Το μίσος περίσεψε.. και γιγαντώθηκε εναντίον του
κι άνομοι, γραμματείς και φαρισαίοι εναντίον του,
ναι, τον Χριστό Μας συνέλαβαν, σφικτά τον έδεσαν.
Βλέπεις, το φως και η αλήθεια τους ενοχλούσε
κι έψαχναν τον τρόπο για να σκεπάσουν τον ήλιο,
να εξαφανίσουν τη ζεστασιά και την ελπίδα της σωτηρίας.
Και περιέφεραν βιαστικά τον Ιησού για να τον κρίνουν,
σε συνέδρια και βασιλείς και εξουσίες πραιτορίου
και ήταν μόνος, ολομόναχος, καμία στήριξη από φίλους.
Τότε, ίσως να αναζητούσε κάποιους, να περίμενε...
να μιλήσουν, να τον υπερασπιστούν, έστω με μια λέξη
κι όμως, κανένας, καμία συμπαράσταση, ήταν μόνος.
Και τώρα, στις μέρες μας, πάλι μόνος...
ο Χριστός Μας ! πάλι μόνος...έτσι θέλησαν...
η λογική Θεοποίησε την κρίση της, αποφάσισε...
Ναι, δόθηκε προτεραιότητα στα υλικά αγαθά
και η ανάγκη της ψυχής παραθεωρήθηκε
και ο Χριστός Μας ! υπό περιορισμόν.
Ο Χριστός Μας ! πάλι μόνος... όλοι έφυγαν...
κι απαγορεύτηκε η προσευχή ,στο σπίτι μόνο...
για να σωθούν οι ζωές, λογικό, το υλικό η προτίμηση.
Ο Χριστός Μας ! πάλι μόνος...σε όλο τον κόσμο,
αποκλεισμένη η πρόσβαση, οι πόρτες κλειστές
και οι καμπάνες στη σιωπή τους, μόνες κι αυτές...
Γιατί, Θεέ μου, μονολογώ, σε παρακαλώ, εξήγησέ μου !
δείξε μας το πρέπον, τα βήματά μας οδήγησε,
να κατανοήσουμε, την πίστη να στερεώσουμε.
Δε μου μιλάς Κύριε μου, δε σε ακούω
και είμαι σε σύγχυση, όλοι μας και σε αναζητάμε...
για να πορευτούμε...όπως Εσύ το θέλεις....όμως ,πες μας.
Κύριε, να σ' ακούσω θέλω...και νιώθω μόνο τη σιωπή σου,
όπως τότε, που ανεχόσουν τους χλευασμούς και τα ραπίσματα,
που υπέμενες αγόγγυστα τη βία της εξουσίας.
Ναι, θέλω να είμαι κοντά σου, έστω τις μέρες αυτές,
τώρα που ο πόνος τρυπά την τρυπά την καρδιά σου
και θέλω με τα δάκρυα μου να απαλύνω τη μοναξιά σου.
Ο Χριστός Μας ! πάλι μόνος...το ποίμνιο φιμώθηκε...
κι έγινε έγκλημα η συμμετοχή του, η Θεία ευχαριστία
και οι εκκλησίες σου απρόσιτες και παράνομες.
Ο Χριστός Μας ! πάλι μόνος...όμως, πιστεύουμε, Κύριε,
εμείς οι αμαρτωλοί, οι εγωιστές, οι άσπλαχνοι
και σε παρακαλούμε, βοήθησέ μας, το χέρι σου δώσε μας.
Παιδιά μου, μη φοβάστε, υπομονή δείξετε
κι ακούστε ,ακούστε τη φωνή μου, έρχομαι
κι είμαι εδώ, κοντά σάς, στις θλίψεις και στη χαρά σας.
Να, ακούγεται ο γλυκός ήχος της καμπάνας, η φωνή μου
κι είναι το τραγούδι μου ,το κάλεσμα των ουρανών,
απλό, ταπεινό, για σας, τον κόσμο που τόσο αγάπησα !
Ακούγεται !
Ντιν-νταν, γλυκιά μελωδία,
ο ήλιος, τ' αγέρι, το φως,
στα σύμπαντα του κόσμου ευωδία,
ροδίζουν και γράφουν Χριστός !
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
