Και τούτο, διότι πιστεύω στην ανθρώπινη δύναμη και στην θέληση να κερδίζεις το μέλλον, είτε αυτό αφορά την προσωπική σου προκοπή, είτε αυτό αφορά την κοινωνία που υπηρετείς.
Οι επιλογές μας είναι εκείνες που καθορίζουν τις εξελίξεις. Οι ικανότητες μας είναι εκείνες που μπορούν να διαμορφώσουν τα δεδομένα και να επιφέρουν το ζητούμενο.
Το αποτέλεσμα, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι προκαθορισμένο. Είναι ακριβώς αυτό που σχεδίασες και εργάστηκες μεθοδικά για να το φέρεις σε πέρας.
Και βεβαίως καθοριστικό ρόλο σε αυτό παίζει το κίνητρο. Γιατί κάνεις, δηλαδή, κάποιες επιλογές και γιατί θέλεις να τις επιτύχεις; Αφορούν εσένα, αφορούν συμφέροντα που σου επιβάλουν κάποιες αποφάσεις ή αφορούν τις πραγματικές ανάγκες που υπάρχουν στην κοινωνία και χαρακτηρίζουν ένα τόπο;
Τα ερωτήματα δεν είναι καθόλου ρητορικά. Είναι απολύτως ουσιαστικά. Και γνώμη μου είναι, πως η διαχείριση των κοινών πραγμάτων σήμερα στην χώρα μας, στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στην αυτοδιοίκηση, αποδεικνύουν πως η σχέση του αιτιατού και του αποτελέσματος, πολλές φορές διαφέρουν παρασάγγας! Συχνά, βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο να μην εξηγείται επαρκώς το γιατί έγινε με ένα συγκεκριμένο τρόπο ένα έργο ή μια πράξη. Πολλές φορές δεν αιτιολογείται το ίδιο το έργο ή η πράξη. Ενίοτε δεν ξέρουμε γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε και για ποιο λόγο. Άρα στην προκείμενη περίπτωση, ποιο το επίτευγμα και που το μέλλον;
Και εν τέλει, εκείνοι που είναι σε θέση ευθύνης, πώς καθορίζουν τις εξελίξεις; Ποια ικανότητα έχουν να κρίνουν, να διακρίνουν, να συγκρίνουν και να αποκρίνονται με την καλύτερη δυνατή προσέγγιση σε ένα πρόβλημα, ώστε να το λύσουν και να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό για το μέλλον;
Διότι, κανένας δεν μπορεί να κάμει το τέλειο. Μπορεί να προσπαθήσει για το καλύτερο. Και όταν αυτό το επιχειρεί με καθαρά χέρια, γόνιμο μυαλό και τίμιες προθέσεις, τότε, ακόμα και αν δεν πετύχει απολύτως το όποιο εγχείρημα, έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να προσεγγίσει το επίτευγμα.
Όχι δεν αρκεί μόνο η προσπάθεια. Απαιτείται και αποτέλεσμα.
Δεν φτάνει η διάθεση. Είναι αναγκαία η εξέλιξη.
Το μεγαλύτερο δε, ζητούμενο, είναι η πρόθεση και η εντιμότητα.
Πολύ απλά, να έχεις την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι τις ανάγκες, να τις συζητάς με την κοινωνία, να προσεγγίζεις την καλύτερη δυνατή λύση και να επιχειρείς πάνω στο πρόβλημα με όλα τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η επιστήμη αλλά και η εμπειρία για κάθε τι που αφορά το κοινωνικό σύνολο και τον τόπο.
Και αυτό, έχοντας πάντα στο νου μας την ρήση του Ουίνστον Τσώρτσιλ «Αν αρχίσουμε να τσακωνόμαστε για το παρελθόν και το παρόν, θα ανακαλύψουμε ότι χάνουμε το μέλλον!»
Αυτό είναι βασικό.
Γενικότερα, θα έλεγα, ότι απλή λογική είναι το όλο ζήτημα. Αλλά η λογική σταματά εκεί που αρχίζουν τα συμφέροντα και η ανικανότητα του φέροντα την ευθύνη, να τα προσπερνά και να υπηρετεί το κοινό όφελος, την ανάγκη των πολλών, το δίκαιο, το σωστό και το ηθικό. Με όποια διαφορετική εκδοχή, επέρχεται ο παραλογισμός και το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από αυτό που κατά κύριο λόγο διαπιστώνουμε στην καθημερινότητα μας για τις περισσότερες των περιπτώσεων.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη του Μάρκου Αυρήλιου που λέει: «Μην επιτρέπεις ποτέ το μέλλον να σε προβληματίζει. Θα το αντιμετωπίσεις, αν πρέπει, με τα ίδια όπλα της λογικής που σε εξοπλίζουν σήμερα εναντίον του παρόντος».
Κοντολογίς, όλα είναι θέμα ευθύνης και επιλογών δικών μας.
