Η σιωπή, σύμφωνα με τον Erling Kagge, μπορεί να είναι φίλος, αλλά και πιο πολύτιμη από οποιαδήποτε τσάντα Louis Vuitton. O Kagge δεν αναφέρεται μόνο στη σιωπή που κάνουμε όταν θέλουμε να αποφύγουμε κάποιο διαπληκτισμό όμως.
Και αυτή η σιωπή είναι επίσης χρυσός, όπως λέει το γνωστό γνωμικό.
Ο γνωστός συγγραφέας, του οποίου το βιβλίο ‘Silence in the age of noise’ έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίγραφα, αναφέρεται σε κάτι πιο πολύτιμο.
Την σιωπή μέσα μας.
Μετά από ένα διάλογο με τον Νορβηγό συγγραφέα Jon Fosse, ο Kagge αναφέρεται στον εξής στίχο από ένα ποίημα του Fosse:
‘Υπάρχει μια αγάπη που κανείς δεν θυμάται’.
Ο ίδιος ο Fosse εξομολογείται στον Kagge ότι, η φράση αυτή αναφέρεται στην σιωπή. Πρόκειται για ‘την σιωπή που μιλά’. Η σιωπή του ‘μέσα’ μας ‘πρέπει να μιλάει’, και εμείς, για να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητές της, πρέπει επίσης να της μιλάμε, γιατί αυτή η σιωπή πάει χέρι-χέρι με το θαύμα, και έχει ένα μεγαλείο όπως ο ωκεανός.
Ο Fosse καταλήγει σε κάτι πολύ σημαντικό. Όποιος δεν στέκεται με θαυμασμό μπροστά στο μεγαλείο αυτής της σιωπής, τότε την φοβάται. Γι’ αυτό και είναι αρκετοί εκείνοι που φοβούνται την σιωπή μέσα τους. Γι’ αυτό και υπάρχει μουσική, κυριολεκτικά παντού.
Είναι όπως ένας φίλος που δεν βάζει γλώσσα μέσα του. Σε αντίθεση με τον φλύαρο φίλο όμως, αυτή την εσωτερική ‘πολυλογία’, που σχεδόν πάντα κυριαρχεί της εσωτερικής σιωπής, δεν μπορείς να την αποφύγεις εύκολα.
Κρατάμε τους εαυτούς μας απασχολημένους, αποφεύγοντας την εσωτερική σιωπή και τρέχουμε από τη μια απασχόληση στην επόμενη. Ανοίγουμε το κινητό μας, στέλνουμε μηνύματα, διαβάζουμε τα τελευταία νέα, ακούμε μουσική, αντί να αγκαλιάζουμε τη σιωπή και να κλείσουμε τον κόσμο έξω από την ψυχή μας, έστω και για λίγο.
Ο φόβος στον οποίο αναφέρεται ο Fosse, παίρνει όνομα από τον Kagge,τον συγγραφέα της σιωπής.
Είναι ο φόβος του ότι θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα.
Ονομάζεται δειλία.
Ο Kagge γνώρισε την απόλυτη σιωπή καθώς περπατούσε μόνος, για πενήντα ημέρες στην Ανταρκτική, χωρίς καμία επαφή με τον ‘κόσμο’. Ούτε ραδιόφωνο δεν είχε. Όταν ακόμα και ο αέρας σταματούσε να φυσά, η απόλυτη ησυχία ήταν εκκωφαντική.
Αυτή η πλήρης απομόνωση από τους ‘θορύβους’ της καθημερινότητας, τον ανάγκασε να εστιάσει ακόμα περισσότερο στις σκέψεις, και ακόμα χειρότερα, στα συναισθήματα που είχε ήδη.
Η εξοντωτική, σιωπηλή καθημερινότητα του Νότιου Πόλου, αποδείχτηκε παιγνίδι μπροστά στον αληθινό άθλο: την αποδοχή της εσωτερικής σιωπής.
Γιατί, για να το ανέβεις τέτοιο βουνό, πρέπει να έχεις ειρήνη με τους άλλους, αλλά κυρίως, με τον εαυτό σου.
