Την Τρίτη 8 του μηνός είχαμε στο Λύκειο των Ελληνίδων μια ασυνήθιστη επίσκεψη που μας συγκίνησε αλλά και μας εξέπληξε πολύ ευχάριστα.
Ο Γενικός Γραμματέας της Ενώσεως Αποστράτων Αστυνομικών Ξάνθης, κ.Δεληγιαννόπουλος Κώστας, ιστορικός ερευνητής επίσης, είχε έλθει σ’επαφή με την Πρόεδρο του Λυκείου κ.Φέφη .Βαλαρή και της είχε ζητήσει φωτογραφίες του παππού της Γεωργίου Ιωάννου Στραπατσάκη, μοιράρχου που έγινε ο πρώτος Διοικητής Χωροφυλακής Ξάνθης, στις 4 Οκτωβρίου 1919 αφού, την ιστορική αυτή ημέρα, η μοίρα του είχε προελάσει μαζί με τον Ελληνικό στρατό και είχε μπεί στην πόλη, ελευθερωτής. Οι φωτογραφίες εστάλθησαν και μια ενδιαφέρουσα επαφή ξεκίνησε καθώς η Ένωση Αποστράτων Αστυνομικών Ξάνθης σύντομα θα εγκαινιάσει την Έκθεση Ιστορικών κειμηλίων της Ελληνικής Χωροφυλακής Ξάνθης.. Πρωτεύουσα θέση σε αυτήν έχει η φωτογραφία σε φυσικό μέγεθος του Γεωργίου Στραπατσάκη, του πρώτου Διοικητή της πόλης ο οποίος εργάστηκε σκληρά ,σύμφωνα με τα έγγραφα εποχής, για την αποκατάσταση της ασφάλειας των ταλαίπωρων κατοίκων, Μουσουλμάνων, Χριστιανών κ.α.
Εκείνα τα χρόνια ο ρόλος της χωροφυλακής ήταν πολύπλευρος. Πολεμούσε μαζί με τον στρατό και κατόπιν είχε την ευθύνη αποκατάστασης της ασφάλειας στα πονεμένα απελευθερωμένα μέρη.
Γι’αυτό και μας εντυπωσίασε η έκφραση ειλικρινούς ευγνωμοσύνης και σεβασμού προς το πρόσωπο του Γ.Στραπατσάκη, και από τα 45 μέλη της ομάδας της Ενώσεως τα οποία έφθασαν στην αίθουσα του Λυκείου το μεσημέρι, μετά από την επίσκεψή τους στο ηρωικό Αρκάδι.
Ένα απλό κέρασμα ,μια ρακή και ένα αναψυκτικό ήταν το καλωσόρισμα από τις κυρίες του Δ.Σ. του Λυκείου και η πρόεδρος, τους ξενάγησε στην Λαογραφική μόνιμη έκθεση που δεσπόζει στον χώρο.
Ο κ.Δεληγιαννόπουλος μίλησε για τον Γ.Στραπατσάκη και τόνισε την δυσκολία και πολυπλοκότητα του έργου του ενώ ανέφερε με συγκίνηση τον σωστό τρόπο που η Κρήτη και ιδιαίτερα το Ρέθυμνο και το Λύκειο των Ελληνίδων δέχθηκε τους Μικρασιάτες πρόσφυγες το 1922 μια και ο ίδιος καθώς και πολλοί από τους παρευρισκομένους είχαν και Μικρασιάτικες ρίζες. Η πρόεδρος μίλησε για την βράβευση του Λυκείου το 2016 από τους Μικρασιάτικους τοπικούς συλλόγους στα εγκαίνια του μνημείου στην πλατεία Μικρασιατών γι’αυτήν του την προσφορά.
Όμως το κύριο θέμα ήταν ο Γ.Στραπατσάκης. Ο Ρεθεμνιώτης που σε ηλικία 17 ετών κατατάχθηκε ως εθελοντής στο Σώμα της Ελληνικής Χωροφυλακής το έτος 1900 στην περίφημη τότε Ιταλική Σχολή Χωροφυλακής Χανίων με διοικητή τον Ιταλό Βαλδουίνο Καπρίνι. Το 1930, ως αντισυνταγματάρχης τέθηκε σε αποστρατεία κατόπιν δικής του αίτησης. Είχε πολεμήσει στην Ήπειρο και την Μακεδονία. Στην Θεσσαλονίκη μπήκε πολεμώντας με το περίφημο Σύνταγμα Κρητών. Κατόπιν συνέχισε κι έφθασε στην Ξάνθη όπου υπηρέτησε ως Πρώτος της Διοικητής και μετά προχώρησε στην Ανατολική Θράκη με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα ο Βενιζέλος του είχε πεί ότι θα γινόταν Διοικητής Αδριανουπόλεως…. Εκεί, στην ανατολική Θράκη, στην Ραιδεστό συνάντησε κι ερωτεύθηκε την σύζυγό του Ευφημία Μανουηλίδου.
