Άνθρωποι δίχως δόλο…
απλοί, ταπεινοί και ειλικρινείς,
άνθρωποι πράοι, αγαθοί, καλόκαρδοι,
με το φως να λάμπει στο πρόσωπό τους.
Ναι, απονήρευτοι άνθρωποι, άκακοι,
ευγενικοί και καλοσυνάτοι, μειλίχιοι,
με λόγο τίμιο και απλό ,λόγο αληθινό.
Πολλοί ή λίγοι…δεν ξέρω,όμως,υπάρχουν,
άνθρωποι,δίχως περγαμηνές και άλλες διακρίσεις,
πορευόμενοι στη σιωπή της παγκόσμιας μοναξιάς.
Και μοιάζουν με κάποιους… έχουν αδέλφια…
ματάκια χιλιάδες κι ανθάκια και λουλουδάκια,
όλα τα παιδιά του κόσμου, μυριάδες χαμόγελα .
Άνθρωποι δίχως δόλο…
στο περιθώριο της ιστορίας ή στο προσκήνιο,
στολίζουν τη παρουσία του ανθρώπου στη γη…
και η εικόνα της ομορφιάς τους πάντα φωτίζει !
Ένα αφιέρωμα στους έσχατους,στους πράους και ταπεινούς ,στους άδολους !
