ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Μοιάζει συνηθισμένη ερώτηση. Δεν είναι όμως. Μοιάζει κοινοτυπία και προσποίηση ενδιαφέροντος για τη δραστηριότητα του άλλου, τη στιγμή που ο ερωτών δεν ξέρει τι θέλει κάνει ο ίδιος. Μια δήθεν αγωνία για την υγεία του συνομιλητή μας, μια υποβόσκουσα εκδήλωση ζήλειας να μάθουμε τι κάνει ο ερωτώμενος, μην τυχόν και κάνει κάτι καλύτερο από εκείνο που κάνουμε ή -ακόμα χειρότερα- από εκείνο δεν κάνουμε εμείς. Περιέργεια και αίσθημα ανασφάλειας ταυτόχρονα, έξοδος από την αμηχανία μιας απρόσμενης συνάντησης, χαιρετισμός στη θέση του «καλημέρα», του «χαίρετε» και του «καλησπέρα». Μια ερώτηση πασπαρτού που σαρώνει κάθε πτυχή της ζωής του άλλου, μια έκφραση που καλύπτει συναισθήματα και προσωπικές ανασφάλειες, ένας ήχος νιασίματος που πλανάται στον αέρα. Εγώ εδώ, εσύ εκεί κι η ζωή πιο πέρα.
Περίεργη ερώτηση μοιάζει. Ίσως είναι κιόλας. «Τι στο καλό κάνεις εκεί;», «τι κάνεις στους άλλους;», τι κάνεις στη ζωή σου;». Είναι μια ερωτηματική περίφραση που σου δίνει την εντύπωση πως το γεγονός και μόνο πως ζεις δεν μετράει, πως ζωή δεν είναι μόνο η λειτουργία της αναπνοής, πως αν ζεις και δεν κάνεις κάτι έχεις τοποθετήσει τη ζωή σου στο κατώφλι του θανάτου, τον οποίο απλά περιμένεις για να σε λυτρώσει από την οκνηρία της ύπαρξής σου, από την μιζέρια της υλικής σου αναπαραγωγής, από την απραξία κάθε δυνητικής δυνατότητάς σου. Η ζωή σου με την τεμπελιά σου υποβιβάζεται σε ένα χαμηλότερο επίπεδο, τοποθετείται στην αδράνεια, βυθίζεται στην πλήξη και τελματώνεται στην απουσία θέλησης εκκίνησης. Μοιάζεις σαν να μην είσαι ζωντανός, σαν «να πιάνεις τον τόπο», σαν να σε ξέχασαν οι θεοί και οι δαίμονές σου. Κατάντησες τεμπέλης, πλαδαρός, άκεφος, νυσταγμένος, πεινασμένος, ξεχασμένος, ευερέθιστος, καταγγελτικός και ξερόλας. Δεν φτάνει που έκανες τη ζωή σου μαντάρα, πετάς ευθύνες στους άλλους, γελάς κιόλας.
Και τι δεν έκανες; Τον χαζό; Tον ηλίθιο; Το κορόιδο; Η μήπως όλα αυτά μαζί με λίγη δόση χαζομάρας, ηλιθιότητας και αυτοσαρκασμού; Μήπως δεν σιώπησες όταν αδικούσαν αθώους δίπλα σου και αντί να ουρλιάξεις κατάπιες τη γλώσσα σου; Μήπως δεν ήσουν εσύ εκείνος που έκανες το «κουνέλι» όταν έπιαναν τα καλά παιδιά και τα έχωναν σε κάθε λογής αγγαρεία; Η μήπως ήταν άλλος εκείνος που μόλις του γέμισαν τσέπη και στομάχι, ξέχασε τους παλιούς του φίλους και έγινε λακές, χαφιές, συκοφάντης και ρουφιάνος; Η μήπως τελικά τα δικά μας μάτια μας ξεγελούν και δεν είσαι εσύ αυτό το «μπουμπούκι» με όλα τα παραπάνω «όπλα» στη φαρέτρα του ανύπαρκτου βιογραφικού σου; Μήπως επειδή εσύ απέκτησες κοντή και επιλεκτική μνήμη, νομίζεις πως μεταλλαχθήκαμε κι εμείς;
Σπασμένα τζάμια στο πάτωμα, η τζαμαρία κάτω κι εσύ ξυπόλυτος να παριστάνεις τον αναστενάρη χοροπηδώντας. Διάφανες οι ζωές μας φίλε, λεπτό φιλμ το δέρμα μας κι από κάτω εκτεθειμένη στα μάτια όλων η καρδιά μας και η ψυχή μας. Δεν μπορεί να κρυφτεί κανείς, στο τέλος όλοι αποκαλύπτονται, στην τελική ευθεία οι κατηγορίες και οι αδικίες γίνονται μαχαίρια που σφάζουν εκείνους που καιρό τώρα τις εκτόξευαν. Γιατί μόλις φύγει η πέτρα από το χέρι, μόλις αρθρωθεί η κουβέντα από το στόμα, μόλις χαθεί η ευκαιρία και μόλις περάσει ο χρόνος είναι αργά, πολύ αργά, «too late» που θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες. Και στην ερώτηση «τι κάνεις;» δεν μπορείς πλέον να απαντήσεις «καλά είμαι». Γιατί η ερώτηση που σου απευθύνουν πλέον δεν δείχνει ενδιαφέρον για την υγεία σου, αλλά περιέργεια για τον τρόπο που επέλεξες να ζήσεις. Και κάπου εκεί το παιχνίδι χάνεται, ο δρόμος δεν έχει γυρισμό και κάθε απόπειρα δήθεν μετάνοιας ή εκβίαση συγχώρεσης κάνει τα πράγματα χειρότερα. Πορέψου όπως επέλεξες, κοιμήσου όπως έστρωσες.