Πιστός και προσωπικός φίλος του Βενιζέλου, εξορίσθηκε και η πρώτη του κόρη Ελενίτσα αργότερα Πετρακάκη, γεννήθηκε ενώ αυτός ήταν σε εξορία κοντά στην Λαμία. Μετά από λίγα χρόνια, διορίστηκε Διοικητής στην Σύρο όπου γεννήθηκε και η δεύτερή του κόρη Ιωάννα αργότερα Βαλαρή, πρώην πρόεδρος, επί 46 έτη, του Λυκείου των Ελληνίδων Ρεθύμνης.
Ήταν γεννημένος στην Αργυρούπολη Ρεθύμνης σε μία οικογένεια με ένα ενδιαφέρον ιστορικό. Το πραγματικό της επώνυμο ήταν Μανωλαδάκη ή Μανωλιδάκη από τον Καλλικράτη στα Σφακιά η οποία βρέθηκε, με τους διωγμούς των Τούρκων, στην Αργυρούπολη. Εκεί σε ένα παιδομάζωμα, οι Τούρκοι, συνέλαβαν τον προπάππο του που ήταν 8 ετών και με άλλα παιδιά τους έκλεισαν στις φυλακές στα Χανιά μέχρι να τα στείλουν στα στρατόπεδα των γενιτσάρων ή στα σκλαβοπάζαρα. Ένας χωριανός με τον γάιδαρό του φορτωμένο με δύο άδεια κοφίνια πήρε το ρίσκο και πέρασε δυό φορές κάτω από τις φυλακές μήπως και κανένα παιδί καταφέρει και το σκάσει. Όντως ο μικρός Μανωλαδάκης τον αντελήφθη και κατάφερε να περάσει από τα κάγκελα (ήταν τόσο αδύνατος) και να κρυφτεί στο ένα κοφίνι. Επέστρεψε στο χωριό αλλά εκεί τα είχε χάσει όλα. Στραπατσαρίστηκε πολύ από τους ντόπιους Τούρκους αλλά επιβίωσε και πρόκοψε. Όμως το παρατσούκλι που επεκράτησε τελικά και έγινε το επώνυμό της οικογενείας του, ήταν το Στραπατσάκης. Ο Γεώργιος Στραπατσάκης έφυγε το 1958.
Όταν ήμασταν στο Πανελλήνιο Συνέδριο των Λυκείων των Ελληνίδων στην Καβάλα αλλά και συζητώντας με τους Ξανθιώτες επισκέπτες μας διαπιστώσαμε πως στα μέρη τους θεωρούν ως βασικό εχθρό τους όχι τόσο τους Τούρκους όσο τους Βουλγάρους που τους βασάνισαν απάνθρωπα και στις αρχές του περασμένου αιώνα.. Κι ακόμα πιο σημαντικό, αισθανθήκαμε έντονα ακόμα μια φορά, την αγάπη που έχουν οι άνθρωποι της Μακεδονίας και της Θράκης για την Κρήτη και τους Κρητικούς. Αυτό για την ιστορία….
Ο αποχωρισμός μας στο τέλος της συνεύρεσης αυτής ήταν γεμάτος συγκίνηση και ικανοποίηση ενώ τα αισθήματα φιλίας και αγάπης γέμισαν τις καρδιές μας αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι με έκδηλη την επιθυμία να ξαναβρεθούμε.
Κι ήταν αυτό το σμίξιμο, μιά ακόμα συνάντηση με την Ιστορία που ενώ θεωρούμε ότι πάει να ξεχαστεί, επιστρέφει απρόσμενα και δυναμικά, χτυπώντας την πόρτα της ψυχής και του νού μας θυμίζοντάς μας ξανά την ύπαρξη και την ανεκτίμητη αξία της!! Καλή Αντάμωση!
