Ωραία λοιπόν, αφού λύσαμε όλα τα σοβαρά προβλήματα μας, τώρα με την άνεση μας, μπορούμε να ασχοληθούμε με την ονοματοδοσία του γειτονικού μας κράτους που εμείς το αποκαλούμε με την ονομασία FYROM, όταν 140 χώρες σε όλο τον κόσμο, το έχουν ήδη αναγνωρίσει με το σύνθετο όνομα, Μακεδονία.
Όχι, δεν είμαστε εμείς που βιώνουμε οκτώ χρόνια τώρα μια πολύ σκληρή λιτότητα ως συνέπεια των μνημονιακών υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές μας, λάθος κάνετε… Κι αν αντιμετωπίζουμε συνέπειες σε προσωπικό επίπεδο, κάτι άλλο φταίει σίγουρα που βρισκόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση.
Εδώ τα πράγματα έχουν κολλήσει στο… 1992! Ο κόσμος δεν προχώρησε βήμα από τότε… Αν εσείς έχετε την αίσθηση ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα, με συγχωρείτε που θα σας το πω, αλλά μάλλον κάνετε λάθος.
Δεν είδατε το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, την περασμένη Κυριακή; Αν απομονώσετε φωτογραφίες θα δείτε να μοιάζουν υπερβολικά με τότε… Μόνο που αυτή τη φορά, πέρα από εκείνους που τους αρέσει να αυτοχαρακτηρίζονται πατριώτες, ήταν ιδιαίτερα εμφανές, ότι στους διοργανωτές είχαν εμφιλοχωρήσει άνθρωποι της Χρυσής Αυγής. Φυσικά, δεν αμφιβάλουμε ότι ανάμεσα σ’ αυτούς που ήταν σ’ αυτή την πολύ μεγάλη συγκέντρωση στο πλακόστρωτο της παραλίας του Θερμαϊκού, έξω από τον Λευκό Πύργο, στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, υπήρχαν και αγνοί άνθρωποι. Εμείς δεν θα κρίνουμε κανέναν, για τη στάση του, ιδιαίτερα όταν βάζουν πολιτικά χαρακτηριστικά σε μια τέτοια κίνηση διαμαρτυρίας.
Απλά μια δημοσιογραφική επισήμανση κάνουμε, επειδή όλο αυτό θα το ζήσουμε ξανά στην Αθήνα, στις αρχές Φλεβάρη. Και το ζήτημα που θέτει η στήλη ως προβληματισμό, αφορά το πώς μπορεί να γίνονται συγκεντρώσεις χωρίς κανέναν φορέα να αναλαμβάνει επίσημα την ευθύνη της διοργάνωσης και να καλύπτει τα τεράστια έξοδα της.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται, ότι τίποτα δεν γίνεται μαγικά και από μόνο του. Αν εξαιρέσεις εκείνους που με δική τους πρωτοβουλία και με έξοδα από την τσέπη τους συμμετείχαν (και ξέρουμε πολλούς τέτοιους από την Κρήτη που ήταν εκεί μ’ αυτόν τον τρόπο…) ενώ άλλοι πήγαν με περισσότερα από 280 πούλμαν μισθωμένα από όλη την Ελλάδα. Δημοσιογραφικές πληροφορίες που δεν έχω λόγους να μην πιστεύω, μιλάνε για προσφορά αγνώστων – γνωστών κέντρων που για τους δικούς τους λόγους θέλουν να αποφύγουν , σ’ αυτή τη φάση, τη δημοσιότητα.
Ωστόσο, δεν είναι αυτό που μας απασχολεί εμάς. Όχι. Πρόκειται για κάτι πολύ πιο απλό: Πού ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όταν πετσόκοβαν τις συντάξεις, τους μισθούς, όταν διόγκωναν σε επικίνδυνα κοινωνικά επίπεδα την ανεργία, όταν οι κυβερνώντες έβαζαν συνεχώς τεράστιους άδικους έμμεσους φόρους στα καύσιμα, στα τρόφιμα, στα προϊόντα και στις υπηρεσίες, τον ΕΝΦΙΑ κ.α.
Δεν μπορεί να ανοίγει η γη και να τους καταπίνει και ξαφνικά να ξεσηκώνονται για το Μακεδονικό. Ως να ήταν όλα καλά και να έβρισκαν μια αιτία για να κατεβούν στους δρόμους. Συγχωρήστε μας, αλλά αδυνατούμε να το κατανοήσουμε.
Ναι, πραγματικά δυσκολεύομαι, επειδή ζω κι εγώ όπως κι εκείνοι, όλη αυτή την καταστροφική λαίλαπα των μνημονίων και αρνούμαι να δεχτώ πως μια πατρίδα σαν αυτή που βάζει στο στόχαστρο της τους πολίτες και τους αντιμετωπίζει καχύποπτα ως ιθαγενείς, αξίζει όλη αυτή την υπερβολική λατρεία…
Ωστόσο, αντιλαμβανόμαστε τα όρια μας. Μια δημοσιογραφική στήλη προφανώς δεν έχει και δεν θέλει να έχει, ως στόχο της, να νουθετήσει εκείνους που ως άτομα με κρίση, έχουν διαμορφώσει τη δική τους σκέψη και λογική. Μακριά από μας τέτοιο κακό.
Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, αυτό τουλάχιστον το μάθαμε… Η τοποθέτηση μου εδώ, έχει την έννοια, πως θέλησα να καταθέσω την προσωπική μου άποψη πάνω στο σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι. Επειδή, σ’ αυτήν την κοινωνία ζούμε και σαφώς, είτε το θέλουμε, είτε όχι, μας επηρεάζουν, παρόμοια γεγονότα.
