Εξέλιπεν η τόλμη… κι όλοι ησύχασαν, βαθιά σιωπή
κι οι πόρτες του κόσμου έκλεισαν, γύρισαν τα κλειδιά
κι ο λύχνος στα χαμηλά , το φως λιγοστό… όμως, φωτίζει,
αυτό προσπαθεί, να διαλύσει το σκοτάδι… τολμώντας !
Ναι ,τολμώντας το αδύνατο, ενάντια στην όποια απανθρωπιά,
κόντρα στο ρέμα της υποτέλειας των άνομων συμβιβασμών,
κτίζοντας πύργους και κάστρα αλήθειας και δικαιοσύνης,
δώρα και ευλογίες για την πορεία της ανθρωπότητας.
Να τολμάς, λοιπόν, σαν το μικρό , το ασήμαντο λυχναράκι,
να μιλάς ,να βγαίνεις μπροστά ,να αγωνίζεσαι, να παλεύεις,
να υπερασπίζεσαι τον μικρό, τον αδύναμο, τον κατατρεγμένο
και μη φοβάσαι, άκουσέ με, μη φοβάσαι τους ήχους της αδικίας.
Να τολμάς ,φίλε μου, να θέλεις με αγάπη τον κόσμο φτιάξεις,
μια γη ,μια πατρίδα ,ένα ουρανό ειρήνης για όλους …
δίχως βία και πόλεμο ,δίχως δάκρυ, δίχως εκμετάλλευση,
μια πατρίδα, των πονεμένων καταφυγή… μια ζεστή αγκαλιά !
Τι λες… αντέχεις να σταθείς όρθιος, να διαφωνήσεις με θάρρος…
Αλήθεια ,μίλησε μου, το φως του λύχνου σου δείξε μου, τώρα
και τα εσώβαθα της ψυχής σου τα μυστικά... άφησέ με να δω ,
να ακούσω ,ναι, τους κτύπους τους μουσικούς της καρδιάς σου.
Να τολμάς για την αγάπη του Χριστού μας ! να μιλάς άφοβα
και να σπέρνεις καρπούς αλήθειας και ήλιους δικαιοσύνης,
εσύ ,ο μικρός μαθητής του, ο ασήμαντος, ο ταπεινός και πράος
και να ζωγραφίζεις την κατανόηση, τη συμπόνια ,τη συγχώρεση.
Ναι, να τολμάς και τώρα και πάντοτε, στον ουρανό κοίτα…
και γίνε μαχητής του φωτός, φίλος Χριστού αγαπημένος
και μη φοβάσαι την πλάνη του ψεύδους, μην κλονίζεσαι…
η αγάπη του , το φως του, η σκέπη του η Θεία είναι μαζί μας !
Ένα αφιέρωμα ευγνωμοσύνης στον μουσικοσυνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκη ,για την ομορφιά που χαρίζει στην ανθρωπότητα.
