veniΑν και δεν ανησυχώ όταν η κόρη μου αδυνατεί να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια μιας πολυθρόνας εποχής Λουδοβίκου 15ου, ανησυχώ ιδιαίτερα όταν έρχεται σπίτι μουλιασμένη στο δάκρυ, επειδή η φιλόλογος της έδωσε τιμωρία γιατί δεν έκανε ακριβώς αυτό.
Ας γίνω πιο συγκεκριμένη.
Το δάκρυ- κορόμηλο ήταν αποτέλεσμα αποτυχημένης άσκησης δημιουργικής γραφής. Η κόρη μου έπρεπε να κοιτάξει λεπτομερώς ένα πίνακα, όπου μισή ντουζίνα χορτασμένοι αριστοκράτες 19ου αιώνα, κάθονται σε ξύλινες καρέκλες και τα λένε. Στην κεφαλή του τραπεζιού, βρίσκεται μια πολυθρόνα Λουδοβίκου 15ου. Αν και είναι πανέμορφη, κανένας δεν κάθεται πάνω της.
Το θέμα της άσκησης είναι η ‘μοναξιά’, και το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, μια πρόζα 500 λέξεων μέσα από τα ‘μάτια’ της πολυθρόνας.
Αρχικά συμμετέχω στην άσκηση για συμπαράσταση. Ίσως να είναι το μεσημεριανό φαγητό, ίσως η βροχερή ημέρα, όμως αδυνατούμε αμφότερες να δούμε τα πράγματα ως πολυθρόνες. Το αποτέλεσμα δεν είναι εντυπωσιακό.
Όταν παραλαμβάνω την κλαίουσα κόρη μου την επομένη, μαθαίνω ότι, σαν τιμωρία, ήταν ‘υπό κράτηση’ για μισή ώρα, και ότι τώρα θα πρέπει να επαναλάβει την άσκηση δημιουργικής γραφής. Θα πρέπει ‘επεκταθεί’, να χρησιμοποιήσει παρομοιώσεις, μεταφορές και συνήχηση, και να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο της.
Και όλα αυτά σε 24 ώρες παρακαλώ.
Η δημιουργικότητα στο μεγαλείο της δηλαδή.
Καλωσορίζω την κόρη μου στο κόσμο της λευκής σελίδας και του ‘μπλοκ του συγγραφέα’. Η πρώτη εμπειρία με την δημιουργική γραφή όμως είναι τέτοια, που ούτε να ακούσει για συγγραφείς και λευκές σελίδες.
Ο συγγραφέας όμως την διαλέγει τέτοια ζωή. Μαθαίνει στις διορίες και την έλλειψη έμπνευσης.
Επίσης, καλοπιάνει την μούσα. Δεν την σουρομαδάει την καημενούλα.
Για τη δεκατετράχρονη κόρη μου όμως, η δημιουργικότητα είναι υποχρεωτική. Θα πρέπει να δώσει εξετάσεις τύπου ‘Πανελλαδικών’, κατά τις οποίες, θα πρέπει να περάσει ένα ‘δημιουργικό’ μισάωρο, επιδεικνύοντας εμπλουτισμένο λεξιλόγιο, μεταφορές και παρομοιώσεις.
Αναρωτιέμαι κρυφά. Ποιος ο λόγος τέτοιων βασανιστηρίων;
Και τότε θυμάμαι ότι η εκπαίδευση λειτουργεί σαν ‘προετοιμασία’ ενήλικης ζωής.
Και βλέπω την Βρετανική κυβέρνηση, και κοινωνία, που περνάνε την μεγαλύτερη μεταπολεμική πολιτικό- κοινωνικό-οικονομική κρίση.
Βλέπω την αυτοκαταστροφική πρόζα των πολιτικών, η οποία αλλάζει ανάλογα με τις περιστάσεις, και δεν πείθει κανένα.
Βλέπω την πλασματική πραγματικότητα, και τους ευσεβείς πόθους με τους οποίους ταΐζουν τους πολίτες.
Από το 2016 μάλιστα, είναι επίσης επείγουσα η ανάγκη για πλασματική- πολιτική πρόζα που θα τραβήξει το πλοίο από το μάτι του κυκλώνα. Μόνη της και χωρίς έργα.
Αν λοιπόν στα δεκατέσσερα μπορείς να δεις τον κόσμο από τα μάτια μιας πολυθρόνας, εντός μισάωρου, όπως ένας φτασμένος λογοτέχνης, τότε η πατρίδα σε χρειάζεται.
Διαφορετικά, στον Βρετανικό Καιάδα..
