ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Τα χρόνια που το χαμόγελο έσκαγε στα χείλη χωρίς τύψεις κι ενοχές. Τον καιρό που πονούσε το στομάχι μας από το δυνατό γέλιο και τα μάτια μας δάκρυζαν. Τότε που ακόμα κι οι μαχαιριές δεν μας λάβωναν γιατί δεν μπορούσαν να τρυπήσουν την πανοπλία μας. Έναν όμορφο καιρό που ζούσαν όλοι οι δικοί μας, μια εποχή στο προσκλητήριο της ζωή μας ο επιλοχίας του λόχου ανέφερε πως ήταν «άπαντες παρόντες». Τα λεπτά που ρουφούσαμε καθαρό αέρα και γέμιζαν τα πνευμόνια μας, τις ώρες που ξοδεύαμε στις αγκαλιές των αγαπημένων μας προσώπων, τις μέρες που ήταν γεμάτες ήλιο και φως, τους μήνες που περνούσαν γρήγορα και τα χρόνια που μας έκαναν καλύτερους και τα γιορτάζαμε σε κάθε επέτειο γενεθλίων μας, σε κάθε αλλαγή του χρόνου.
Ναι, φίλες και φίλοι. Λίγα χρόνια πέρασαν μόνο και μοιάζουν σα να φορτώθηκαν στην πλάτη μας αιώνες. Τα καλοκαίρια της ζωής μας μίκρυναν και μεγάλωσαν οι χειμώνες μας. Υπήρξαν απώλειες, χωρισμοί, αποχαιρετισμοί και δάκρυα. Υπήρξαν στιγμές που σκοτείνιασε η ζωή μας, που χάθηκε το φως μας, που κόπηκε η αναπνοή μας, που το μυαλό μας σταμάτησε, που η καρδιά μας σταμάτησε να χτυπά. Λες και χρωστούσαμε στη ζωή μια παράξενη θυσία, ένα εξιλασμό για σφάλματα που δεν κάναμε, μια εξιλέωση για τα δυνατά γέλια μας, μια εναλλαγή από τη χαρά στον πόνο και μια ανώμαλη προσγείωση από τα ύψη που είχαμε ανοίξει τα φτερά μας και πετούσαμε. Κι ήρθαν εκείνες οι μαύρες ώρες που κι ο πόνος κουράστηκε να μας χτυπά, που κι οι εχθροί μας σταμάτησαν να μιλούν για μας, που η ζωή μας άλλαξε και μαζί της αλλάξαμε κι εμείς. Γίναμε σκεπτικοί, λιγότερο αυθόρμητοι, ελάχιστα πρωτότυποι και κουραστικά σιωπηλοί. Δεν είχαμε άλλωστε τίποτα να πούμε.
Σαν χτές ήταν. Τόσο μακρινά και τόσο κοντινά συνάμα τα χρόνια εκείνα. Με γρήγορη εναλλαγή από τη χαρά στη λύπη, με αστραπιαία μεταβολή συναισθημάτων, με ξαφνική αίσθηση πένθους σε γαμήλιο γλέντι. Σαν γρήγορη σκηνή βουβής ταινίας στα «προσεχώς» των κινηματογράφων. Σαν όνειρο που μας τίναξε μεμιάς από τον ύπνο μας και ευχηθήκαμε να μην είναι αληθινό, να μην ξεδειλιάνει, να μη βγει. Σαν τελευταία ανάσα ανθρώπου που ξεψυχάει, σαν μαύρο σκοτάδι στην ψυχή, σαν μοιρολόι, σαν σπάραγμα ψυχής και καρδιάς. Ξεκόλλα όμως τώρα.
Φτάσε λοιπόν στο σήμερα και πήγαινε στο τώρα. Με μια απόφαση, με ένα ξύπνημα από το λήθαργο της θλίψης σου κι αποφάσισε να ζήσεις. Όχι πως ξέχασες, όχι πως προσπέρασες. Η ζωή έχει ένα μοναδικό τρόπο να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, ο χρόνος δεν διορθώνει τα πάντα, αλλά κάνει απαλότερο τον πόνο, τον μετατρέπει σε μια γλυκιά και πικρή ανάμνηση. Γιατί ο πόνος δεν δόθηκε τυχαία στους ανθρώπους. Όπως ακριβώς στο σώμα μας πονάει κάτι για να μας προειδοποιήσει πως κάτι δεν πάει καλά, έτσι ακριβώς και ο πόνος της ψυχής σε προτρέπει να τον γιατρέψεις. Κι ίσως να τα καταφέρεις στο τέλος. Όχι με προσπέραση, όχι με ξεγέλασμα του εαυτού σου, όχι με δήθεν άγνοια γιατί αυτός θα μένει πάντα εκεί. Το μυστικό είναι να μπεις μέσα στο θεριό, να του ξεσκίσεις τα σωθικά, να το πολεμήσεις από μέσα με επιμονή, με σθένος και με υπομονή. Να στρέψεις τα ίδια του τα δόντια εναντίον του, να φυσήξεις δυνατά και να στρέψεις τη φλόγα που ξερνάει ο δράκος κατά πάνω του, να τον κάψεις. Μόνο έτσι φίλε. Μόνο έτσι θα νικήσεις, θα φύγεις μπροστά και θα προχωρήσεις με όσους και με ότι σου έχει απομείνει. Κι αν σε ρωτήσουν: «γιατί συνεχίζεις να αγωνίζεσαι αφού η μάχη έχει κριθεί;» να τους απαντήσεις: «Γιατί αν σταματήσω να αγωνίζομαι δεν θα υπάρξει άλλη μάχη»….
