Ο Ρεθεμνιώτης μουσικός και συνθέτης Αντώνης Ζαχαράκης μιλάει στο «Ρέθεμνος» για τη δουλειά του ξεκινώντας από την εποχή που έφηβος ακόμα, γνώρισε το μαγικό κόσμο της μουσικής. Αναφέρεται επίσης στις πηγές έμπνευσης του, τονίζοντας ότι πάντα υπάρχει χώρος και χρόνος για τη μουσική, ενώ υπογραμμίζει ότι και η παραμικρή ενασχόληση σε οποιοδήποτε μορφή είναι κέρδος.
Σε μια εποχή που οι δυσκολίες και τα προβλήματα περισσεύουν, ο Αντώνης Ζαχαράκης καταφέρνει και μας «ταξιδεύει» στη γαλήνη, μέσα από τις υπέροχες μουσικές συνθέσεις του.
-Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη μουσική; Ποιά ήταν τα ερεθίσματα και τα βιώματα που σας οδήγησαν να ακολουθήσετε τη καριέρα του μουσικοσυνθέτη;
Περνώντας το 1983 το κατώφλι της Δημοτικής Φιλαρμονικής μας σε ηλικία 14 ετών, δεν μπορούσα να φανταστώ τότε πόσο θα κυριαρχούσε στη ζωή μου. Άνοιξε διάπλατα μπροστά μου αυτός ο υπέροχος κόσμος της μουσικής, όπως και για πάρα πολλά παιδιά της πόλης μας βέβαια. Τα ερεθίσματα ήρθαν και αυτά εκεί, μέσα από πρόβες, μέσα από παρέες που δημιουργήσαμε συγκροτήματα προσπαθώντας να αντιγράψουμε τα ινδάλματα της εποχής μας κλπ. Ένα άλλο ερέθισμα για μένα ήταν οι ταινίες. Με μάγευε η μουσική στις ταινίες. Με μάγευε η δύναμη που είχε και πως χαλιναγωγούσε τα συναισθήματα μου εκείνη τη στιγμή. Τόσο, που όταν όλοι οι φίλοι μου αγόραζαν δίσκους και CD με τους αγαπημένους τους τραγουδιστές και συγκροτήματα, εγώ αγόραζα CD με μουσική από ταινίες. Και τα έχω ακόμα φυσικά.
-Θα αλλάζατε κάτι στην έως τώρα διαδρομή σας αν σας δινόταν αυτή η δυνατότητα;
Γενικά δεν θα άλλαζα. Μόνο ό,τι κάποιες φορές έπρεπε να πω κάποια όχι που δεν είπα. Και αυτά σε πολύ ειδικές περιπτώσεις.
-Το ταλέντο είναι μια έμφυτη κλίση. Τι είναι όμως αυτό που εξελίσσει έναν δημιουργό; Τι τον ωθεί με την πάροδο του χρόνου να γράψει καλύτερα;
Για μένα η τριβή με το αντικείμενο. Και όταν λέω τριβή εννοώ τα πάντα που έχουν σχέση με αυτό που κάνει. Από το να συναναστραφεί (και όχι μόνο μουσικά) με άλλους μουσικούς, να πειραματιστεί σε διάφορα είδη μουσικής ακόμα και σε αυτά που αρχικά του φαίνονται ξένα προς αυτόν, βασικά να ακούσει. Γιατί όλοι αυτό που έχουμε μέσα μας βγάζουμε, αλλά από κάπου έχουμε πάρει το ερέθισμα για να βγει. Μέσα από την τριβή λοιπόν αποκτάς ακούσματα και εμπειρία αλλά και πάλι δεν φτάνει. Πρέπει να έχεις ανοιχτούς ορίζοντες, ανοιχτά μυαλά δηλαδή ώστε να καταλάβεις σε ποια εποχή ζεις και που απευθύνετε αυτό που γράφεις.
-Μέσα από τα έργα σας τι είναι αυτό που θέλετε να επικοινωνήσετε;
Μα τον εαυτό μου, τι άλλο; Την δική μου οπτική, την δική μου πραγματικότητα, τον δικό μου κόσμο. Ένας δημιουργός πρωτίστως τον εαυτό του πουλάει στον κόσμο. Το αν βρει ανταπόκριση ή όχι είναι άλλο θέμα.
-Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας και πότε θεωρείτε ότι ένα έργο έχει πετύχει το στόχο του;
Έμπνευση βρίσκω πραγματικά από τα πάντα γύρω μου. Από την φύση, από μία εικόνα, μία ταινία, ένα βιβλίο. Από την καθημερινότητα μας φυσικά, και ότι ζούμε κατά καιρούς καλά ή κακά. Μόνο την περίοδο της καραντίνας δεν είχα όρεξη να γράψω τίποτα. Μετά ως δια μαγείας όταν έπεσε αυτό το πέπλο, άρχισα να γράφω ξανά.
Τώρα για το πότε πιστεύω ότι κάτι που έγραψα έχει πετύχει, νομίζω όταν αγγίζω με τη μουσική μου κάποιον άλλο. Δηλαδή, αν μιλάμε για ένα τραγούδι και βλέπεις σε ανύποπτη στιγμή κόσμο που δεν γνωρίζεις να το τραγουδάει, αυτό σημαίνει ότι σε κάποια στιγμή της ζωής του, εγώ μαζί με τον στιχουργό και τον ερμηνευτή αγγίξαμε αυτόν τον άνθρωπο, οπότε ναι πέτυχε.
-Ποια από τα έργα σας θεωρείτε πιο σημαντικά (αν βέβαια μπορείτε να τα ξεχωρίσετε);
Όχι δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω γιατί το καθένα από αυτά είναι στιγμές. Στιγμές του εαυτού μου σε κάποια συγκεκριμένη χρονική, συναισθηματική, ψυχική περίοδο, που τελικά όλα αυτά μαζί είμαι εγώ. Άσε που δεν θεωρώ ότι έχω γράψει κάτι σημαντικό. Είναι πολύ βαριά λέξη. Στο κάτω κάτω είναι τελείως υποκειμενικό το τι είναι «σημαντικό» για τον καθένα μας.
-Το σημερινό σχολείο νομίζετε ότι αφήνει χώρο σε ένα παιδί να αναπτύξει την κλίση του στη μουσική; Τι συμβουλή θα δίνατε στους μουσικούς της νέας γενιάς;
Αν υπάρχει ο χρόνος και ο χώρος για ένα παιδί να ασχοληθεί με τη μουσική έτσι όπως φορτώνουμε σαν γονείς τα παιδιά μας; Ναι πάντα υπάρχει χώρος για μουσική. Το βασικό συστατικό όμως εδώ είναι να υπάρχει θέληση από το παιδί να μάθει και όχι από τους γονείς του. Δεν θα γίνουν όλοι μουσικοί, όμως και η παραμικρή ενασχόληση με την μουσική σε οποιοδήποτε μορφή είναι κέρδος. ΟΙ συμβουλές μου στα νέα παιδιά είναι να ακολουθούν πάντα τα όνειρα τους αλλά χρειάζεται επιμονή, υπομονή και σκληρή δουλειά. Τίποτα δεν κερδίζετε εύκολα και τίποτα δεν χαρίζετε σε κανέναν. Είναι πολύ γλυκιά η στιγμή σου όμως όταν έρχεται.
