Κάθε μέρα που έρχεται ,
είναι ένα μεγάλο δώρο του Θεού για μας,
γιατί, η απεραντοσύνη της Αγάπης του ,
μας καλεί να έρθουμε κοντά του
και να του προσφέρουμε από το υστέρημά μας ,
τη δική μας μικρή αγάπη και την ταπείνωση.
Ναι ,αρχίζοντας από τον πάσχοντα άνθρωπο,
από τους δυστυχείς και ταλαίπωρους αδελφούς μας
και μας χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας,
μέχρι την τελευταία στιγμή και περιμένει…
Κι όπως, όταν κοιτάζουμε τη θάλασσα…
νιώθουμε την απεραντοσύνη και το μεγαλείο της…
κι έτσι είναι κι ο Θεός, απεραντοσύνη και μεγαλείο και ομορφιά
κι ακόμη βάθος μυστικό, άπειρο, έλεος και ευσπλαχνία.
Όμως, ο Θεός είναι και γέλιο και κλάμα ,
είναι το δάκρυ της χαροκαμένης μάνας,
το μικρό χαμόγελο του παιδιών της πείνας και των πολέμων,
ο κάθε κρυφός αναστεναγμός, οι λυγμοί των πονεμένων της γης.
Ο Θεός κάποτε πεινάει και διψάει…
και κάποτε είναι στις φυλακές και στα νοσοκομεία….
συντροφιά με τις θλίψεις και τα πολλά βάσανα του,
δίχως ένα χέρι βοήθειας, δίχως καμία κατανόηση.
Ο Θεός κάποτε κρυώνει
και μας ζητά στέγη και φιλοξενία…
και χτυπά την πόρτα του σπιτιού μας
για βοήθεια και έλεος και ευσπλαχνία…
Κι αλήθεια, μας περιμένει,
πάντα μας περιμένει,
υπομονετικά, καρτερικά και μας καλεί !
να ανοίξουμε την πόρτα της καρδιά μας...
