Το σκηνικό είναι συνήθως το ίδιο. Δρόμοι πνιγμένοι στα δέντρα, και ανάμεσα, μονοπάτια που οδηγούν σε μεγάλα σπίτια. Όσο πιο πλούσιο είναι το σπίτι, τόσο πιο μακρύ είναι το μονοπάτι. Αν δεν βλέπεις σπίτι στο βάθος, τότε το δρομάκι οδηγεί σε έπαυλη εκατομμυρίων λιρών. Οι αποστάσεις μεταξύ τέτοιων περιουσιών είναι μεγάλη. Δίνει ανάσα απομόνωσης στους κατοίκους.
Κάθε δρόμος στην Αγγλία έχει και τον ταχυδρομικό του κώδικα. Σε τέτοιους ταχυδρομικούς κώδικες, ζουν λίγοι.
Συνήθως, λίγο πιο πέρα, στην άκρη των δρόμων αυτών, ίσως παράλληλα, ή έστω αρκετά κοντά, βρίσκονται δρόμοι διαφορετικοί. Χαμηλά σπίτια, κολλημένα το ένα στο άλλο, πάνω στο δρόμο, στοιβάζουν το υπόλοιπο 90% του πληθυσμού.
Μόλις παραδίπλα, στη γειτονιά που ζω, τη διαφορά τη βλέπεις στον ίδιο δρόμο. Στη μία πλευρά του δρόμου βρίσκονται τα πλούσια σπίτια. Υπερυψωμένα, κοιτάζουν αφ’ υψηλού τα σπιτάκια απέναντι.
Όπως και οι κάτοικοι τους.
Πρόκειται για την Αγγλική πραγματικότητα. Μια κοινωνία που διακατέχεται από μεγάλες εμμονές, όσον αφορά την κοινωνική τάξη.
Στην πραγματικότητα, η κοινωνία της χώρας αυτής είναι ένα μεγάλο κομμάτι παζλ. Οι κοινωνικές ομάδες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Συνυπάρχουν, με μικρή επαφή και αλληλεπίδραση. Η ιδεολογίες τους, απέχουν όσο και οι πλούσιες επαύλεις μεταξύ τους.
Η ευγένεια είναι η κόλλα αυτής της άνισης κοινωνίας.
Ο σαρκασμός και η απάθεια το διαλυτικό που τώρα τελευταία μάλιστα, ολοένα και διεισδύει τις χαραμάδες μεταξύ των κομματιών του παζλ.
Μέσα σε τέτοιο κοινωνικό σκηνικό καλούνται, από το 61% των πολιτών, οι γενναίοι μετανάστες να ‘ενσωματωθούν’ και να ‘ριζώσουν’. Είναι μια κατανοητή και ευνόητη προσδοκία.
Είναι και η πραγματικότητα όμως, που αλλάζει τα πάντα, παγιδεύοντας τους ξένους επισκέπτες στις προαναφερθείσες χαραμάδες.
Μετά από δεκαέξι χρόνια στη χώρα αυτή, και κατόπιν συζητήσεων με άλλους ‘ξένους’, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ‘ενσωμάτωση’ είναι εύκολη στα λόγια.
Συνήθως, ο ξένος προσπαθεί να ενσωματωθεί. Μαθαίνει τη γλώσσα, την ιστορία, τους άγραφους και γραπτούς νόμους, δουλεύει, πληρώνει φόρους, στέλνει κάρτες τα Χριστούγεννα, μαθαίνει να λέει ‘παρακαλώ’ και ‘ευχαριστώ’, περιμένει υπομονετικά στις ουρές, κτλ., κτλ..
Για να ενσωματωθεί, πρέπει να υπάρχει και κάποια ‘υποδοχή’. Με απλά λόγια, όπως συμβαίνει και με τις πρίζες.
Όσο και να θέλεις να ‘αφομοιωθείς’, όταν κάθε ένα από τα προαναφερθέντα κοινωνικά κομμάτια του Αγγλικού παζλ δεν θέλει να σε ‘αφομοιώσει’, τότε περνάς το υπόλοιπο της ζωής σου, μάταια προσπαθώντας να αφομοιωθείς.
Και συνήθως πεθαίνεις προσπαθώντας.
Εκτός κι αν, ας ελπίσουμε, συνειδητοποιήσεις έγκαιρα ότι, ‘αφομοίωση’ δεν σημαίνει ‘διάλυση’ του ‘είναι’ σου.
Αυτό δεν αλλάζει.
Και πρέπει να γίνει αποδεκτό από τον ‘δέκτη’, διαφορετικά ‘αφομοίωση’ δεν γίνεται.
