Κι η θεωρία καλή είναι… μια αρχή… ο πρώτος σπινθήρας,
για τα μετέπειτα ,τη δοκιμασία στο στίβο τον καθημερινό ,
εκεί που κάνουν την εμφάνισή τους, ο πόνος και η αγάπη.
Κι η αγάπη λαμπιρίζει, αστράφτει, χαμογελά κι αγκαλιάζει ,
ναι, συμμετέχοντας στον πόνο του άλλου ,στα δύσκολα…
εκεί που πνίγεται ο άνθρωπος , στων θλίψεων τα δεινά.
Η συμμετοχή στον πόνο του άλλου, αγάπη εστί !
ένα δάκρυ παιδικό ,ένα κοίταγμα ευγνωμοσύνης,
ένα αγκάλιασμα ,ένας καλός κι αδελφικός λόγος.
Αγάπη εστί ! να νιώθεις τον πόνο του άλλου ,
να κάνεις αγώνα για να δίνεις χαρά κι ανακούφιση,
να σφουγγίζεις το δάκρυ ,να σβήνεις αναστεναγμούς.
Αγάπη εστί ! να προστρέχεις για τον συνάνθρωπό μας,
να δίνεις το χρόνο και τη χαρά σου , να συντροφεύεις…
να απαλύνεις τον πόνο με ένα άγγιγμα ενθαρρυντικό.
Και σκέψου… ποτίζοντας τους κήπους των δακρύων,
καταξιώνεις το πέρασμα σου, την παρουσία σου …προσφέρεις…
κι ανοίγεις τον κόσμο της αγάπης σε γη και ουρανό.
Σκέψου… ότι βοηθάς τα ξεχασμένα αδέλφια του Χριστού,
ότι είσαι δίπλα τους, κοντά τους ,φίλος στη μοναξιά τους,
ότι κλαις μαζί τους και πονάς, ότι συμπάσχεις και υποφέρεις…
Η συμμετοχή στον πόνο του άλλου, αγάπη εστί !
