Νομίζετε ότι ο Χριστός δεν μας επισκέπτεται καθημερινά…
Αν το πιστεύετε αυτό ,κάνετε λάθος.
Όμως, όταν έρχεται…όταν κτυπά την πόρτα μας…
παρουσιάζεται ταπεινός ,όπως ήρθε την πρώτη φορά…
Κτυπάει, λοιπόν, την πόρτα μας ο ρακένδυτος γέρων ,
η τσιγγάνα, ο μετανάστης,
ο εχθρός μας, ο ζητιάνος
και ζητά τη βοήθειά μας…
Και μας πλησιάζει, όχι όπως τον θέλουμε εμείς,
αλλά αντίθετα, για να δοκιμαστεί η αγάπη και η ταπείνωσή μας
κι ακόμη για να μετρηθεί η δύναμη του ελέους,
η κατανόηση κα η ευσπλαχνίας μας.
Ο Χριστός, λοιπόν, μας καλεί να έρθουμε κοντά του
στ’ αδέλφια του,στους αρρώστους των νοσοκομείων
και να καλέσουμε στην τράπεζά μας τον πεινασμένο
και να ταξιδέψουμε για να μιλήσουμε στον φυλακισμένο.
Μας καλεί να ξεδιψάσουμε τον διψώντα
και να δώσουμε στέγη και δουλειά στον ξένο
και τέλος να δώσουμε τον χιτώνα μας
και να ντύσουμε τον δυστυχή και τον κατατρεγμένο.
Και ζητά την αγάπη μας , μέρα και νύχτα,
μέσα από την ταπεινή φάτνη του
και μας καλεί ακατάπαυστα για να ελεήσουμε,
μας παρακαλά, με δάκρυα στα μάτια, να σπλαχνιστούμε
και να πονέσουμε τον συνάνθρωπό μας.
Γιατί, ο Χριστός, ο γλυκύτατος και ταπεινός Ιησούς ελέησε...
σπλαχνίστηκε, πόνεσε τον άνθρωπο
και με τη θυσία του μας άνοιξε τις πόρτες των ουρανών
και προσκάλεσε τους πάντες να τις διαβούν
να γίνουν συμμέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών
να παρακαθήσουν μαζί του στο Δείπνο του το Μυστικό.
Ο Χριστός, λοιπόν, μας επισκέπτεται κάθε λεπτό του χρόνου
.και μας κτυπά την καρδιά και τη συνείδησή μας
και μας περιμένει...μας περιμένει μέχρι το τέλος της ζωής μας
περιμένει την απάντησή μας...περιμένει την πράξη αγάπης μας,
ναι, απέναντι στους δυστυχείς της γης.
