Ο Σπύρος Πετρουλάκης, ο εµπνευστής και δηµιουργός του «Σασµού» αλλά και άλλων µεγάλων εκδοτικών επιτυχιών, µιλάει τόσο για το σήριαλ που έχει αγαπηθεί από όλη την Ελλάδα, όσο και για το νέο του µυθιστόρηµα µε τίτλο «Κατά Ιωάννη» που διαδραµατίζεται στα Χανιά. Ο Κρητικός στην καταγωγή συγγραφέας, που έζησε αρκετά χρόνια στο Ρέθυµνο έχει κερδίσει το αναγνωστικό κοινό, που διαβάζει απνευστί τα µυθιστορήµατά του, αφού η απλή και κατανοητή του γραφή του και τα εµπνευσµένα θέµατά του, κάνουν κοινωνούς των ιστοριών του όλους όσοι διαβάζουν τα έργα του
«ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑΤΙ 400 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΡΓΟ»
Είστε ικανοποιημένος από την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου;
«Είμαι πολύ ικανοποιημένος γιατί ο κόσμος το έχει δεχτεί με τέτοια αγκαλιά και τέτοια στοργή που ότι διαφωνίες και αν είχα έχουν καμφθεί. Όταν ήρθαμε στην Κρήτη για τα γυρίσματα, πραγματικά δεν περίμενα να δεχτώ τέτοιες εκδηλώσεις αγάπης από τους Κρητικούς. Είναι ότι καλύτερο έχουμε ζήσει».
Για τα κομμάτια που δεν υπάρχουν στο βιβλίο οι σεναριογράφοι του σήριαλ ζητούν τη γνώμη σας;
«Το κομμάτι του σήριαλ το έχουν αναλάβει αυτοί που ξέρουν. Εγώ δεν μπορώ να επέμβω γιατί δεν είμαι σεναριογράφος. Οι σεναριογράφοι όμως ξέρουν πολύ καλά τη δουλειά τους και κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν, αλλά και αυτό που θέλει η ελληνική τηλεόραση. Εγώ από την πλευρά μου τους εμπιστεύομαι γιατί είναι ειδικοί, είναι επαγγελματίες χρόνια και έχουν κάνει πάρα πολλές επιτυχίες. Ωστόσο τον πρώτο καιρό φυσικά συζητήσαμε, πάνω στο μυθιστόρημα προκειμένου να φτιάξουν τη βασική ιδέα, τη σκαλέτα του σήριαλ. Εγώ ενημερώνομαι και για τους ήρωες και για το αν θα υπάρξει δεύτερη σεζόν, φροντίζουν να τα γνωρίζω όλα».
Πώς σας φαίνεται η ιδέα της δεύτερης σεζόν;
«Τώρα που και εγώ έχω αποκτήσει μία κάποια εμπειρία, μπορώ να πω ότι αν κλείσει ο «Σασμός» φέτος, πολύς κόσμος θα πέσει σε «κατάθλιψη». Βέβαια, αν το έκανα εγώ που δεν ξέρω από τηλεόραση, θα έβαζα δύο επεισόδια την εβδομάδα. Ωστόσο, τώρα έχω καταλάβει ότι το καθημερινό σήριαλ είναι ένα ραντεβού για συντροφιά το βράδυ. Είναι κάτι που και εγώ το βίωσα και το κατάλαβα. Για παράδειγμα, σε μία επίσκεψη μας στ’ Ανώγεια, σε ένα καφενείο ο ιδιοκτήτης μας είπε, ότι πριν οι θαμώνες έμπαιναν στο καφενείο και συνήθως του ζητούσαν να κλείσει την τηλεόραση για να μπορέσουν να συζητήσουν. Τώρα όταν πάει 9:00 το βράδυ μπαίνουν μέσα βιαστικά και ζητούν όχι μόνο ν’ ανοίξει τηλεόραση αλλά και να τη δυναμώσει για να δουν το επεισόδιο».
