Για να μην ξεχνιόμαστε… Επειδή, καθώς τα μέτρα ασφαλείας λιγοστεύουν, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το πρόβλημα με τον κορονοϊό Covid-19, ξεπεράστηκε. Ωστόσο τίποτα δεν υπάρχει, που να μας πείθει γι’ κάτι τέτοιο.
Και βεβαίως μπορεί να αγωνιούμε για το αύριο, από πλευράς επιβίωσης, αλλά έξι μήνες μετά την πρώτη αναφορά της Κίνας προς τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) για περιπτώσεις πνευμονίας άγνωστης αιτιολογίας που οδήγησαν στην αναγνώριση της νέου κορονοϊού SARS-Cov-2, τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Και μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί πάνω από 10 εκατομμύρια κρούσματα και πάνω από 500.000 θάνατοι, εξ’ αιτίας του ιού αυτού. Όμως το πρόβλημα δεν τελείωσε. Πολλές χώρες στον κόσμο, ανάμεσα τους και η Ελλάδα, κατάφεραν να μειώσουν δραστικά τα κρούσματα, αλλά ο ιός δεν εξολοθρεύτηκε. Και τώρα προσπαθούν να ανακτήσουν την οικονομική τους δραστηριότητα, αυτό που κάποτε λέγαμε κανονικότητα και που ποτέ πια, δεν θα είναι το ίδιο.
Και καθώς αίρονται το ένα περιοριστικό μέτρο, μετά το άλλο, ο ιός βρίσκει πεδίο για να επιταχύνει την εξάπλωση του με το άνοιγμα στον τουρισμό.
Να ρίξουμε μια ματιά για να δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο; Τα μισά κρούσματα βρίσκονται στην αμερικανική ήπειρο, με τις ΗΠΑ και τη Βραζιλία να μετρούν η καθεμιά από το ένα τέταρτο του συνόλου της ηπείρου, καταγράφοντας καθημερινά 40.000 και 30.000 νέα κρούσματα, αντίστοιχα.
Τρίτη στη σειρά έρχεται η Ινδία με κάτω από 20.000 κρούσματα ημερησίως, ενώ στην τέταρτη θέση βρίσκεται η Ρωσία με 6.000 – 7.000 κρούσματα ημερησίως.
Στην πρώτη 12άδα των χωρών τις οποίες η νόσος έχει πλήξει περισσότερο, περιλαμβάνονται το Ηνωμένο Βασίλειο, το Περού, η Χιλή, η Ισπανία, η Ιταλία, το Ιράν, το Μεξικό και το Πακιστάν.
Κι ενώ ζούμε αυτή την κατάσταση ο γενικός διευθυντής του ΠΟΥ δρ. Τέντρος Αντανσμ Γρεμπεγιέσους τονίζει ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αισθανόμαστε ότι είμαστε κοντά στο τέλος, αντίθετα «τα χειρότερα είναι μπροστά μας».
Και όχι μόνο αυτό. Κατά την εκτίμηση του ίδιου αξιωματούχου, είναι ανάγκη να υπάρξει συντονισμένη διεθνής απάντηση στον ιό, με τα υπάρχοντα μέτρα δημόσιας υγείας, τα οποία οι ίδιοι εκτιμούν ότι επαρκούν για την περιστολή του.
Αυτές οι συντονισμένες ενέργειες θα καταφέρουν να καταστείλουν τον ιό, με την απομόνωση των κρουσμάτων τα οποία θα δέχονται την κατάλληλη φροντίδα. Σε διαφορετική περίπτωση εκείνος θα βρίσκει περιθώρια να επεκτείνεται και δεδομένου ότι δεν γνωρίζει σύνορα, εφόσον η απάντηση δεν είναι συντονισμένη, τότε οι όποιες μεμονωμένες δράσεις είναι σαφές ότι δεν μπορούν να έχουν μακροχρόνια αποτελέσματα.
Και το πρόβλημα για τον Covid-19 είναι ότι δεν υπάρχουν ακόμα φάρμακα ή εμβόλιο. Επιπλέον δεν στοχεύει μόνο στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας ή τις χαρακτηρισμένες ως ευπαθείς ομάδες, αλλά επεκτείνεται και σε νέους ηλικίας 20-30 ετών.
Μάλιστα αμερικανική μελέτη, διαπίστωσε ότι το 38% των ανθρώπων που νοσηλεύονταν, ήταν μεταξύ 20-54 ετών, ενώ οι μισοί που χρειάστηκε να νοσηλευτούν στην εντατική ήταν κάτω των 65 ετών.
Με τι κουράγιο λοιπόν και με τι δύναμη να υποδεχτούμε τους τουρίστες με το άνοιγμα των πτήσεων από συγκεκριμένες χώρες; Και πώς θα πορευτούν με μια στοιχειώδη αισιοδοξία οι άνθρωποι που περιμένουν να ζήσουν από τον τουρισμό φέτος;
Σίγουρα το φετινό καλοκαίρι δεν θα μοιάζει σε κανένα απ’ όσα γνωρίσαμε ως τώρα… Και το βέβαιο είναι ότι δεν χρειάζεται κανένας εφησυχασμός ή το χειρότερο πανηγυρισμός, ότι τάχα μου το κακό πέρασε. Τίποτα δεν μας διαβεβαιώνει για κάτι τέτοιο. Αντίθετα οι φωνές υπευθυνότητας συνεχίζουν να τονίζουν την ανάγκη για προσοχή. Επειδή, όπως είπαμε, τα χειρότερα είναι μπροστά μας…
