Μετά τη νύκτα, η μέρα ανοίγει ξανά την πόρτα της ζωής
κι ο ήλιος χαρίζει απλόχερα το φως του, το χαμόγελό του,
έτσι, σαν ένα μικρό δωράκι πνοής κι ελπίδας στον κόσμο.
Το ίδιο κάνει κι η φύση, τα δέντρα και τα πουλιά,τα ζώα,
όλα με τη δική τους φωνή στέλνουν το καλωσόρισμά τους...
Ακόμη κι ο Πίπης, το μικρό καναρινάκι,μέσα στο κλουβί του.
Ναι, ένα χαμόγελο μοιράζουν στη γλώσσα τη δική τους,
μια καλημέρα, ένα "χαίρετε", λέξεις και φωνές αισιοδοξίας,
για να ξαναρχίσουν… και να ξαναρχίσουμε …για να πορευτούμε.
Κι ο άνθρωπος… τίποτα… μόνο σιωπή… καμία δοξολογία…
άγχος, μεμψιμοιρία… κακομοιριά… μαυρίλα απέραντη …
λες και το σκοτάδι ακόμη υπάρχει …η νύχτα δεν έφυγε…
Ένα χαμόγελο είναι αρκετό ! Έλα ,άνοιξε την καρδιά σου
και κάνε το σταυρό σου ,μια μικρή προσευχή ψιθύρισε …
και δώσε την όμορφη λάμψη των ματιών σου, προσπάθησε…
Ένα χαμόγελο είναι αρκετό ! Έτσι,σαν φως,σαν δροσερό αεράκι,
γλυκό της αγάπης αγκάλιασμα και θαλπωρής, μέρα γιορτής…
για τον φίλο ,τον άντρα και τη γυναίκα σου, για σένα…
Έλα, λοιπόν, στόλισε χάρτινα αστεράκια στο πρόσωπό σου, τώρα…
και ζωγράφισε το χαμόγελο της θάλασσας, της γης,του ουρανού
και μέσα από τη ζέστα καρδιά σου,ναι, χαμογέλασε… Υπέροχο !
Ένα αφιέρωμα αγάπης για τον συνάνθρωπό μας, τον ταλαίπωρο της ζωής, τον αδύναμο.
