Στου κόσμου το κατώφλι σαν βραδιάζει
κι οι σκέψεις περιζώνουν το κορμί,
της μοναξιάς ο πόνος συνταράζει
και χάνομαι, με παίρνουν οι λυγμοί.
Μεγάλο βάρος την ψυχή γεμίζει
κι ο χρόνος δεν περνά, τι δοκιμή…
το είναι δυστυχώς να μην ελπίζει,
να το διαλύσει θέλει με ορμή.
Όμως, εσύ, ας μην παραδοθείς
και την ψυχή σου μην τη δώσεις,
πάρε σαν όπλο το Σταυρό! και μην πενθείς.
Της προσευχής τη δύναμη, μην αρνηθείς,
ο Κύριος μας, ο Χριστός, θα σου στολίσει,
κάθε κομμάτι της καρδιάς, με Φως ! θα δεις !
