Είναι ένα ατελείωτο καλοκαίρι. Πότε είναι παράδεισος η ζέστη, πότε κόλαση. Παράδεισος όταν είσαι Έλληνας και το περνάς στην Κρήτη, κόλαση όταν το περνάς στην Αγγλία.
Γιατί όταν έχεις μάθει σε σπίτια χωρίς χαλιά, με παντζούρια που κλείνουν, και παράθυρα που ανοίγουν διάπλατα, με τη μπλε θάλασσα δίπλα για να σε δροσίζει, και με την καθιερωμένη βραδινή βεγγέρα, τότε δυσκολεύεσαι να προσαρμοστείς στο Βρετανικό σπίτι που είναι φτιαγμένο ‘για χειμώνα’.
Σίγουρα υπάρχουν δροσερά Αγγλικά σπίτια, όμως δέν είχα την τύχη μέχρι τώρα να δώ ή να ζήσω σε ένα από αυτά.
Συνήθως τα παράθυρα μισο-ανοίγουν μόνο, και δεν διαθέτουν παντζούρια, γιατί κατά τους κρύους και σκοτεινούς χειμώνες, το θες το φως, δεν το κλείνεις απέξω. Στρωμένα με μοκέτα από άκρη σε άκρη, τα Βρετανικά σπίτια είναι ζεστά το χειμώνα και ανυπόφορα το καλοκαίρι.
Ο μόνος τρόπος να βρεις λίγη δροσιά, είναι να βγεις στον κήπο, και να ελπίζεις ότι ο ιδιοκτήτης του σπιτιού έχει αφήσει κάποιο δέντρο για να καθίσεις από κάτω. Διαφορετικά, απολαμβάνεις τον καύσωνα σε κήπο με γκαζόν που έχει μετατραπεί σε άχυρο.
Η βεγγέρα είναι άγνωστο κι εξωτικό φρούτο. Υπάρχει όμως το barbeque, το καθιερωμένο πάρτι με ψητά σχάρας, μπύρες και μουσική. Επειδή όμως όλοι γνωρίζουμε πως τελειώνουν τα Βρετανικά πάρτι, συνήθως είσαι ευγνώμων όταν οι γείτονες είναι ηλικιωμένοι, ή οικογένειες με μικρά παιδιά.
Στο σπίτι που ζω, ο κήπος πρόσφατα μετατράπηκε σε ‘χαμηλής συντήρησης’, όταν η ιδιοκτήτρια έκοψε όσα δέντρα μπορούσε. Μια ιτιά κλαίουσα έμεινε μόνο στο διπλανό σπίτι, για να σκαρφαλώνει ο Basil, ο γάτος των γειτόνων. Πρόκειται για ένα δέντρο ‘μνημείο’, καταγεγραμμένο στους ‘ιστορικούς θησαυρούς’ της πόλης. Αν αυτό το δέντρο κοπεί, η ποινή θα είναι ανάλογη με εκείνης κατεδάφισης διατηρητέου κτιρίου.
Μέσα σε ένα τέτοιο παράδεισο ζει ο Basil, που είναι λάτρης της περιπέτειας, και οι υπερπροστατευτικοί του ‘γονείς’ έχουν υψώσει πανύψηλους φράχτες από μπαμπού για να μη δραπετεύσει.
Μάταια όμως.
Οι ήσυχες καλοκαιρινές βραδιές μου, διαταράσσονται από τις απεγνωσμένες φωνές των ιδιοκτητών του Basil, τον οποίο δεν τον σταματά κανένα είδους φράχτη.
Όπως οι μάνες των παιδικών μας χρόνων, όταν καλούσαν πίσω τα παιδιά τους κάθε δειλινό.
‘Baaaasil!’ φωνάζει η ‘μητέρα’, με τέτοια τραγουδιστή φωνή, που θα την έκανε επιλέξιμη για εργασία στη Σκάλα του Μιλάνο, ενώ χαίρεται αφάνταστα όταν βλέπει ότι ο κυνηγός-γάτος της έχει στο στόμα του ένα γιγαντιαίο σκόρο, και όχι ποντικό από τις γραμμές του τραίνου.
Ένα δείγμα οικείας Βρετανικής καλοκαιρινής καθημερινότητας. Μια ρουτίνα που ανυπομονώ να σπάσω περπατώντας στα αγαπημένα Ρεθεμνιώτικα σοκάκια.
Εύχομαι ένα όμορφο Δεκαπενταύγουστο σε όλους σας.
