Γράφει ο Νίκος Θεωδοράκης
Δημοσιογράφος
http://www.thrapsaniotis.gr
Στο άνοιγμα ενός καινούριου μήνα, την ώρα που το καλοκαίρι μας αποχαιρετά σιγά – σιγά για να δώσει τη θέση του στο φθινόπωρο, όσο μπορεί να κρατήσει κι αυτό, γιατί όπως έχει γίνει ο καιρός, μαζί με τα άλλα, έχει χάσει τη σταθερότητα του, εμείς από αυτή τη μικρή γωνία, θα θέλαμε να αναπτύξουμε έναν προβληματισμό.
Πόσο σημαντικό είναι στις μέρες μας να παραμένεις άνθρωπος με αισθήματα συμπόνιας για τον διπλανό σου, ώστε να καταλαβαίνεις ή να προσπαθείς να καταλάβεις και να μπεις στο πετσί του προβλήματος του άλλου;
Δύσκολο πολύ!... Έγιναν υπερβολικά πολλά, τα προβλήματα, οι ανησυχίες για το αύριο, οι προσωπικές αγωνίες για την επιβίωση, καθώς έχουμε απέναντι μας ένα εχθρικό κράτος που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στη φοροεισπρακτική επίθεση του.
Παρ’ όλα αυτά, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας δίνει τη δύναμη για να συνεχίσουμε να το παλεύουμε, επειδή δεν είμαστε μόνοι, όσο κι αν το σύστημα, αυτό προσπαθεί να κάνει. Θέλει να νιώθουμε πως είμαστε μόνοι, για να μας αποθαρρύνει και να μας χειραγωγεί καλύτερα από την προπαγάνδα των πολιτικών και όλων εκείνων που θα ήθελαν να ελέγχουν τη ζωή μας.
Η περίπτωση του 8χρονου κοριτσιού από τα Χανιά, της Ευαγγελίας, που δίνει τη δική της μάχη για τη ζωή, μας έχει συγκλονήσει αυτές τις μέρες. Και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους γονείς της και τον οικογενειακό περίγυρο που προσπαθούν με κάθε θεμιτό τρόπο να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη και να κάνουν το όνειρο ζωής, πραγματικότητα.
Αναμφίβολα, η ζωή είναι ωραία! Αν την διαχειριστείς σωστά, μπορείς να δρέψεις καλούς καρπούς, να γνωρίσεις φίλους, να νιώσεις όμορφα. Τι γίνεται όμως όταν έρθουν έτσι τα πράγματα που απειλείται να κοπεί βίαια ο ομφάλιος λώρος; Τότε σηκώνεις το κεφάλι ψηλά, ανασκουμπώνεσαι και πέφτεις με τα μούτρα στη μάχη, προκειμένου να υπερασπιστείς το μεγαλύτερο προνόμιο που μας έχει δοθεί: Αυτό της ζωής!
Μερικοί, μάλλον οι περισσότεροι, θα παρατηρήσουν μόνο τα προβλήματα και τις δυσκολίες (που ομολογουμένως είναι πολλά…) και χωρίς να το θέλουν θα σπείρουν την απογοήτευση. Τέτοιους ανθρώπους έχουμε πάρα πολλούς γύρω μας, οι οποίοι δε χάνουν την ευκαιρία να πέσουν όλο και πιο βαθιά στη μιζέρια τους.
Εμείς αποζητάμε τους άλλους, εκείνους τους λίγους, τους δακτυλοδεικτούμενους που πάνε κόντρα στο ρεύμα και την επικρατούσα λογική, που ορθώνουν το ανάστημα τους και ρίχνονται στη μάχη και δεν παραιτούνται ακόμα και τότε που τα προβλήματα μοιάζουν να είναι αξεπέραστα.
Να, γιατί μας αρέσουν οι γονείς της μικρές Ευαγγελίας. Και να, γιατί αξίζει πολλά «μπράβο» η προσπάθεια τους να ζητήσουν βοήθεια για τη ζωή του παιδιού τους, γνωρίζοντας πως ζούμε μέσα σε μια δύσκολη συγκυρία. Δεν τους γνωρίζω τους ανθρώπους, αλλά με συγκινεί ο τρόπος που προσπαθούν να σταθούν όρθιοι, σταθεροί, αμετακίνητοι, δίπλα στο παιδί τους, σ’ αυτή τη μάχη ζωής που δίνει.
Τι μένει σε μας; Να μην παρακολουθούμε από μακριά, αμέτοχοι, όλη αυτή την ιστορία. Να γίνουμε συμμέτοχοι, να αφυπνιστούμε ως κοινωνία, να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας την έκκληση τους για βοήθεια, να συντρέξουμε στην ανάγκη τους, όσο και όπως μπορεί ο καθένας μας. Ναι, ξέρω. Σε κανέναν δεν περισσεύουν πια στις μέρες μας. Αλλά η απόλυτη ομορφιά και η δύναμη της αγάπης είναι εκεί: Να δίνεις από το υστέρημα σου!
Και είναι πραγματικά ενθαρρυντικό που, κόντρα στην εγωκεντρική κοινωνία που ο αέρας της υπάρχει διάχυτος γύρω μας, βλέπουμε να αναπτύσσεται ένα ισχυρό κίνημα αγάπης, δύναμης και αλληλεγγύης σε πολλά επίπεδα, που όλο και δυναμώνει, ενισχύοντας την ελπίδα πως το ποσό που χρειάζονται προκειμένου να πάνε το παιδί τους σε κλινική της Αγγλίας για τη θεραπεία του, όσο μεγάλο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, μπορεί να καλυφθεί.
Αυτό το φως, αυτή η δύναμη της ελπίδας είναι που μας δυναμώνει και αποτελεί εγγύηση ότι υπάρχει ακόμα ανθρωπιά, ότι σ’ αυτό τον κόσμο δεν είμαστε μόνοι μας και ότι αν θέλουμε, μπορούμε να βοηθήσουμε. Ας το κάνουμε!