-Ποιό θεωρείτε ότι είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της σημερινής μουσικής βιομηχανίας;
Πολλά είναι δυστυχώς και όχι ένα. Βασικό το ότι δεν υπάρχουν πια οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Και μιλάω για τις εταιρίες εδώ. Δεν υπάρχει πια ο παραγωγός (καθώς έγιναν όλες πολυεθνικές ) που θα πιστέψει σε σένα και θα επενδύσει πάνω σου. Περιμένουν πρώτα να γίνεις γνωστός, και μετά θα σε κοιτάξουν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι ζήτημα να υπάρχουν 4-5 καλλιτέχνες που να τους καλύπτουν οικονομικά οι εταιρίες τους. Και πολλούς λέω. Οι περισσότεροι πληρώνουν από την τσέπη τους όλη την παραγωγή (studio, μουσικούς, κλπ), την πάνε έτοιμη σε κάποια εταιρία, και πληρώνουν από πάνω και την εταιρία απλά για να βάλει το όνομά της. Και μη νομίζετε ότι τέλειωσε εδώ. Θέλεις βίντεο; Το πληρώνεις εσύ. Θέλεις να ακουστεί το τραγούδι σου στο ράδιο; Το πληρώνεις εσύ. Θέλεις να μπει η δουλειά σου σε μουσικά έντυπα και σελίδες; Τα πληρώνεις εσύ. Έχει δημιουργηθεί ένας κύκλος από εταιρία-ραδιόφωνο-έντυπα (πολλές φορές είναι και τα ίδια άτομα) που όλοι κοιτάνε να βγάλουν λεφτά από την δουλειά σου. Πέρα όμως από τα οικονομικά, δεν υπάρχει όπως είπα ο άνθρωπος που θα ακούσει κάτι καινούριο και θα το στηρίξει. Συνήθως λένε γράψε κάτι όπως του τάδε. Επειδή πουλάει τελευταία ο τάδε. Και μπαίνει μπροστά το φωτοτυπικό, και βγαίνουν τα περισσότερα τραγούδια ίδια. Θα μου πεις, όλα μαύρα είναι; Όχι δεν είναι. Ευτυχώς που υπάρχουν οι ανεξάρτητες παραγωγές και ξεφεύγουμε λίγο. Ευτυχώς υπάρχουν νέα παιδιά που παίζουν μουσικάρες και ανασαίνουμε. Ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και μπορείς να βρεις τα πάντα. Υπάρχουν όμορφα πράγματα, αλλά πρέπει να τα ψάξεις.
Τι να περιμένουμε από σας στο προσεχές μέλλον;
Μόλις κυκλοφόρησε η τελευταία δουλειά μου «Ονειροτρόπιο» με αγαπημένους φίλους και συνεργάτες, και όπως είναι λογικό έχω στρέψει την προσοχή μου εκεί. Παρόλα αυτά ποτέ δεν σταματάω να γράφω και να ετοιμάζω διάφορα πράγματα, είτε είναι κάποιο τραγούδι για μια επερχόμενη κυκλοφορία, είτε κάτι για θέατρο ή ταινία. Απλά δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο για την ώρα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Αντώνης Ζαχαράκης, γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1969 στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Το 1983 πήρε τα πρώτα του μαθήματα κρουστών στην Δημοτική Φιλαρμονική Ρεθύμνου με καθηγητή τον Νίκο Αντωνακάκη και με αρχιμουσικό τον Κώστα Αποστολάκη και αργότερα στο Εργαστήρι Κρουστών από το Νίκο Τουλιάτο. Είναι ενεργό μέλος της Πειραματικής Συμφωνικής Ορχήστρας Ρεθύμνου με μαέστρο τον Μπάμπη Πραματευτάκη, καθώς και μέλος του μουσικού σχήματος «Φωνές του Νότου» παίζοντας τύμπανα & κρουστά, ενώ έχει διασκευάσει και ενορχηστρώσει δεκάδες πολυφωνικά τραγούδια για το σχήμα αυτό. Με τις «Φωνές του Νότου» έχει εμφανιστεί σε συναυλίες με τον Σταμάτη Κραουνάκη, την Λίνα Νικολακοπούλου και το «Τρίφωνο». Έχει συνεργαστεί με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Βασίλη Σκουλά, τον Παντελή Θαλασσινό, την Γεωργία Νταγάκη, τον Δημήτρη Υφαντή, την Ερωφίλη, την Ιωάννα Φόρτη, τον Γιώργο Νικηφόρου Ζερβάκη, τον Γιώργο Στρατάκη, την Σαββέρια Μαργιολά, την Αθηνά Κοντοδήμα, τον Στέλιο Μπικάκη, τον Κώστα Βερδινάκη, τον Μιχάλη Νικηφόρο και άλλους.
Ζει μόνιμα στο Ρέθυμνο της Κρήτης, όπου και εργάζεται ως καθηγητής κρουστών στην Φιλαρμονική του Δήμου Ρεθύμνου. Σαν συνθέτης ασχολείται με όλα τα είδη μουσικής, μοντέρνο, παραδοσιακό, σόλο, μουσική δωματίου, χορωδιακή και συμφωνική μουσική. Επίσης έχει συνθέσει μουσική για θεατρικά έργα, ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ, και έχει επιμεληθεί την ενορχήστρωση σε αρκετές δισκογραφικές δουλειές.
