Το Ρεθεμνιώτη πιλότο Δημήτρη Νεονάκη που ζει στον Καναδά τον γνωρίσαμε στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας «Ρέθεμνος», λόγω της πρωτοβουλίας του να κάνει πραγματικότητα την ευχή των παιδιών με ειδικές ανάγκες, να πετάξουν μαζί του. Σήμερα συνεχίζοντας το δημοσίευμα καταγράφουμε την ιδιαίτερη φιλοσοφία του για τη ζωή, αλλά και όσα κράτησε ως οδηγό από την πατρίδα του, καταφέρνοντας όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να μεγαλουργήσει στην άλλη άκρη της γης.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του
«Ο πατέρας μου ήταν από τους Αγίους Αποστόλους Αμαρίου και η μάνα μου από το Κεντρικό Μεσσηνίας όπου και γεννήθηκα. Οι γονείς μου ήταν γεωργοί και έκαναν οχτώ παιδιά. Εγώ ήμουν το προτελευταίο. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια και στα εννιά μου, οι γονείς μου με έστειλαν στην Κρήτη όπου έζησα με τον παππού και τη γιαγιά, Ειρήνη και Νίκο Νεονάκη. Δύο υπέροχους και απλούς ανθρώπους που με δίδαξαν, την αγάπη, την καλοσύνη, την δύναμη της αλήθειας και τόσα άλλα. Ο θείος ο Χαράλαμπος είχε καφενείο και χασάπικο. Από αυτόν πήρα τις πρώτες γνώσεις του ελεύθερου επαγγελματία. «Να κάνεις μπίζνες», μου είχε πει κάποτε κι αυτό ήταν κάτι που δεν ξέχασα ποτέ. Από τους συχωριανούς μου, έμαθα την δύναμη της συμπαράστασης, βλέποντας τον έναν να βοηθάει τον άλλον. Από τη θεία μου τη Μαρία, την «Μάκαινα» όπως την έλεγαν, έμαθα την δύναμη της γυναίκας, τη δύναμη της μάνας αλλά και να μην κρίνω ποτέ κανέναν. Στα 13 μου χρόνια ξαναγύρισα στην Πελοπόννησο όπου τελείωσα το λύκειο, αλλά ποτέ δεν ξέχασα την Κρήτη. Ήταν πια πατρίδα μου. Από τότε και μέχρι τώρα, κάθε χρόνο κατεβαίνω στο χωριό».
Το όνειρό του να γίνει πιλότος
«Η αγάπη μου για την αεροπορία ξεκίνησε από μικρό παιδί όταν έβλεπα τα αεροπλάνα που ράντιζαν τους ελαιώνες της Μεσσηνίας σε χαμηλό επίπεδο. Με το φίλο μου το Γιάννη τρέχαμε στους ελαιώνες με τα ποδήλατα να δούμε τα αεροπλάνα κι αυτό ήταν για μας πανηγύρι. Το όνειρο να γίνω πιλότος γεννήθηκε εκεί και δεν το εγκατέλειψα ποτέ».
Τα πρώτα δύσκολα χρόνια στον Καναδά
«Η τύχη το έφερε να φύγω από την Ελλάδα στα 18 και να δουλέψω στο Εμπορικό Ναυτικό σαν δόκιμος όπου μεταξύ άλλων, έμαθα Celestial Navigation – (Αστρονομική Ναυσιπλοΐα). Γύρισα στην Ελλάδα να υπηρετήσω την στρατιωτική μου θητεία και αμέσως μετά έφυγα για Καναδά, αφού σε ένα ταξίδι μου στη Νέα Σκωτία του Καναδά είχα γνωρίσει τη μετέπειτα σύζυγό μου με την οποία αποκτήσαμε τέσσερα παιδιά. Τα πρώτα χρόνια στον Καναδά ήταν δύσκολα. Ήμουν 22 ετών, δεν μιλούσα καλά τη γλώσσα και δεν μπορούσα να βρω μια καλή δουλειά, εξαιτίας αυτού. Έδωσα εξετάσεις στη σχολή εναέριας κυκλοφορίας και πέρασα με άριστα αλλά με έκοψαν λόγω γλώσσας. Έκανα διάφορες δουλειές, εργάστηκα σε εστιατόρια, πούλησα εφημερίδες, είδη ρουχισμού… Δούλευα 16 ώρες την ημέρα. Δεν φοβόμουν την δουλειά».
