Πόσο εύκολα κάνει η λογική τόπο στον πανικό καμιά φορά.
Την περασμένη Κυριακή βρέθηκα στο κέντρο του Λονδίνου. Όπως και πολλοί άλλοι, είχαμε ξεχάσει μια μικρή, μα πάρα πολύ σημαντική λεπτομέρεια: τον ποδηλατικό αγώνα που θα έκλεινε το κέντρο, καθώς και όλες τις γέφυρες που το ενώνουν με την ευρύτερη περιοχή της πόλης. Ήρεμα και διακριτικά, η ανακοίνωση αναρτήθηκε στους πιο σημαντικούς δρόμους δέκα ημέρες πρίν. Την θυμηθήκαμε λίγο αργά.
Το μεσημέρι, όταν θελήσαμε να αφήσουμε το κέντρο και να πάρουμε το μακρύ δρόμο του γυρισμού, μπήκαμε στο χορό του μποτιλιαρίσματος μαζί με άλλους αφηρημένους οδηγούς. Οι οδηγοί στο τιμόνι και οι συνοδηγοί στα κινητά με τους ζωντανούς χάρτες που δείχνουν την κίνηση των δρόμων, προσπαθούσαν να βρουν διέξοδο. Οι δρόμοι στους χάρτες όμως, ήταν βαμμένοι κόκκινοι από την κίνηση και οι κλειστές γέφυρες μετέτρεπαν το κέντρο του Λονδίνου σε μια τεράστια φυλακή. Κι εκεί τελείωνε η λογική.
Σαν φυλακισμένα αγρίμια, οι οδηγοί εγκατέλειπαν το ρεύμα κυκλοφορίας, ο ένας μετά τον άλλο, ψάχνοντας να 'κόψουν δρόμο' μέσα από τα λαβυρινθώδη στενά. Γεμάτοι ελπίδες, πίστευαν τα κινητά και τα 'Σατ Ναβ' τους, μόνο για να βρεθούν αντιμέτωποι με άλλα, μεγαλύτερα μποτιλιαρίσματα ή ένστολους που τους απέτρεπαν και περαστικούς που, γεμάτοι οίκτο, προειδοποιούσαν για το κομφούζιο που επικρατούσε λίγο πιο πέρα.
Απτόητοι, οι οδηγοί έκαναν επιτόπιες στροφές και ξεκινούσαν για καινούριες περιπέτειες. Γιατί από το μούδιασμα του μποτιλιαρίσματος, ο οδηγός προτιμάει να ψάχνει απεγνωσμένα. Προτιμάει την κίνηση από την ακινησία, έστω κι αν η πρώτη είναι εντελώς άσκοπη.
Μετά από μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά απεγνωσμένης κίνησης, όταν όλοι οι δρόμοι φάνταζαν ίδιοι, όταν οι άλλοι οδηγοί είχαν γίνει γνωστές φυσιογνωμίες και όταν στις μηχανές των αυτοκινήτων μπορούσαμε πλέον να τηγανίσουμε πατάτες, σκεφτόμουν με νοσταλγία τα Αθηναϊκά μποτιλιαρίσματα. Σαφώς καλύτερα. Άσε που στις Ελληνικές γειτονιές, όλο και μια καφετέρια θα υπάρχει σε κάθε γειτονιά για να κατεβεί ο άτυχος οδηγός να πιει ένα καφέ. Ο ήρεμος πανικός της περασμένης Κυριακής στο κέντρο του Λονδίνου, χωρίς τις γνωστές σε όλους μας Ελληνικές χειρονομίες και τα 'που πας κυρά μου', ήταν βαρετός και ψυχοφθόρος.
Το θαύμα έγινε. Στον ορίζοντα φάνηκε ένα 'παραδοσιακό Ιταλικό εστιατόριο', μονομαχήσαμε για μια θέση πάρκινγκ και οι νικητές έτρεξαν να κατευνάσουν την πείνα τους. Ανάμεσα στους νικητές κι εμείς, ήπιαμε ένα πανάκριβο κρασάκι χωρίς να ξέρουμε πόσο καλό μας έκανε η ταλαιπωρία.
Χιλιόμετρα πιο πέρα, η 'Μπέρθα' μας έκανε επίσκεψη. Ο καλοκαιρινός ανεμοστρόβιλος κατέστρεφε την κεραμοσκεπή, έριχνε κεραμίδια, δέντρα και φράχτες.
Όπως και στη ζωή. Πανικοβαλλόμαστε, αλλά για λάθος λόγους....
