Ένας μη ικανός πολιτικός, είναι πιθανό να τον δούμε πολλές φορές να ανέρχεται σε ένα δημόσιο αξίωμα. Και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο, ειδικά στην περίπτωση της αυτοδιοίκησης, που δεν είναι χώρος, ο οποίος προσφέρεται για να ικανοποιήσει φιλοδοξίες. Όποιος μπήκε στην αυτοδιοίκηση, μόνο και μόνο για να κάτσει σε μια καρέκλα, χάθηκε. Ξεχάστηκε και απομονώθηκε «λιθοβολημένος» την επόμενη ημέρα λήξης της θητείας του.
Ο άνθρωπος που θέλει να ενταχθεί στην αυτοδιοίκηση, θα πρέπει εξαρχής να γνωρίζει πως είναι εργάτης. Αξιωματούχος μεν, αλλά εργάτης. Με την δημιουργική απόδοση του όρου. Ο Δήμαρχος των θεωριών και των ωραίων τελετών, χάνεται και πεθαίνει άδοξα μέσα στην ματαιότητα που χαρακτηρίζει τα λόγια τα ωραία και τα παλάτια που χτίζονται στην άμμο της ακροθαλασσιάς. Ο Δήμαρχος που εργάζεται στο πεζοδρόμιο, είναι εκείνος που γράφει με τον πραγματικό του ιδρώτα την ιστορία και ανταποκρίνεται στα κελεύσματα κάθε εποχής.
Ο Δήμαρχος και γενικότερα ο αυτοδιοικητικός έχει να κάνει με την καθημερινότητα των δημοτών του και ταυτόχρονα με τις επιταγές του μέλλοντος. Δεν μπορεί να είναι μόνο πρακτικός. Δεν μπορεί να είναι μόνο θεωρητικός. Οφείλει, δε, να αποδείξει πως είναι χαρισματικός και αξίζει την θέση, για την οποία ψηφίστηκε.
Αυτές είναι οι προσωπικές μου θέσεις για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται τα αξιώματα για την αυτοδιοίκηση.
Ειδικά δε, για τον υποψήφιο δήμαρχο, πιστεύω, ότι πρέπει να είναι ένας άνθρωπος που θα μπορεί μέσα σε χρόνο παροντικό να χαράξει τις νοητές διαδρομές προς το αύριο.
Αυτό δεν είναι ένα τυπικό προσόν ή ένα χαρακτηριστικό που μπορείς να διακρίνεις σε πολλούς. Είναι χάρισμα. Είναι τάλαντο. Είναι η ικανότητα ενός ανθρώπινου νου, να λειτουργεί δημιουργικά. Χωρίς αρνητικές ή δεύτερες σκέψεις αλλά με την βεβαιότητα της θετικής του παρέμβασης, η οποία πηγάζει από τον πλούτο ενός υγιούς εσωτερικού κόσμου που εξωτερικεύεται για να συμβάλει και να προσφέρει απλόχερα.
Προφανώς, βάζω δύσκολα. Αλλά η αυτοδιοίκηση δεν είναι παιχνίδι και δεν είναι αντικείμενο για πειραματισμούς. Όσοι βάζουν το προσωπικό συμφέρον πάνω από την κοινωνία και τον τόπο, όποιοι μπαίνουν στα κοινά για να υπηρετήσουν συμφέροντα συγκεκριμένα και όσοι αναμιγνύονται μόνο και μόνο γιατί βλέπουν τον κόσμο να κινείται κυκλικά γύρω τους, τότε η ουσία της υπόθεσης έχει χαθεί και όλοι μένουμε «εις τα ίδια» αναμοχλεύοντας την μιζέρια μας, προσβλέποντας δε, σε ένα «από μηχανής Θεό» που δεν θα παρέμβει ποτέ. Διότι, όταν φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο, σημαίνει, πως η μηχανή έχει ήδη σκουριάσει και ο συγκεκριμένος θεός δεν έχει τρόπο να παρέμβει…
