Κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα ζώνεται από πυρκαγιές, άλλες καταστρέφουν τη χλωρίδα και την πανίδα μιας περιοχής, άλλες καταστρέφουν κόπους μιας ολόκληρης ζωής μεροκαματιάρηδων Ελλήνων συμπατριωτών μας και άλλες βουλιάζουν σε πένθος όλη την χώρα μας. Γιατί συμβαίνουν αυτά κάθε τρεις και λίγο; Γιατί η χώρα μας είναι μια χώρα με δύο πρόσωπα… Έχει ένα καλοκάγαθο και ηρωικό εαυτό και ένα ποταπό, δόλιο και καταστροφικό.
Από τη μια, στη χώρα μας υπάρχουν οι «κακοποιοί», ασυνείδητοι ή ενσυνείδητοι, εγκληματικά (αυτό)καταστροφικοί και επικίνδυνοι καιροσκόποι, που βάζουν φωτιές, καίνε δάση, σπίτια, ανθρώπους για να χτίσουν το «εργοστασιάκι» τους ή τις πολυτελείς κατοικίες τους ή τις «ξενοδοχειάρες» τους. Αυτοί καμουφλάρονται καλά: παριστάνουν τους αγαθοεργούς, τους καλούς Σαμαρείτες, λένε «χτίζουμε για να δώσουμε δουλειές και να ταΐσουμε στόματα»! Αυτοί θέλουν πολύ προσοχή, είναι αδίστακτοι και πατούν επί πτωμάτων. Σε αυτή την κατηγορία των «κακοποιών» ανήκουν και μερικοί ανίκανοι, αμετανόητοι πολιτικάντηδες, που βάζουν το χέρι στο βάζο με το μέλι και δε λένε να το βγάλουν μέχρι να καταπιούν και το ίδιο το βάζο. Αυτοί κάνουν τις δακρύβρεχτες δηλώσεις μετά από κάθε, φυσική ή μη, καταστροφή και, έπειτα, πάνε στα πολιτικά τους γραφεία και αρπάζουν ένα παχουλό μισθό και ένα ακόμα πιο παχουλό φακελάκι με πολλά μωβ και πράσινα χαρτονομίσματα. Επίσης, στην κατηγορία των «κακοποιών» μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ανήκουν οι ωχαδερφιστές, οι «έλα, μωρέ, εμάς τι μας νοιάζει;» ή αυτοί με το μότο «όσα κλείνει η πόρτα μου» (που είναι πολύ της μόδας στην Κρήτη να λέγεται). Η αδιαφορία δυναμώνει τους πιο πάνω «κακοποιούς», γιατί όσο ανεχόμαστε, τόσο συνηθίζουμε τη φρίκη – τη μια θα είναι πλημμύρα, την άλλη πυρκαγιά – και, έτσι περνάει ο καιρός χαζεύοντας στη TV και τα social media.
ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΛΛΗ, σε αυτή τη χώρα υπάρχουν οι ΉΡΩΩΕΣ. Αυτοί δε φαίνονται, δε προβάλλονται, είναι οι εργαζόμενοι γονείς μας, οι συνταξιούχοι παππούδες μας, τα άνεργα παιδιά μας. Είναι, επιπλέον, εκείνοι οι πυροσβέστες που, με τρεις κι εξήντα, πιάνουν τη μάνικα, ορμούν μέσα στη φωτιά και σώζουν σπίτια, ζώα, ανθρώπους, είναι και εκείνοι οι εθελοντές, εκείνοι οι οποίοι αμισθί παρέχουν βοήθεια, ειλικρινή βοήθεια στους πληγέντες. Έχουμε και ήρωες σε αυτή τη χώρα. Ήρωες των πράξεων και όχι των καναπέδων και του facebook. Οι μεγαλύτεροι ήρωες είναι αυτοί που ζουν τις τραγωδίες που «σκηνοθετούν και ανεβάζουν στο σανίδι» οι «κακοποιοί», για τους οποίους κάναμε λόγο πιο πριν. Οι μεγαλύτεροι ήρωες είναι αυτοί που θα θάψουν τους νεκρούς τους, θα θρηνήσουν για τα καμένα τους σπίτια και, μετά, θα βάλουν δύναμη στα πόδια και στα χέρια και θα ξανασηκωθούν.
Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία πολιτών στη χώρα των «κακοποιών» και των ηρώων. Είναι οι λεγόμενοι «ιντερνετάκηδες». Αυτοί ποστάρουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εικόνες νεκρών παιδιών, απανθρακωμένων ανθρώπων, κακοποιημένων ζώων και κάθε είδους αποκρουστική εικόνα που μπορούν να βρουν, γιατί, τάχα, θέλουν να αφυπνίσουν τις κοιμισμένες συνειδήσεις μας. Έλα ντε, που καταφέρνουν το ακριβώς αντίθετο. Μας εξοικειώνουν με την κτηνωδία, μας κάνουν να αποκτούμε μια «ανοσία» στο κακό και, εκτός αν το κακό χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτάς μας, δε νιώθουμε, δε συμμεριζόμαστε, δεν κατανοούμε. Ο ελάχιστος σεβασμός απέναντι σε νεκρούς συμπολίτες μας είναι να αφήσουμε τις ψυχές τους να αναπαυθούν. Δε τιμάς ένα νεκρό κάνοντας την εικόνα του απανθρακωμένου σώματός του βόλτα, δεξιά και αριστερά, σε αναρτήσεις στο facebook, στο instagram ή σε όποιο άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης είναι στη μόδα.
Αυτή η χώρα των ηρώων και των κακοποιών πρέπει να διαλέξει πλευρά. Είμαστε με το καλό ή με το κακό; Θέλουμε το δίκιο ή επιδιώκουμε το άδικο; Πρέπει να αποφασίσουμε κάποια στιγμή. Και αυτή η στιγμή πλησιάζει. Εκλέγουμε κυβερνήσεις που θέλουν τον καιρό τόσο βροχερό και απάνεμο, ώστε να μη καίγεται η μισή Αθήνα, αλλά όχι περισσότερο βροχερό, ώστε να μη πλημμυρίζουν ολόκληρες γειτονιές. Διόλου αγαπητέ Πρωθυπουργέ, δε φταίει ο καιρός, οι άνθρωποι φταίνε, αυτοί οι «κακοποιοί» που αντί να τους στοχοποιείτε, έχετε γονατίσει τους συνταξιούχους με τις περικοπές των συντάξεων, τα ακριβά φάρμακα και τους φόρους που έχετε επιβάλει, μέχρι και για το κουνούπι που θα τους τσιμπήσει. Δε φταίει μόνο η δική σας αποτυχία, καθόλου αγαπητέ κύριε Τσίπρα, φταίμε και εμείς που την ανεχόμαστε. Η ώρα να διαλέξουμε πλευρά έρχεται. Οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι, όμως, όπως έχει δείξει και η ιστορία αυτού του άγιου τόπου, οι ήρωες πάντα νικούν τους «κακοποιούς». Ας βοηθήσουμε ΌΛΟΙ τους πληγέντες, ας βοηθήσουμε όλοι ο ένας τον άλλο και οι κακοποιοί θα μαζέψουν τα «κουβαδάκια» τους και θα πάνε σε άλλη «παραλία»… μια παραλία με σιδερένια κάγκελα και δεσμοφύλακες να τους… «σερβίρουν μοχίτοζ»!
*Ο Δημήτρης Λιναριτάκης είναι Φιλόλογος, κάτοχος μεταπτυχιακού στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία και μεταπτυχιακός φοιτητής Βιοηθικής
