Και ήταν ακριβώς η χρονική φάση, που οι διοργανωτές διαπιστώναμε, ότι έπρεπε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Εκείνο, με το οποίο θα προσπαθούσαμε να προσδιορίσουμε τη φιλοσοφία του φεστιβάλ.
Και δεν ήταν δύσκολο. Είχαμε το όνομα. Τάλως, Ταλέα όρη, Ψηλορείτης, μύθοι, Κρητική Μυθολογία… «Ταλλαία»! Το ζήτημα ήταν ποιος θα αναλάμβανε αυτό το νέο εγχείρημα.
Διότι ένα φεστιβάλ, για να είναι ξεχωριστό, δεν μπορεί μόνο να φιλοξενεί παραγωγές. Πρέπει να έχει και δημιουργικό χαρακτήρα. Να δίδει νέα πράγματα στο πολιτιστικό γίγνεσθαι και να προσεγγίζει την ουσία που θα το καθιστά διαφορετικό.
Σε άλλη περίπτωση όλοι θα κάναμε τα ίδια. Άρα και εμείς δε θα κάναμε τίποτα περισσότερο από αυτό, που έκαναν όλοι οι δήμοι σε κάθε γωνιά της χώρας. Ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων.
Επιζητήσουμε, λοιπόν, «το παραπάνω». Ξέραμε τι θέλαμε αλλά δεν είχαμε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο. Ψαχνόμασταν με όλους τους θιάσους που φιλοξενούσαμε χωρίς αποτέλεσμα. Συζητούσαμε με πολλούς. Αλλά δεν είχαμε ανταπόκριση.
Μέχρι που ήρθε στη Αγιά η «μυθική Ευρώπη». Χωρίς καμία υπερβολή, εκείνον που χρειαζόμασταν, τον πήρε στην πλάτη του ο Ταύρος, ο ίδιος που έκλεψε την Ευρώπη -σύμφωνα με τον μύθο- και μια ωραία βραδιά, μας τον έφερε στην Αγιά.
Εγώ δεν πήγα εκείνο το βράδυ στην παράσταση. Περίμενα αργά το θίασο, στο Γαράζο σε μια Ταβέρνα για την πατροπαράδοτη φιλοξενία στους ξένους μας… και εκεί γνώρισα τον Γιώργο Χατζηδάκη.
Μαζί με τη Κωστούλα Φράρου - Παπαδογιάννη, μιλούσαμε μαζί του πολλές ώρες εκείνο το βράδυ και βέβαια του είπαμε, ότι θέλαμε επιτέλους να γραφεί ένα καινούργιο έργο, αποκλειστικά για τα Ταλλαία.
Του είπαμε την ιδέα, ότι θα θέλαμε να ανέβει ένα έργο βασισμένο στο μύθο του Τάλω, απ’ όπου και το όνομα του φεστιβάλ. Του αναλύσαμε, όλο το σκεπτικό μας.
Ομολογώ, ότι όταν ολοκληρώθηκε εκείνη η βραδιά, ήξερα, ότι από όσους είχα γνωρίσει μόνο ο Χατζηδάκης είχε το μεράκι να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο.
Παράλληλα όμως πίστευα, ότι μάλλον δεν θα το έκανε. Δεν θα έμπαινε σε αυτή τη διαδικασία.
Δεν μπορείτε, λοιπόν, να φανταστείτε την έκπληξη μου αλλά και τον ενθουσιασμό μου, όταν μετά από περίπου τρεις μήνες, δέχθηκα το τηλεφώνημα του Γιώργη Χατζηδάκη, ότι το θεατρικό έργο ΤΑΛΩΣ ήταν έτοιμο!
Και το καινούργιο ταξίδι ξεκίνησε. «Τάλως ο φύλακας της Κρήτης», «Φρονίμη η πριγκίπισσα της Αξού», «Αλοΐδες Νύμφες» και «Οι μύθοι του Ψηλορείτη» ήταν το αποτέλεσμα αυτού εγχειρήματος.
Έτσι, ως το 2009, το φεστιβάλ «Ταλλαία» είχε γίνει ένας ξεχωριστός θεσμός στην Ελλάδα. Ο Γιώργος Χατζηδάκης, έδωσε περιεχόμενο στην διοργάνωση, η οποία έτσι άρχισε να προσθέτει στο εγχώριο πολιτιστικό γίγνεσθαι με εντυπωσιακές, πρωτότυπες παραγωγές, οι οποίες παρουσιάζονταν σε όλα τα μεγάλα φεστιβάλ της Ελλάδας και σε τόπους ιδιαίτερου πολιτιστικού ενδιαφέροντος.
Όλα, κύλισαν ομαλά έως τα 10αΤαλλαία. Τα γιορτάσαμε πανηγυρικά και ο τότε Δήμος Κουλούκωνα τίμησε τον Γιώργη Χατζηδάκη για την συνεισφορά του στο θεσμό μαζί με τον Μιχάλη Τρούλη που από την πλευρά του είχε επίσης συμβάλει στην αίγλη και το κύρος του φεστιβάλ.
Το επόμενο έργο του Γιώργη Χατζηδάκη θα ήταν ο «Ιδομενέας» και μετά από πρόταση μου, επρόκειτο να ξεκινήσει ένα πανελλήνιο φεστιβάλ για συγγραφή και ανέβασμα νέων θεατρικών έργων με αντικείμενο την ελληνική μυθολογία, το οποίο θα διεξάγονταν στον Δήμο Κουλούκωνα. Όλοι είχαμε πια αποφασίσει πως αυτό θα ήταν το φεστιβάλ «Ταλλαία».
