Τα φυσικά φαινόμενα καμιά αφορά αφαιρούν ανθρώπινες ζωές… Αυτή είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε. Και μερικοί την έχουμε δει με τα ίδια μας τα μάτια, στη ζωή μας. Επομένως, όσο κι αν αδυνατούμε να το αποδεχτούμε, επειδή δεν έχουμε πλαστεί μ’ αυτό το σκοπό, μας έχουν κάτσει στο στομάχι τόσοι νεκροί, θύματα των τελευταίων πυρκαγιών στην Αττική.
Και πώς να μην είναι έτσι, όταν ξαφνικά, από το πουθενά, μέσα σε μια μέρα φυσιολογική από άποψη των θερμοκρασιών του Ιουλίου ημέρα, σε συνθήκες καύσωνα και με ένα δυνατό αέρα, να έχουμε τόσες πυρκαγιές ταυτόχρονα… Αυτό έγινε η αφορμή και η αιτία, να χάσουν τη ζωή τους 78 άτομα (ενδεχομένως την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ο αριθμών των νεκρών να έχει αλλάξει προς τα χειρότερα) και ένας ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός τραυματιών, μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία.
Θα περάσουν μέρες για να διερευνηθούν τα αίτια ενός τόσο μεγάλου κακού και ίσως ποτέ να μη βρεθούν οι ένοχοι. Στο μυαλό των ανθρώπων πάνε πάντα τα χειρότερα σενάρια, από δολιοφθορές ως πολύ μεγαλύτερα πράγματα.
Η εισαγγελική εντολή για περαιτέρω έρευνα, ίσως ρίξει κάποιο φως. Όχι τίποτα, άλλο, αλλά να προστατευτούμε σε άλλες ανάλογες καταστάσεις που ίσως προκύψουν στο μέλλον. Εμείς όμως, δεν θα σταθούμε ιδιαίτερα σ’ αυτό. Ο πόνος των ανθρώπων είναι μεγάλος κι εμείς, αν μη τι άλλο, οφείλουμε να τον σεβόμαστε.
Ούτε θα λυπηθούμε που δεν έγινε η ετήσια καθιερωμένη φιέστα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Πραγματικά δεν ξέρω αν αυτή την πίεση που οδηγεί στη βίαιη φτωχοποίηση στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, μπορείς να το πεις Δημοκρατία. Προσωπικά έχω πολλές και μεγάλες επιφυλάξεις.
Θα μας στοιχειώνουν οι φωτογραφίες με τους ανθρώπους που υπέστησαν τεράστιες καταστροφές στην περιουσία τους, είτε αυτή αφορούσε σπίτια ή αυτοκίνητα, αλλά πιο πολύ η απώλεια τόσων πολλών ανθρώπινων ζωών. Εδώ είναι το σημείο. Κι αν εξετάζουμε σήμερα, όλη αυτή την υπόθεση, είναι για να μην ξαναζήσουμε, όσο περνάει από το χέρι μας, κάτι τέτοιο…
Μπορεί όντως η πυρκαγιά να προκλήθηκε από φυσικά αίτια, αλλά το ζήτημα είναι πώς αντιμετωπίστηκε από έναν, υποτίθεται, υπεύθυνο κρατικό μηχανισμό που όφειλε, αν μη τι άλλο, να προστατεύει εκείνους που πριμοδοτούν πανάκριβα μέσα από ένα άδικο φορολογικό σύστημα που λειτουργεί σε βάρος τους.
Η καρδιά μας, ακόμα και όλων εμάς, που ως παρατηρητές ζήσαμε όλη αυτή τη διαδικασία, είναι συντετριμμένη. Φανταζόμαστε πως αισθάνονται εκείνοι που έχασαν ανθρώπους τους, σ’ αυτή την άνιση μάχη με τις φωτιές.
Περιμένουμε, δικαιολογημένα, απαντήσεις υπεύθυνες, όχι υπεκφυγές, όχι πολιτικαντισμούς. Μακριά από μας τέτοια παιχνιδάκια… Όταν το έγκλημα αφορά ανθρώπινες ζωές, κανείς δεν έχει το δικαίωμα ούτε να υπεκφεύγει, ούτε να κάνει μικροπολιτική πάνω στα αποκαΐδια.
Ας δούμε, μια φορά έστω, τη δικαιοσύνη να λάμψει. Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό; Εμείς ξέρουμε πως ούτε και αυτοί εδώ που μας κυβερνούν, ούτε και οι προηγούμενοι (και είμαστε απόλυτα βέβαιοι, ούτε και οι επόμενοι…) όση καλή διάθεση κι αν έχουν, δεν είναι σε θέση να το κάνουν.
Αντί λοιπόν να εντοπίζουν οι τίτλοι των εφημερίδων στην εθνική τραγωδία και να προβάλλουν την εικόνα μιας μισοκαμμένης ελληνικής σημαίας ως πειστήριο ενοχής, ας είναι πιο σοβαρές, στο βαθμό που κάποιοι τις εμπιστεύονται ακόμα.
Και ας προσπαθήσουν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν στην ψύχραιμη και χωρίς κραυγές ενημέρωση. Η ευθύνη που τους αναλογεί, δεν είναι μικρή. Και προς το παρόν τουλάχιστον, μη προκαλούν με τις αμετροεπείς δηλώσεις σε ξύλινους τίτλους. Συναγωνίζονται στην αφερεγγυότητα τους πολιτικούς. Τόσο δύσκολο είναι το κατανοήσουν εκείνοι που τις διευθύνουν;
