Και μάλλον ετούτο είναι χαρακτηριστικό μιας χώρας που τα τελευταία χρόνια «καίγεται» ή «πνίγεται» ανηλεώς, γίνεται πολύς λόγος για μια απροσδιορίστου προοπτικής «πράσινη ανάπτυξη» και περί της οποίας πολλά ακούσαμε φέτος λόγω των πολλών εκλογικών αναμετρήσεων. Βεβαίως, γενικότερα περί οικολογικής συνείδησης, πολύς ο λόγος, αλλά για μια κάποια ουσιαστική κίνηση προστασίας του περιβάλλοντος, περιορισμένες οι δράσεις και πρακτικές.
Και πώς να γίνει αυτό, αφού τους όρους «οικολογία» και «προστασία φυσικού περιβάλλοντος» τους αντικαταστήσαμε τεχνηέντως με τον όρο «πράσινη ανάπτυξη» και εκείνη με την σειρά της την περιορίσαμε στην έννοια της εγκατάστασης ανεμογεννητριών – ΒΑΠΕ στις ράχες των καμένων βουνών ώστε και η χλωρίδα να μην αναγεννηθεί σε αυτές τις περιοχές αλλά και η πανίδα να τίθεται σε κίνδυνο, ειδικά για τα πτηνά κάθε περιοχής που σκοτώνονται κατά εκατοντάδες από τα συγκεκριμένα «αναπτυξιακά όργανα της πράσινης ανάπτυξης»!
Στην περιοχή του Δήμου Αγίου Βασιλείου που έχει τις περισσότερες ανεμογεννήτριες από κάθε άλλη περιοχή της Π.Ε. Ρεθύμνου, πού χρόνος λοιπόν για μελέτες οικολογικής προστασίας του φαραγγιού στις Πηγές του Κουρταλιώτη αλλά και στο Φοινικόδασος της Λίμνης Πρέβελη, όπως κατάγγειλε η προαναφερόμενη Κίνηση των πολιτών!
Και προφανώς δεν είναι η μόνη περιοχή με τέτοιου είδους προβλήματα.
Αλήθεια, ποιος ελέγχει και πως ακριβώς προστατεύεται η περιοχή του Ψηλορείτη και των Ταλέων Ορέων από την υπερβόσκηση και τις παράνομες καταπατήσεις; Να μιλήσουμε για το αντίστοιχο πρόβλημα στο Αμάρι και να θυμηθούμε αντίστοιχες καταγγελίες για το φαράγγι στην Πατσό; Σε ποια περιοχή της Π.Ε. Ρεθύμνου έχουμε έργα ανάδειξης των περιοχών φυσικού κάλλους; Τι γίνεται με τα παλιά μονοπάτια και πόσο βατή είναι η περιβόητη διαδρομή του Ε4;
«Ψιλά γράμματα», θα σκεφτούν οι περισσότεροι. Όμως, όχι μόνο δεν είναι «ψιλά γράμματα» αλλά είναι η απόδειξη, ότι στα δημόσια πράγματα είναι ανύπαρκτη η ουσιαστική οικολογική ευαισθησία και παράλληλα περισσεύει η υποκρισία των επαϊόντων και των αρμόδιων κρατικών φορέων και υπηρεσιών. Αν χρειαστεί να μιλήσουμε για τις περιβόητες περιβαλλοντικές μελέτες που απαιτούνται για κάθε έργο, θα πονέσουν πολλοί και πολύ!
Ας επικεντρωθούμε, λοιπόν, στο γεγονός, ότι όταν ο τόπος που σε φιλοξενεί δεν τυγχάνει του απαιτούμενου σεβασμού, τότε επέρχεται παρακμή και σταδιακά η καταστροφή με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Είναι, λοιπόν, ώρα όχι για μόνο για ένα σοβαρό δημόσιο διάλογο για την προστασία των ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους περιοχών αλλά για μια ουσιαστική εφαρμογή πολιτικών πρακτικών ώστε να σωθεί, ό,τι από μόνο του έχει διασωθεί έως σήμερα.
