Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας
και μαζί ανοίγονται και όλα τα ουράνια…
και βλέπω παιδιά αμούστακα και νέους και νέες…
και τα πρόσωπα και τα μάτια τους να λάμπουν…
και να φορούν στεφάνια στις κεφαλές τους ...
και να τραγουδούν για την ελευθερία της πατρίδας μας…
για την ελευθερία της Ελλάδα μας…και του κόσμου
και να χορεύουν για την πανέμορφη θυσία τους…
και να κερνούν απ’ το αθάνατο κρασί του 1940…
και να κλαίνε …και να γελάνε …
και να μας χαιρετούν…
Οι Έλληνες του 1940,φίλες και φίλοι μου, έδωσαν…
και αναμένουν κι από μας να δώσουμε στον κόσμο…
να οδηγήσουμε την ανθρωπότητα,
όχι τόσο με τη δύναμη της τεχνολογίας,
αλλά με την απεραντοσύνη των αξιών,
αυτών των αιώνιων αρχών ,
που πάντοτε ήταν στην καρδιά της φυλής μας
και την καθοδηγούσε…
Κι ελπίζουμε …
ελπίζουμε ότι αυτή η αλλοπρόσαλλη εποχή που ζούμε
δεν θα αλλοτριώσει την ανθρωπιά και τις αξίες μας …
και το πανάρχαιο ζυμάρι της φυλής μας δε θα καταστραφεί…
γιατί και πάλι, ίσως κληθούμε να δώσουμε…
ίσως, ποιος ξέρει…
Κλείνω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας
και κοιτάζω στα μάτια τους νέους της πατρίδας μας…
και τους ρωτώ…και με βεβαιώνουν…και μου χαμογελούν…
και μου λένε για τον κακό δράκο του φασισμού….
και καμαρώνουν για τους Έλληνες του 1940…
για τους λεβέντες και τα παλληκάρια της Ελλάδας…
και ζωγραφίζουν το δάφνινο στεφάνι της θυσίας τους !
Ένα αφιέρωμα για τους νέους όλου του κόσμου, που σκοπός της ζωής τους ,ας είναι η αλήθεια κι όχι η καταδυνάστευση των λαών με τους πολέμους του τότε… και με τους σύγχρονους…
