Η πύρινη λαίλαπα, τρέχει, κτυπά,
σπίτια, ανθρώπους, αχόρταγα καίει,
συμπόνια εις το διάβα της δεν έχει,
βρυχάται αλύπητα, δε σταματά.
Ναι, όλοι μαζί, εκεί… στα σκοτεινά,
xιλιάδες τα δάκρυα, μια αγκαλιά,
γίνανε αστεράκια στη σιγαλιά,
εδώ ,εις το ξέφωτο, παντοτινά.
Όμως, τι να ήθελαν όλα μαζί,
τα χέρια, το κλάμα, το δάκρυ εκεί,
ελπίδα τους ένωνε, φως και ζωή.
Χιλιάδες τα δάκρυα… μια αγκαλιά!
Φοβάμαι μανούλα μου, σφίξε καλά,
έλα και φίλα με… αν με αγαπάς!
΄Ένα αφιέρωμα σιωπής…μια μικρή προσευχή... δάκρυ,αγάπη και πόνος,για τους ανθρώπους που άδικα χάθηκαν στις πυρκαγιές της Ανατολικής Αττικής.
