Η μέρα είναι ηλιόλουστη, αν και το μετεωρολογικό δελτίο του BBC έχει προαναγγείλει βροχή και κρύο από εδώ και πέρα. Εκμεταλευόμαστε λοιπόν την τελευταία λιακάδα, και τραβάμε για το κεντρικό Λονδίνο. Η κόρη μας πρέπει να επισκεφθεί το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας για κάποια εργασία του σχολείου της.
Αφήνουμε τα χαμηλά σπίτια του Farnborough. Καθώς περνάμε από το κέντρο της πόλης, η κίνηση στους δρόμους είναι αυξημένη. Σήμερα, ακόμα περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται να κατευθύνονται στα μαγαζιά. Είναι η εβδομάδα που καταλήγει στην γνωστή Black Friday, και οι καταναλωτές τρέχουν να προφτάσουν τις υποσχόμενες προσφορές.
Οι βιτρίνες τις τελευταίες ημέρες είναι καλυμμένες με μαύρες αφίσες που διαφημίζουν το γεγονός αυτό. Οι υποσχέσεις όμως μένουν συνήθως στο γυαλί της βιτρίνας, καθώς αν ψάξεις εντός των μαγαζιών, δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Οι τιμές των νέων προϊόντων μένουν ως έχουν, ενώ τα παλιά προιόντα, όπως ο Μανωλιός, έχουν βγάλει την κόκκινη φορεσιά των μόνιμων προσφορών, και την έχουν απλά φορέσει ‘αλλιώς’.
Σε συνδυασμό με τα κλειστά κτίρια, τα οποία έως πρόσφατα φιλοξενούσαν γνωστές αλυσίδες καταστημάτων, η τοπική, φτωχική Black Friday, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα στις περιφερειακές πόλεις όπως η δική μας, που είναι κάθε άλλο παρά γιορτινή.
Με χαρά λοιπόν, αφήνουμε το Farnborough και κατευθυνόμαστε στο Kensington.
Καθώς πλησιάζουμε, το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει. Τα χαμηλά σπίτια ολοένα και μεγαλώνουν. Μετατρέπονται σε εντυπωσιακές επαύλεις. Έξω από τις περισσότερες, υπερπολυτελή αυτοκίνητα περιμένουν τους πλούσιους, ή ακόμα και διάσημους οδηγούς τους, οι οποίοι κατοικούν εκεί κάπου κοντά.
Φαντάζομαι ότι, οι πλούσιοι κάτοικοι έχουν πλέον συνηθίσει το σκηνικό αυτό. Όλοι οι υπόλοιποι όμως, όπως κι εγώ, φαίνονται να εντυπωσιάζονται από τα επιβλητικά κτίρια και τα πανάκριβα μαγαζιά. Περπατούν συνεπαρμένοι κοιτάζοντας ολούθε, και τραβώντας φωτογραφίες.
Αυτή η απότομη αλλαγή, από το Farnborough στο Kensington, φαντάζει σαν ταξίδι σε άλλη χώρα.
Και τότε είναι που θυμάμαι τα λεγόμενα του Βενιαμίν Ντισραέλι, ο οποίος έγραφε στο πολιτικό μυθιστόρημα του ‘Σίβυλλα’ για το αβυσσαλέο κενό που χωρίζει τους ‘λίγους και προνομιούχους’, από τα υπόλοιπα υποβαθμισμένα κοινωνικά στρώματα.
Το 1845 λοιπόν, ο Ντισραέλι, ο οποίος υπήρξε και πρωθυπουργός της Αγγλίας, έλεγε ότι ‘οι πλούσιοι και οι φτωχοί είναι δύο έθνη, μεταξύ των οποίων δεν υπάρχει ούτε επικοινωνία, αλλά ούτε και συμπάθεια’.
Η βόλτα στο Kensington απλά μου υπενθύμισε ότι, από το 1845 δεν έχουν αλλάξει και πολλά.
Πρόσφατα, τα Ηνωμένα Έθνη άσκησαν κριτική στην Αγγλία. Η φτώχεια ολοένα και αυξάνεται, ενώ οι πολύ λίγοι γίνονται ακόμα πλουσιότεροι.
Ακόμα και η φυσική παρουσία ενός καθημερινού ανθρώπου ανάμεσα σε τόσο πλούτο, φαντάζει σαν ταξίδι στο εξωτερικό.
