ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Ναι, μην μου τα λες. Όλα όσα μου συμβαίνουν κι αρνούμαι να τα δεχτώ. Αυτά που περνούν από μπροστά μου και κλείνω τα μάτια μου κάνοντας μια ευχή να είναι όνειρο, να μην είναι αλήθεια. Τα άλλα που μου ψιθύρισες για τα ελαττώματά μου κι εγώ θίχτηκα γιατί έχω ανάγκη να ακούω μόνο ευχάριστα πράγματα, μου αρέσει να με λιβανίζουν, να με δοξάζουν, να ηχεί στα αυτιά μου μόνο το «ζήτω» και το «μπράβο». Μην μου επαναλαμβάνεις αυτονόητα πράγματα, αυτά είναι πολύ πιο δύσκολα στην κατανόηση, πολύ πιο σκληρά στη χώνεψη και πολύ αθώα και παιδικά για εμάς τους μεγάλους. Μην μου μιλάς για ανθρώπους, για το τι έκαναν, για το ποιος ζει και για το ποιος πέθανε. Θέλω να μου μιλάς για ιδέες, για οράματα, για ταξίδια του σώματος, για κρουαζιέρες του νου και της ψυχής. Μόνο έτσι μάτια μου θα φύγουμε από δω, θα ροβολήσουμε την πέτρα του χρόνου λίγο παρακάτω, θα αναπνεύσουμε καθαρό αέρα και θα πάμε τη ζωή μας λίγο πιο ψηλά.
Μην με κουράζεις καρδιά μου. Δεν σου αρνούμαι τίποτα, όλα καλά σου τα κάνω. Η άρνηση είναι το θεμέλιο της ηλιθιότητας και η αγάπη είναι το μέλλον αυτού του κόσμου. Οι μεγάλες ιδέες δεν είναι τελικά μπούρδες, αρκεί να βρεθούν εκείνοι οι ονειροπόλοι που θα επιχειρήσουν να τις πραγματώσουν. Όλοι στο τέλος μένουν ευχαριστημένοι: κι εκείνοι που άρχουν κι αυτοί που άρχονται. Οι πρώτοι γιατί νομίζουν πως έχουν τη λαϊκή αποδοχή και οι δεύτεροι γιατί πιστεύουν πως επέλεξαν ηγέτες με τσαγανό, με όραμα, με πατριωτισμό και με αληθινή αγάπη για το λαό και για την πατρίδα. Γεμίσαμε σύνδρομα χωρίς συνδρομητές, χορτάσαμε από ιδεολόγους χωρίς αρετή, μπουχτίσαμε από κούφια λόγια. Το σύνδρομο της εξουσιολαγνείας με μικρούς ανθρώπους ψηλά, το σύνδρομο της μέλισσας με εκείνους που νομίζουν πως είναι βασίλισσες ενώ είναι απλά κηφήνες, το σύνδρομο της επιλεκτικής χρήσης των αισθήσεων με αυτούς που βλέπουν κι ακούν μόνο ότι τους συμφέρει. Άργησες να ξυπνήσεις, το τρένο πέρασε και δε σφύριξε για σένα, σήκω πάνω επιτέλους, κοντεύει μεσημέρι.
Μην με τσιγκλάς κοριτσάκι. Η αγάπη δε φτάνει, το ξέρεις, στο έχω πει. Λατρεία και φετιχισμός για μένα είναι η σκόνη στα παπούτσια που φοράς, η καμένη γόπα στο τασάκι σου, η λάμψη των ματιών σου, το ευφυές χιούμορ σου και η εκνευριστική λακωνικότητά σου. Αγάπη είναι ο ιδρώτας στο μπλουζάκι σου, τα κομμένα νύχια που πετάς, τα σκουλαρίκια που δε φόρεσες, το σουσάμι από το κουλούρι στις σχισμούλες των δοντιών σου. Κι εγώ μόνος να ονειρεύομαι, να αναπολώ, να ελπίζω και να ταξιδεύω μακριά από την Αθήνα ως τη Ρώμη, από το Ρέθυμνο ως τα Χανιά, από τη Λίμνη του Κουρνά ως το Σταυρωμένο και λίγο πιο πέρα ακόμη. Το έμαθα καλά το μάθημά μου, το νιώθω πως με τα τόσα που περάσαμε τίποτα μέσα σου δε σακατεύτηκε. Μην καμαρώνεις όμως. Ίσως δεν είχες τίποτα να χάσεις, ίσως τελικά να μην υπήρχε κάτι που να τεθεί σε διακινδύνευση. Ναι, ομορφιά μου, σε θυμάμαι τότε που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι, ναι μάτια μου τελικά η αγάπη δεν φτάνει.
Μην μου πεις. Τίποτα δυσάρεστο, τίποτα μαύρο, τίποτα πένθιμο. Το ξέρεις, θέλω να ακούω μόνο ευχάριστα να βλέπω μόνο ευχάριστα, να γεύομαι μόνο νόστιμα, να αισθάνομαι μόνο χάδια, να μυρίζω μόνο κανέλλα, μόσχο και μεθυστικά αρώματα. Μην μου πεις για ιστορίες παλιές, για ιππότες και βασιλοπούλες, για δράκους και για θεριά ανήμερα μέσα σε σπηλιές. Μην μου λες για ότι δήθεν με αφορά, μην επαναλαμβάνεσαι κουραστικά και επίμονα. Μην μου πεις τι σου είπαν για μένα, εξήγησέ μου μόνο γιατί είχαν το θάρρος να το πουν σε σένα..!!