Ποιος είναι ο ήρωας που σε δυσκόλεψε περισσότερο στο Σασμό και γιατί;
«Στο «Σασμό» με δυσκόλεψε περισσότερο η Θοδώρα γιατί έπρεπε να την κάνω κακιά και σε αυτή την ηλικία ήταν κάτι που δεν ήθελα και προτιμούσα να την κάνω σκληρή. Όλοι όμως έχουμε ζήσει ανθρώπους που έχουν κακία κι έτσι σιγά-σιγά ο χαρακτήρας της Θοδώρας προχώρησε όπως τον ξέρετε, μέχρι τη στιγμή που ηρέμησε, που μέρεψε».
Η τηλεόραση θεωρείται ένας δύσκολος και σκληρός κόσμος. Ποια είναι η σχέση σας μαζί της;
«Εγώ στην τηλεόραση μόνο φίλους έχω αποκτήσει. Έχω να κάνω με ανθρώπους που μου δείχνουν την αγάπη τους και την ευγνωμοσύνη τους. Είτε είναι από το κανάλι και την παραγωγή, είτε είναι από τους ηθοποιούς, είτε από τους υπόλοιπους ανθρώπους που δουλεύουν στον «Σασμό» και μιλάμε για περίπου 400 άτομα. Όταν με ρώτησε ο γιος μου που είναι 13,5 ετών αν είμαι ευτυχισμένος, του είπα ότι είμαι ευτυχισμένος γιατί τόσες οικογένειες έχουν δουλειά μέσα από το δικό μου έργο. Αυτό είναι για μένα το πιο σημαντικό από όλα. Και δεν το λέω προσπαθώντας να πω ότι δεν με ενδιαφέρουν τα άλλα. Όλα με ενδιαφέρουν».
Στη συνέχεια σε ερώτημα που αφορούσε στο αν υπάρχει το ενδεχόμενο να δούμε και κάποιο άλλο από τα μυθιστορήματα του στη μικρή οθόνη, ο ίδιος απάντησε ότι υπάρχει η πιθανότητα να δούμε την «Εξομολόγηση» και την «Παναγία της Φωτιάς», τα δύο πρώτα του βιβλία που αποτελούν μια θεματική ενότητα.
Κλείνοντας τη συζήτηση ο κ. Πετρουλάκης ανέφερε ότι ήδη ετοιμάζεται το 10ο κατά σειρά μυθιστόρημα, υπογραμμίζοντας ότι στο υπό έκδοση βιβλίο ο αναγνώστης θα συναντήσει ένα τεράστιο δίλημμα όπως και ο βασικός ήρωας του επόμενου βιβλίου.
ΤΟ ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ
«Κατά Ιωάννη»
Για το νέο βιβλίο του μίλησε στο «Ρέθεμνος» ο συγγραφέας του «Σασμού» Σπύρος Πετρουλάκης, το οποίο και παρουσιάστηκε τις τελευταίες μέρες σε όλους τους νομούς της Κρήτης. Πρόκειται για το ένατο κατά σειρά μυθιστόρημα του, για το οποίο ο Σπύρος Πετρουλάκης, μίλησε με τα θερμότερα λόγια τονίζοντας ότι: «Το «Κατά Ιωάννη» είναι ένα βιβλίο το οποίο με συγκλόνισε κατά τη διάρκεια της γραφής του». Και πρόσθεσε: «Δεν με έχει αφήσει ούτε λεπτό να το αφήσω, να το βγάλω από πάνω μου, να το βγάλω από μέσα μου. Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό, είναι κάτι που δεν μου έχει ξανασυμβεί με άλλο βιβλίο».
