Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, επιτέλους, έγινε και η αρχή,
ναι, να μαζεύονται όλα… κάθε τι το μοναχικό, όλα τα παραπεταμένα,
τα αφημένα… εκεί, στις γωνιές της μοναξιάς της κάμαρας, στα απόμερα…
Και δεν ήταν στιγμή λυπημένη γι αυτά, στιγμή ελευθερίας ήταν, άκου…
ώρες χαρούμενες ήταν, στιγμές αυτοδιάθεσης και προσδιορισμού,
το τι θα γίνει με αυτά ,η παραπέρα πορεία τους, η τύχη τους …
Θα μου πεις ,όμως, όλα αυτά ,παλιές αναμνήσεις ήταν… πράγματι,
εικόνες του χρόνου ,που ξαφνικά έχασαν τη συμπάθεια και τον έρωτά τους
και μέσα στο πέλαγος της ακηδίας ξεχάστηκαν και παραμελήθηκαν.
Ναι,υπήρχαν χρήσιμα πράγματα,όμως,χανόταν στην αταξία τους,
ενθύμια πολλά,τετράδια παιδικά,βιβλία,φωτογραφίες κι ο "Άμστραδ"...
παλιές δόξες στο πρώτο ξεκίνημα του...όμως,πέρασε κι αυτό...
Πολλά για πέταμα...κι έπρεπε...μια απόφαση ήταν ...η «ήρα από το στάρι¨,
ένα ξεκαθάρισμα,η διαλογή και η αναμενόμενη δίκαιη κρίση τους...
για την ύπαρξη τους ή την ανυπαρξία τους ,για τη συνέχειά τους ή όχι.
Η αποθήκη άρχισε να βγάζει τα μπάζα της ,αληθινό ξεκαθάρισμα,
όλα που φώλιαζαν στις γωνιές της ψυχής και τα γνωρίζαμε... μπροστά μας...
και μας φώναζαν ...και μας κτυπούσαν ...και μας πλήγωναν σκληρά...
Η αποθήκη άρχισε να καθαρίζεται ! με το ανέσπερο φως της μετάνοιας,
να διώχνει της κάθε αμαρτίας την βρωμιά και την φοβερή ασχήμια,
να στολίζεται,με δάκρυα συντριβής κι ανθάκια και λουλουδάκια .
Η αποθήκη άρχισε να καθαρίζεται ! καινούργια μέρα πίστης κι ελπίδας,
ομορφιά, άνοιξη, αγάπη Χριστού ,διάχυτη στο απέραντο έλεός του,
για τον άνθρωπο τον χαμένο , τον νίψαντα τους πόδας του με τα δάκρυά του.
Η αποθήκη άρχισε να καθαρίζεται ! άρχισε να ομορφαίνει η όψη της
και σώμα και πνεύμα κοντά στην ψυχή, φίλοι καλοί έγιναν τώρα,
πανέμορφη συνύπαρξη, χαρά, αισιοδοξία ,καθαρότητα και πίστη
Παράμερα , λυγμοί ακούγονται …κι ανοίγουν οι ουρανοί και αγάλλονται...
και προσευχές βγαίνουν από χείλη πικραμένα, μικρές δεήσεις και δάκρυα,
για να καθαριστούν όλα ,να λευκανθεί η ψυχή, να αστράψει με φως.
Παράμερα… εκεί στην αποθήκη της καρδιάς, πανήγυρη γίνεται !
και η ψυχή , νύφη ολοφώτεινη στα κατάλευκα ατενίζει προς τον ουρανό
και ξαναρχίζει τον αγώνα, Μεσίτρια έχουσα των Αγγέλων την Κυρία !
