«Πατρίδες Δυό» ήταν η θεματική του παιχνιδιού που στηρίχθηκε στο ομότιτλο βιβλίο που εξέδωσε για τον σκοπό αυτό η κ. Ποθουλάκη – Κουρνιανού. Μια ιστορία βασισμένη σε πραγματικά στοιχεία για τους ξεριζωμένους Μικρασιάτες που έφτασαν και κατοίκησαν στο Χρωμοναστήρι αλλά και τους Τουρκοκρητικούς που έφυγαν από το ίδιο χωριό για να μετοικήσουν στα ανατολικά παράλια του Αιγαίου.
«Ζωντάνεψαν» έτσι παλιές ιστορίες για τα βάσανα των ανθρώπων της εποχής εκείνης της ανταλλαγής των πληθυσμών και παράλληλα δόθηκε η ευκαιρία στους συμμετέχοντες να μάθουν καινούργια στοιχεία, να γνωρίσουν το χωριό τους καλύτερα, να περιηγηθούν στα μνημεία και στους δρόμους της ιστορίας των ίδιων των ανθρώπων που κατοίκησαν εκεί. Άλλωστε, ένα σημαντικό στοιχείο του κυνηγιού του θησαυρού του Χρωμοναστηρίου, είναι ότι βάζει τους παίκτες να μάθουν για την ιστορία των κατοίκων που έχουν φύγει από την ζωή ώστε να τιμηθούν και να καταγραφούν στην μνήμη των νεότερων ενώ η κατάκτηση της γνώσης για τα μνημεία της περιοχής είναι επίσης ένα μεγάλο κεφάλαιο του παιχνιδιού.
Ο θησαυρός φέτος ήταν ένα τετράφυλλο τριφύλλι, πραγματικό κόσμημα που έφτασε από την Κωνσταντινούπολη και δόθηκε στην ομάδα που κέρδισε. Για την κατάκτηση του οι παίκτες έτρεξαν, έπαιξαν και κυρίως εντρύφησαν στην τοπική ιστορία κατακτώντας τελικά την γνώση για το όμορφο Χρωμοναστήρι!
ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΔΥΟ
Το βιβλίο «Πατρίδες Δυό» ήταν η βάση της φετινής ιστορίας. Εκδόθηκε με χορηγία του Γεώργιου Εμμ. Πατακκού και χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του 23ου Κυνηγιού Θησαυρού Χρωμοναστηρίου . Το παιχνίδι θα συνεχιστεί την επόμενη χρονιά με χορηγία του Συλλόγου Χρωμοναστηριανών Αττικής «Παναγία Κερά».
Η Αναστασία Ποθουλάκη – Κουρνιανού, στον επίλογο τους βιβλίου, σημειώνει τα εξής:
«Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σ’ όλους εκείνους που έχασαν για πάντα τις Πατρίδες τους! Δική μου προσωπική εμπειρία μου έκανε απολύτως σαφές πως ο πόνος του ξεριζωμού ήταν ίδιος και για τους Μικρασιάτες και για τους Τουρκοκρήτες.
Όχι όμως και οι συνθήκες της Μετοικεσίας τους!
Τα βάσανα και οι συνθήκες του ξεριζωμού για τους Μικρασιάτες ήταν πολύ οδυνηρά, καταστροφικά και πολλές φορές εκτός ανθρώπινης αντοχής!
Έφερα χώμα στον παππού μου Μικρασιάτη Γρηγόρη Τσόγκα όσο ζούσε, από το περιβόλι του σπίτι του, που το βρήκα όπως ακριβώς μου το είχε περιγράψει στις Νέες Φώκιες! Όπως έφερα χώμα από τα χωριά τους και σε όλους όσους ζούσαν στο Χρωμοναστήρι τότε, και είχαν καταγωγή από την Μ. Ασία, χωρίς να είναι δυνατόν να βρω τις κατοικίες τους όμως!
Στον Χατζηνικήτα Κωσταντίνο (Βουρλιώτη), στην Μαρία Διβανή, στην Δέσποινα Τσόγκα, στην Αναστασία Καπαρού και τιμής ένεκεν στον Χαράλαμπο Ιατρού, που τους παραδόθηκε μέσα σε κασελάκια αγορασμένα από την αγορά της Σμύρνης. Τους παραδόθηκε κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που επιμελήθηκε και διοργανώθηκε από τον τότε Σύλλογο «Παναγία Κερά» των απόδημων Χρωμοναστηριανών της Αττικής!
