Τον περασμένο Νοέμβριο αναλογιζόμενος τις μεταφυσικές μου ανησυχίες έκανα αίτηση παραχώρησης οικογενειακού τάφου στο Δημοτικό κοιμητήριο Πηγής. Μετά λύπης μου αντιμετώπισα το θηρίο της γραφειοκρατίας για μια ακόμη φορά: 1) Έπρεπε να κάνω αίτηση στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αρκαδίου, 2) Να ενημερώσω τον πρόεδρο της Κοινότητας, 3) Ο Πρόεδρος της κοινότητας να εισηγηθεί θετικά στο Δημοτικό Συμβούλιο, 4) το Δημοτικό Συμβούλιο Ρεθύμνου να συνεδριάσει, 5) αφού αποφασίσει θετικά παραπέμπει το θέμα στην Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου για διερεύνηση κατάλληλου χώρου και προϋποθέσεων, 6) να ξανασυσκεφθεί το Δημοτικό Συμβούλιο για να πάρει την τελική απόφαση παραχώρησης του χώρου που έχει καθορίσει η Τεχνική Υπηρεσία, 7) να μου κοινοποιήσει εγγράφως τη δυνατότητα παραχώρησης τάφου 8) εφόσον πληρώσω το ποσό των 2000 ευρώ περίπου που επιβάλει ο Δήμος θα αποκτήσω την αιώνια κατοικία.
Απάντηση στο αρχικό αίτημα δεν έχω πάρει ακόμα. Ευτυχώς για καλή μου τύχη είμαι ακόμα ζωντανός, διαφορετικά με τόση γραφειοκρατία εάν είχα αποβιώσει θα περίμενα την τελική απόφαση του Δήμου. Αλλά και γρήγορα να έβγαινε η απόφαση δεν διαθέτω το ποσό των 2.000 ευρώ που κοστίζει ο οικογενειακός τάφος, ενώ πριν από μερικά χρόνια το κόστος ήταν μόλις 300 ευρώ. Στο Ρέθυμνο το κόστος αγγίζει τα 10.000. Επίσης, απ’ όσο γνωρίζω, η προέκταση του νεκροταφείου κατά 2 στρέμματα είναι δωρεά του κ. Φασουλά, αλλά ο Δήμος εκτελεί χρέη ιδιοκτήτη και μάλιστα πουλάει ακριβά. Όμως δεν φροντίζει τον χώρο, όπου την επιμέλεια του αναλαμβάνουν οικιοθελώς κάποιοι κάτοικοι, όπως έκανε πρόσφατα ο κ. Βαρούχας με την κατασκευή μιας βρύσης/κρήνης και τοποθέτησης δύο καθισμάτων για τους επισκέπτες.
Διαπιστώνω λοιπόν ότι τα μόνα ακίνητα που αυξάνονται οι τιμές τους, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, είναι οι Δημοτικοί και Κοινοτικοί τάφοι. Συνεπώς δεν μπορείς να ζήσεις αξιοπρεπώς αλλά ούτε και να πεθάνεις.
Νεκτάριος Μεταξάκης