Και ονειρευόμασταν κάτι σπουδαίο, μεγάλο και ιδιαίτερο.
Όμως η οικονομική κρίση ήρθε και ήδη από το 2010 έφερε σύννεφα. Ο Ιδομενέας γράφτηκε, αλλά δεν ανέβηκε στην σκηνή. Ο Δήμος Κουλούκωνα καταργήθηκε. Το φεστιβάλ ταλαντεύτηκε μέσα στην δίνη της οικονομική κρίσης και έτσι το όνειρο που είχαμε, όλη η τότε παρέα των «Ταλαίων», έμεινε απλά σαν μια ανάμνηση, την οποία συχνά συζητήσαμε από το τηλέφωνο με τον αγαπημένο μου Γιώργο Χατζηδάκη, τον άνθρωπο του θεάτρου, τον σπουδαίο θεατρικό συγγραφέα και κριτικό που παρέμενε νέος και δυνατός μέχρι πρότινος, που έσβησε τα κεράκια των 90 του χρόνων.
Την περασμένη Δευτέρα, βρεθήκαμε με τον έτερο συνοδοιπόρο στο όνειρο εκείνο, τον Μιχάλη Τρούλη. Θυμηθήκαμε τον Γιώργη Χατζηδάκη και συζητήσαμε όλα αυτά που γίνονταν τότε. Όσα πραγματώθηκαν και όσα παρέμειναν ανεκπλήρωτα αλλά θα μπορούσαν ακόμα να γίνουν.
Γύρισα στο σπίτι μου και σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο τον Γιώργο Χατζηδάκη να πούμε τα νέα μας και να δω πως πορεύεται με τις δικές του δραστηριότητες.
Κεραυνός εν αιθρία! Συννέφιασε γύρω μου. Διότι άνοιξα το κινητό μου και η πρώτη είδηση ήταν η απώλεια του Γιώργη Χατζηδάκη…
Ο μοναδικός αυτός άνθρωπος του θεάτρου έφυγε και εκείνος μαζί με τους πολλούς άλλους σπουδαίους ανθρώπους της ίδια τέχνης, που άφησαν πίσω τους την Ελλάδα του πολιτισμού φτωχότερη ετούτο τον Σεπτέμβρη των απωλειών.
Πόσο λυπάμαι! Πόσο λυπάμαι που δεν είδαμε ποτέ τον «Ιδομενέα»! Πόσο λυπάμαι που χάθηκε ακόμα ένας ακριβός μου φίλος από την ζωή!
Κύριε Γιώργο Αντίο. Να πορεύεσαι εν ειρήνη. Εμείς κρατούμε το όνειρο. Κρατούμε στην ψυχή μας τα βιώματα μας μαζί σου και ευγνωμονούμε τον Θεό που σε γνωρίσαμε και υπήρξες μέρος της δικής μας ζωής και των ονειρικών μας περιηγήσεων…
Καλό σου ταξίδι… κρατούμε το όνειρο…
Ο ΑΜΑΡΙΩΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ
Ο Γιώργος Χατζηδάκης είχε καταγωγή από τον Μέρωνα Αμαρίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ξεκίνησε ως σκιτσογράφος αλλά από το 1965 έως το τέλος της ζωής του ασχολήθηκε με το θέατρο, την σκηνοθεσία, την συγγραφή και τις εκδόσεις. Το 1970 εξέδωσαν με την Ελένη Παπασωτηρίου το ειδικό περιοδικό “Θεατρικά”, που κυκλοφορούσε μέχρι το 1979, οπότε συνεργάστηκε με την εφημερίδα “Μεσημβρινή” ως θεατρικός κριτικός. Παράλληλα, δημοσίευε άρθρα, θεατρικού κυρίως περιεχομένου, σε πολλά περιοδικά. Την ίδια εποχή εξέδωσε το περιοδικό “Σκηνή και Οθόνη”, που σύντομα θα διακόψει την έκδοσή του για να επανεκδώσει τα “Θεατρικά”, που θα συμπληρώσουν μια εικοσαετία πριν σταματήσουν οριστικά.
Έγραφε, παράλληλα, θεατρικά έργα, διασκευές και μεταφράσεις, πολλά σενάρια για τηλεοπτικές εκπομπές και κείμενα για το ραδιόφωνο σκηνοθετώντας παράλληλα τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Έχει γράψει συνολικά 22 θεατρικά έργα. Τα 18 έχουν ανέβει σε κρατικά θέατρα και από ιδιωτικούς θιάσους, τα περισσότερα σκηνοθετημένα από τον ίδιο. Έχουν εκδοθεί οκτώ βιβλία του, κυρίως με θέματα ιστορίας θεάτρου και ραδιοφωνίας με κορυφαίο το βραβευμένο έργο του “Ω, άγιε αιθέρα”, το εκτενέστερο χρονικό της ραδιοφωνικής περιπέτειας στην Ελλάδα.
Επί 28 χρόνια δίδασκε ιστορία θεάτρου σε δραματικές σχολές και διετέλεσε σύμβουλος σε θέματα ραδιοφωνίας στο ΙΟΜ και επί οκτώ χρόνια μέλος της επιτροπής του υπουργείου Παιδείας για θέματα παιδικού θεάτρου. Διατέλεσε επίσης τακτικό μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος και της Εταιρείας Σκηνοθετών. Τελευταίο εκδοτικό του έργο ήταν το περιοδικό “Τόπος Θεάτρου” από το 2016 έως σήμερα.
Ήταν παντρεμένος με την καταξιωμένη ηθοποιό Μαίη Σεβαστοπούλου.