Ο «διαφορετικός» Ιωάννης
Μιλώντας για την υπόθεση του βιβλίου ο κ. Πετρουλάκης υπογραμμίζει: «Ο ήρωας του βιβλίου, ο Ιωάννης γεννιέται το 1900 στα Χανιά από χριστιανούς γονείς, με ένα τεράστιο -για εκείνη την εποχή- πρόβλημα. Γεννιέται χωρίς δεξί χέρι. Ως γνωστόν, τότε, όσοι γεννιόντουσαν ανάπηροι ή είχαν κάποιο άλλο ανάλογο πρόβλημα αυτομάτως μπαίνανε στην «άκρη» της κοινωνίας. Δεν τους ήθελε κανένας. Τον Ιωάννη δεν τον ήθελε ούτε η μάνα του. Ήταν καταραμένος από τους ανθρώπους και ευλογημένος από το Θεό, που του έδωσε το χάρισμα να ζωγραφίζει εκπληκτικά. Έπιανε το κάρβουνο ή τον ασβέστη και έφτιαχνε πράγματα που ξεπερνούσαν την εποχή τους. Τόσο πολύ μάλιστα, που τρόμαζε τους ανθρώπους. Όταν έφτασε στο μοναστήρι της Παναγίας της Ακρωτηριανής -όπως την έχω ονομάσει- για να μάθει την αγιογραφία την οποία λάτρευε, βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Οι καλόγεροι δεν τον άφηναν να ζωγραφίσει. Ενώ του δίδασκαν την τέχνη, δεν τον άφηναν να ζωγραφίσει, γιατί δεν είχε το δεξί του χέρι για να κάνει το σταυρό του…
Αυτό το παιδί το παρακολουθούμε σε όλη την πορεία της ζωής του, να προσπαθεί μέσα από την ατέλειά του να φτάσει και να ξεπεράσει την τελειότητα. Και να κάνει αυτό το μοναδικό χέρι που είχε φτερούγα και να πετάξει πιο ψηλά από όλους. Όλα αυτά ξεκινούν σήμερα όπου ένας συντηρητής έργων τέχνης, ανακαλύπτει σ’ ένα μοναστήρι μία εικόνα πίσω από μία άλλη εικόνα. Πρόκειται για μια «βλάσφημη» εικόνα που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα μοναστήρι. Ο συντηρητής έργων τέχνης ξεκινάει και ψάχνει για να βρει ποιος είναι ο δημιουργός της. Την άκρη του νήματος θα τη βρει στη Σμύρνη».
Ο συγγραφέας αναφερόμενος στο δεσμό που υπάρχει ανάμεσα σε κείνον και τον Ιωάννη, τον ήρωα του βιβλίου είπε: «Είναι ένα παιδάκι, το οποίο το έχω πάρει στο σπίτι μου. Κάθεται σε μία γωνιά, είναι δίπλα μου. Τις τελευταίες μέρες είμαι πολύ συγκινημένος γιατί πήρα τον Ιωάννη από το μοναδικό του χέρι και τον ξενάγησα στη γενέτειρά του την Κρήτη. Τον πήγα στον Άγιο Νικόλαο στα Μάλια στο Ηράκλειο στο Ρέθυμνο και στα Χανιά».
Έμπνευση από την ιστορία του Γιαννούλη Χαλεπά
Απαντώντας στο ερώτημα αν η ιστορία του Ιωάννη είναι προϊόν φαντασίας ή αφορά κάποιο υπαρκτό πρόσωπο, επεσήμανε: «Το έναυσμα για να ασχοληθώ με τους ανθρώπους με αναπηρία μου το έδωσε η ιστορία του Γιαννούλη Χαλεπά, του μεγάλου μας γλύπτη, που η μάνα του τον κλείδωνε στο υπόγειο, του έσπαγε τα γλυπτά, του έκρυβε τις σμίλες, τα σκαρπέλα και τα σκεπάρνια του και δεν τον άφηνε να κάνει αυτό που ήθελε. Στη σκέψη μου υπήρχε το ερώτημα «πώς μπορεί μια μάνα να κάνει μία τέτοια καταστροφή στο παιδί της;». Ερχόμαστε όμως στο σήμερα που έχουμε μία μάνα που μπορεί να σκοτώσει το παιδί της και όχι ένα, ίσως και τρία παιδιά. Κι εμείς στεκόμαστε άναυδοι και να παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου».
