Λες έχω χρόνο …δε βιάζομαι …όλα καλά !
κι αφήνεις τα πράγματα και συσσωρεύονται
κι αμελείς τα πρέποντα, όλα τα βασικά,
δείχνοντας τη μεγάλη σου αδιαφορία.. .
Και λες υπερήφανα ότι ξέρω τι κάνω,
εγώ ελέγχω την όλη κατάσταση,
όλα θα γίνουν , σιγά-σιγά, αργότερα…
δίχως της καθημερινότητας το άγχος…
Ες αύριον ,λοιπόν,τα σπουδαία…
κι αφίνονται στου νου το περιθώριο…
εκεί σε μια γωνιά, στα απόμερα…
διευθετήσεις για το απώτερο μέλλον…
Όμως, ο χρόνος τρέχει και χάνεται…
κι όλα τα άλυτα…μολύνουν το χώρο...
κι αρρώστεια γίνονται,μεγάλη φωτιά,
σκουπίδια,ακαταστασία απέραντη…
Μην αμελείς,λοιπόν,για το ύστερα…
με σύνεση φτιάξε… και οικοδόμησε…
διάκριση δείξε και σοφία,τώρα…
το «αύριον»… δεν το ξέρεις…
Ες αύριον,λοιπόν,τα σπουδαία….
όχι,βέβαια,αλλά τώρα,σύντομα,
αυτή τη στιγμή,ότι μπορούμε,ήρεμα…
με τη βοήθεια και του Θεού το θέλημα !
