Όταν μιλούσε ο μακαριστός Χριστόδουλος ,ενοχλούσε...
γιατί η φωνή του ήταν ρομφαία...
και όλοι βλέπαμε τον πόλεμο εναντίον του
και την επίμονη προσπάθεια φίμωσης του
και κάποιοι…
με ανούσια επιχειρήματα ήθελαν να μας πείσουν ,
άκουσον-άκουσον, ότι δεν δικαιούταν να μιλάει,
εδώ στην πατρίδα της Δημοκρατίας .
Ναι, κάποιοι εσκέπτοντο και ενεργούσαν έτσι...
γιατί …ναι, ενοχλούσε η φωνή του
ενοχλούσε και η τόλμη και η παρρησία του,
γιατί, ναι, ως άλλος ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ,καυτηρίαζε τα εναντίον,
τα εναντίον της πατρίδας μας και της πίστης μας.
και ενοχλούσε ,γιατί τον φοβόταν,
κάποιοι…φοβόταν την αλήθεια .
Αλήθεια, αναπολώ τις τότε μέρες της παρουσίας του,
της παρουσίας του σεπτού Ιεράρχη
της παρουσίας του φίλου μας,
του Χριστόδουλου μας !
Και θλίβομαι για τον πόλεμο εναντίον του,
για τον πόλεμο ενάντια στην πίστη,
ενάντια στον λαό μας.
Έτσι, τρέχουν οι σκέψεις,
κι η πένα καταγράφει…
για τον λαμπρό ιεράρχη,
τον ιεράρχη ,που ήταν η φωνή του έθνους μας,
που ήταν φίλος και αδελφός μας κι όχι εχθρός μας.
Εν Ρεθύμνω, λοιπόν, για να θυμόμαστε…
έτσι, για την αλήθεια !