Η πρώτη επιχειρηματική απόπειρα… έγινε αλυσίδα
«Ενθυμούμενος τα λόγια του θείου μου του Χαράλαμπου «Να κάνεις μπίζνες»… Άνοιξα ένα fast food - πιτσαρία - εστιατόριο το 1991, το οποίο αργότερα έκανα αλυσίδα στην οποία αυτή την στιγμή είμαι πρόεδρος. Μια μικρή αλυσίδα με 12 εστιατόρια. Αργότερα ασχολήθηκα πιο πολύ με το Real Estate όπου άρχισα να αγοράζω επαγγελματικά κτίρια, τα οποία τα νοικιάζω σε διάφορες εταιρείες επιχειρηματίες, γραφεία κ.τ.λ».
Οι διαφορετικοί κανόνες που θέτει ως εργοδότης
«Στον επαγγελματικό τομέα ακολούθησα ορισμένους κανόνες όπως, ότι ο εργοδότης δεν είναι ποτέ πιο ψηλά από τον εργαζόμενο. Είμαστε και οι δυο το ίδιο. Αν προσέξω το προσωπικό μου και το ανταμείψω σωστά, υλικά και ηθικά, θα κερδίσουμε όχι μόνο και οι δυο, αλλά και η κοινωνία που ζούμε. Αυτό το λέω equal opportunity (ίση ευκαιρία) και πηγάζει από την πίστη μου, ότι ένας «καλός ηγέτης» φαίνεται στον τρόπο που ανταμείβει τους ανθρώπους του. Οι εταιρείες που επέζησαν μέσα στα χρόνια ήταν αυτές που αναγνώρισαν ότι το εργατικό δυναμικό είναι η ψυχή τους, το πρόσεξαν και το σεβάστηκαν. Οι άλλες που κοίταξαν μόνο τον εαυτό τους, εξαφανίστηκαν».
Η πραγματοποίηση του ονείρου και οι δράσεις με παιδιά και ηλικιωμένους
«Πριν 20 χρόνια πραγματοποίησα το όνειρο να γίνω πιλότος τελειώνοντας μία τοπική αεροπορική σχολή, όπου έβγαλα το δίπλωμα. Καθώς είχα δικές μου επιχειρήσεις, δεν επεδίωξα να δουλέψω για αεροπορική εταιρεία. Αργότερα αγόρασα ένα μονοκινητήριο αεροπλάνο το οποίο χρησιμοποιώ να κάνω τη δουλειά μου, αφού χρειάζεται να ταξιδεύω σε μακρινές αποστάσεις. Επίσης το χρησιμοποιώ για φιλανθρωπικούς σκοπούς όπως η πρωτοβουλία που έχω για παιδιά ΑΜΕΑ και οι πτήσεις με ηλικιωμένους (συνήθως στην επέτειο των 80 χρόνων τους). Κάνοντας τους ένα μικρό δώρο και μια αναγνώριση για την ζωή τους και την προσφορά τους στην κοινωνία. Πιστεύω ότι η πρωτοβουλία αυτή για τους ηλικιωμένους έχει να κάνει με το γεγονός ότι μεγάλωσα με τον παππού και την γιαγιά».
