Ήταν άλλη μια εβδομάδα εσωκομματικών πισώπλατων μαχαιρωμάτων, εξεγέρσεων, μυστικών κυβερνητικών κινήσεων, αδιαφάνειας, αδιαλλαξίας, και κυρίως, πολλαπλών αποτυχημένων προσπαθειών του παραδοσιακού παιδικού παιγνιδιού ‘κρύβομαι πίσω από το μικρό μου δάκτυλο’.
Όχι, δεν μιλάω για την Ελλάδα μας. Μιλάω για την Μεγάλη Βρετανία. Βλέπετε, οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι παντού. Το ίδιο και οι κυβερνήσεις τους.
Οι οπαδοί του Brexit εντός της κυβέρνησης των Συντηρητικών, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες.
Την πλειοψηφία των ‘ήπιων Brexiteers’.
Την μειοψηφία των ‘σκληρών’ Brexiteers, που θέλουν κλειστά σύνορα, αλλά συνήθως έχουν μυαλά και μάτια ανοιχτά.
Μια χούφτα ‘σκληροπυρηνικών’ Brexiteers, που δεν βλέπει τη στιγμή να κλείσει την πόρτα στην Ευρώπη. Είναι λίγοι, αλλά έχουν ‘γερά πνευμόνια’ και φωνάζουν πιο δυνατά. Χαρακτηριστικοί αυτών, είναι ο υπουργός Εξωτερικών, Boris Johnson, ο Michael Gove, και ο ανερχόμενος, και επίδοξος πρωθυπουργός, Jacob Rees-Mogg. Οι προσπάθειες των ‘Three Musceteers- Brexiteers’ να ρίξουν την Πρωθυπουργό, έως τώρα ήταν αποτυχημένες. Δεν είναι λίγοι όμως εκείνοι που λένε ότι η μέρα αυτή δεν θα αργήσει.
Το ‘διαζύγιο’ του αιώνα λοιπόν, καλά κρατεί, και για να καταλάβει κάποιος αυτή την εσωκομματική διχόνοια των Tories, πρέπει να κάνει κάποιους παραλληλισμούς με ένα απλό, ‘καθημερινό’ διαζύγιο.
Τα προβλήματα ξεκινάνε πάντα πριν το γάμο. Όταν κάποιος παντρεύεται για οικονομικούς λόγους, και ταυτόχρονα θεωρεί ότι ‘κάνει χάρη’ στο έτερον ήμισυ, συνήθως πέφτει από τα σύννεφα, και ο μήνας του μέλιτος είναι συντομότατος Είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί κουτός, πλούσιος και γενναιόδωρος σύντροφος. Επίσης, όταν επέλθει η περίοδος των ‘ισχνών αγελάδων’, η ένωση δοκιμάζεται, τεντώνεται, και ενίοτε σπάει.
Οι σκληροπυρηνικοί Brexiteers ανήκουν σε μια κατηγορία πολιτών και πολιτικών, που δεν ήθελε τον Ευρωπαϊκό ‘γάμο’ εξαρχής. Δεκαετίες ολόκληρες στον πολιτικό ‘πάγκο’, φώναζαν, αλλά κανείς δεν τους έδινε σημασία. Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά τους, εκείνο τον Ιούνη του 2016.
Τώρα, τον Φεβρουάριο του 2018, τίποτα δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο, μερικοί ψιθυρίζουν κάτι για διατήρηση των πληθυσμιακών και οικονομικών συνόρων. Κι εκείνοι, ενώ δεν βλέπουν την ώρα να κλείσουν την πόρτα στην Ευρώπη, κι ενώ αρνούνται να εγκαταλείψουν τα ‘συν’ του γάμου, αγανακτισμένοι και φοβούμενοι ότι το διαζύγιο μπορεί και να μη συμβεί, φωνάζουν, απειλούν, επαναστατούν, και ξεχνούν κάτι σημαντικό.
Το πρόβλημα με τα διαζύγια είναι ότι είναι ακριβά. Τα οικονομικά οφέλη του έγγαμου βίου διαιρούνται. Ο ένας παίρνει το πλυντήριο, ο άλλος την τραπεζαρία. Στο γάμο, μπορείς να ‘διαχειρίζεσαι’ κάποια από τα χρήματα του συντρόφου σου. Μετά το διαζύγιο πρέπει να πορευτείς με τα δικά σου.
Επίσης, ξεχνάνε ότι εκείνοι για τους οποίους είναι υπεύθυνοι, τα παιδιά (βλέπε λαός), είναι που θα υποφέρουν περισσότερο.