Για τους Τουρκοκρήτες όμως, που γνώρισα σε εκείνο το ταξίδι μας σε μια στάση που κάναμε στα Μοσχονήσια, στον παππού Ζιγαρδελάκη και στην γιαγία Αϊσέ, που είχαν καταγωγή από το Χρωμοναστήρι, δεν μπόρεσα να κάνω το ίδιο!
Έκλαιγαν κι οι δυο σαν μικρά παιδιά και με έκλειναν στην αγκαλιά τους λες κι εκεί μέσα θα έβρισκαν ξανά έστω και για λίγο τη μυρωδιά του τόπου τους!
- Όφου κοπέλι μου και να μην το κατέω πως θελα ρθεις να σου μηνύσω να μου κρατείς ένα Ρόγδι και λιγάκι χώμα απού την αυλή μου! Αυτό μου είπε εκείνο το βράδυ ο παππούς Ζιγαρδελάκης κλαίγοντας!
Η ανάμνηση αυτή των δυο Τουρκοκρητικών από το Χρωμοναστήρι, σημάδεψε για πάντα τη μνήμη μου και την ψυχή μου!
Γνώρισα παιδιά κι εγγόνια και των δύο, που είχαν μεταλαμπαδευτεί μέσα τους όπως και σ’ εμένα, η ίδια αγάπη και ο ίδιος καημός για την χαμένη πατρίδα τους κι ας μην την είχαν δει ποτέ!
Στη θέση του παλιού σπιτιού του παππού Ζιγαρδελάκη είναι σήμερα η βίλα «Ειρήνη» με το τόσο «καρμικό» όνομα για την ιστορία του, που εντελώς τυχαία αγοράστηκε από τον αδελφό μου Γρηγόρη Ποθουλάκη και λειτουργεί ως τουριστικό κατάλυμα.
Το σπίτι της γιαγιάς Αϊσέ δεν μπόρεσα να εντοπίσω που ακριβώς βρίσκεται. Πάντως σίγουρα στην «Πάνω Ρούγα» του χωριού μας και σίγουρα κοντά στο σπίτι της οικογένειας του Γιάννη Σκοτιδάκη!
Μου είχε πει η γιαγιά Αϊσέ πως κάποιος γείτονας τους με το επίθετο Σκοτιδάκης, είχε σώσει τον πατέρα της από βέβαιο θάνατο όταν κατέβαινε ένα βράδυ από το Βρύσσινα!
- Τον ειδοποίησενε ν’ αλλάξει δρόμο, και να μην κατεβεί από τον κανονικό και μήτε να ναι αμοναχός του εκείνονα το βράδυ, γιατί του χανε «στεμένη προσκάδα» και θελα τονέ σκοτώσουνε οι Σελλιανοί» Όπως μου διηγήθηκε χαρακτηριστικά!
- Σίγουρα και οι δύο αρκετά γηραιοί τότε, σήμερα θα έχουν φύγει από τη ζωή!
Μνήμη Αιώνια σε όλους όσους χάθηκαν και δοκιμάστηκαν με τον οποιοδήποτε τρόπο σ’ αυτό τον άδικο και ανίερο πόλεμο.
Όπως σας κάνω γνωστό κάθε χρόνο και η φετινή ιστορία που διαβάσατε αποτελεί αποκλειστικό αποκύημα φαντασίας μου και μόνο, που ομολογουμένως φέτος ακόμα κι εμένα ξεπέρασε!
Όλα τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρω τα έχω αντλήσει από το ελεύθερο διαδίκτυο!
Όλες οι μαντινάδες είναι από τη μητέρα μου Δέσποινα Ποθουλάκη από μνήμης, που στο ενεργητικό αυτής της μνήμης υπάρχουν εκατοντάδες!
Το βιβλίο αυτό χωρίς την χορηγία του Παττακού Γεωργίου του Εμμανουήλ, δεν θα μπορούσε να τυπωθεί, όπως δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ούτε και το φετινό μας παιχνίδι!
Τον ευχαριστούμε από καρδιάς όλοι μας κι εγώ για ένα λόγο παραπάνω
που μπόρεσα να βγάλω από μέσα μου όλα εκείνα που χρόνια τώρα βάραιναν την ψυχή μου!
Ευχαριστώ θερμά και ευγνωμονώ τον σύζυγό μου Αντώνη Κουρνιανό,
που χωρίς την στήριξη και βοήθειά του δεν θα μπορούσα
να πραγματοποιήσω κανένα από αυτά τα 23 παιχνίδια μας!
Αναστασία Ποθουλάκη Κουρνιανού
23ο Κυνήγι Θησαυρού Χρωμοναστηρίου
13 Αυγούστου 2023»