Πως ξεκίνησαν τα «Dream Wings» - «Τα Φτερά των Ονείρων»
«Η πρωτοβουλία που ονομάζω «Dream Wings» («Τα Φτερά των Ονείρων») για παιδιά ΑμεΑ ξεκίνησε το 2017 από μια αυθόρμητη σκέψη που έκανα όταν είδα μια μητέρα να προσπαθεί να βγάλει το ανάπηρο παιδί της από το αυτοκίνητο. Ξεκίνησα με σκοπό να γνωστοποιήσω στον υπόλοιπο κόσμο τις δυσκολίες που περνούν οι οικογένειες με παιδιά ΑμεΑ, αλλά και για να τους δώσω 2 ή 3 ευχάριστες ώρες στο έδαφος και στον αέρα. Επίσης μέσω της πρωτοβουλία αυτής παίρνω παιδιά από το σπίτι τους (από μακρινά μέρη) και τα πηγαίνω αεροπορικώς στο νοσοκομείο όταν χρειάζονται μεγάλη εγχείρηση, και μετά τα μεταφέρω πίσω στην πόλη τους όταν παίρνουν εξιτήριο. Μάλιστα, μέσω αυτής της πρωτοβουλίας μαζεύω και χρήματα και βοηθάω οικογένειες οι οποίες χρειάζονται καινούργια αναπηρικά καροτσάκια ή οτι άλλο χρειαστούν. Παιδάκια τα οποία έχω πετάξει μαζί τους και τα οποία έχουν βαριές ασθένειες, πολλές φορές τα επισκέπτομαι και αυτό τα κάνει να αισθανθούν λίγο καλύτερα».
Είμαστε όλοι ίδιοι
«Είχα την καλή τύχη να ταξιδέψω σε 70 διαφορετικές χώρες και να γνωρίσω διαφορετικούς ανθρώπους. Από τα πιο σημαντικά που έμαθα γυρίζοντας τον κόσμο είναι ότι, όλοι είμαστε ίδιοι - ίσοι. Εκείνο που μας κάνει να διαφέρουμε είναι οι εμπειρίες και ο εγωισμός μας. Κατά τ ‘άλλα είμαστε ακριβώς το ίδιο, ανεξάρτητου φυλής, φύλου ή ικανοτήτων. Επίσης εκείνο που ξέρω πολύ καλά είναι ότι η ανθρωπιά δεν μαθαίνετε στο σχολείο. Όσα πτυχία και να έχεις στον τοίχο, άνθρωπο δεν πρόκειται να σε κάνουν αν δεν είσαι εσύ άνθρωπος από μόνος σου. Αυτό θα έλεγα όχι μόνο στους Έλληνες αλλά στον καθένα. Αυτό είναι κάτι που δίδαξα και στα παιδιά μου».
Μηνύματα για ένα καλύτερο κόσμο
Το μήνυμά μου έχει να κάνει με την επίγνωση του περιβάλλοντος και των ανθρώπων γύρω μας. Χωρίς αυτά, η κοινωνία δεν πρόκειται να προοδεύσει, και όταν λέω προοδεύσει δεν εννοώ υλικό πλούτο, εννοώ την ευτυχία. Να ξέρετε ότι οι πιο «φτωχοί» άνθρωποι που έχω γνωρίσει ανά τον κόσμο, έχουν φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς και οι πιο «πλούσιοι» ήταν αυτοί που πρόσφεραν από το υστέρημά τους. Ένα άλλο μήνυμα που θέλω να στείλω είναι: Κάνε κάτι (οτιδήποτε) ώστε να αφήσεις αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο από ότι τον βρήκες. Αυτό για μένα είναι ο μεγαλύτερος και πιο βασικός σκοπός της ανθρώπινης ζωής. Εκεί που χάνουμε ως κοινωνία, είναι στο παιδί που δεν εκπαιδεύσαμε. Γι’ αυτό πριν 15 περίπου χρόνια, ξεκινήσαμε τον εμπλουτισμό του σχολείου των Αγίων Αποστολών με κομπιούτερ, presentations βιβλία κλπ. Μαζί με την πρωτοβουλία του Δήμου καταφέραμε να κάνουμε το σχολείο των Αγίων Αποστόλων, κέντρο. Η Ελλάδα είναι στην καρδιά μου και είμαι τυχερός που μπορώ να την επισκέπτομαι κάθε χρόνο κι έτσι δεν αισθάνομαι απομακρυσμένος. Κάθε τόπος έχει το δικό του «πνεύμα» και την δίκη του ομορφιά, αλλά η Ελλάδα για μένα είναι κάτι το ξεχωριστό γιατί δεν είναι μόνο όμορφη, είναι Μάνα! Σε όλους τους Έλληνες και στους Αμαριωτες - χίλια ευχαριστώ. Από εκεί ξεκίνησα και κάποια μέρα εκεί θα φθάσω όταν το ταξίδι για τη δική μου Ιθάκη ολοκληρωθεί».
