Σε κάθε περίπτωση εγώ ξέρω πως πρέπει να εργαζόμαστε, να αμειβόμαστε και τα έσοδα μας να είναι επαρκή για να ανταπεξέλθουμε στην σύγχρονη καθημερινότητα. Αυτό πρέπει να συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις δουλειές. Όλοι, όποια δουλειά και αν κάνουμε, θα πρέπει να έχουμε έσοδα αξιοπρεπή. Συμβαίνει αυτό; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση: όχι. Αντίστοιχα δεν συμβαίνει στους επιχειρηματίες, στους αγρότες, στους κτηνοτρόφους, στους εμπόρους και σε κάθε άλλο επαγγελματικό κλάδο. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στην χώρα μας, ό,τι δουλειά και αν κάνουν, δεν έχουν την δυνατότητα να δημιουργήσουν. Και όταν δεν μπορείς να δημιουργήσεις, τότε απλά δεν μπορείς να προσφέρεις στην χώρα σου και η χώρα δεν μπορεί να προοδεύσει.
Κάποτε μιλούσα με ένα απλό αγρότη σε ένα χωριό. Αναφερόμενος στην δεκαετία του ’60 και στην πραγματικότητα εκείνης της εποχής, μου είπε: «Όταν παντρεύτηκα έχτισα το σπίτι μου πουλώντας έξι γουρούνια». Τον κοίταξα καλά – καλά και πραγματικά δεν πίστευα στα αυτιά μου. Έχτισε το σπίτι του πουλώντας 6 γουρούνια; Και όμως. Πήγα στο σπίτι αυτό. Ήταν ένα αστικό σπίτι της εποχής με ένα κεντρικό διάδρομο, τέσσερα βασικά δωμάτια, ένα εξωτερικό μπάνιο και μια ωραία αυλή. Επίσης δίπλα είχε ένα ωραίο κήπο και πίσω χτισμένο ένα στάβλο περίπου 100 τετραγωνικά για τα ζώα του καθώς ήταν γεωκτηνοτρόφος εκείνης της εποχής.
Προφανώς δεν ήταν ένα σπίτι με τις ανέσεις που απαιτεί ένα σύγχρονο. Ήταν όμως ένα σπίτι που κάλυπτε τις ανάγκες του τότε, το έχτισε, δημιούργησε οικογένεια και έζησε με αξιοπρέπεια. Σταδιακά το εκσυγχρόνιζε με ό,τι καινούργιο έμπαινε στην ζωή μας και καλυτέρευε τις συνθήκες λειτουργίας μιας κατοικίας.
Με απλά λόγια, τα έσοδα του τότε, του επέτρεπαν να κάνει όνειρα. Του επέτρεπαν να χτίσει ένα σπίτι σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής του, να το επιπλώσει σιγά – σιγά, να στεγάσει την οικογένεια, να προχωρήσει στην δουλειά του, να κάνει όνειρα βελτίωσης. Αντιστοίχως μπορώ να σας πω, ότι την ίδια δεκαετία, όταν παντρεύτηκαν οι γονείς μου, ο ένας παππούς μου αγόρασε οικόπεδο και ο άλλος έχτισε το σπίτι των γονιών μου, με όλες τις ανέσεις ενός σπιτιού που το δικό μου σήμερα στην πόλη δεν τις έχει όπως το πατρικό μου στο χωριό. Βασική διαφορά επίσης είναι ότι το σπίτι εκείνο ανήκε πάντα στους γονείς μου ενώ το δικό μου ουσιαστικά ανήκει στην τράπεζα και δεν ξέρω αν το ξεχρεώσω κάποτε.
Αλήθεια, ποιος σήμερα ετοιμάζεται να ξεκινήσει την ζωή του και χωρίς να είναι πλούσιος αλλά ένας άνθρωπος που περιμένει να ζήσει από την δουλειά του, μπορεί να σκεφτεί πως με την δουλειά του απλά, μπορεί να χτίσει ένα σπίτι και μπορεί να κάνει όνειρα για το μέλλον; Απολύτως κανένας!
Όταν λοιπόν τα έσοδα σου δεν αρκούν για να καλύψεις ή έστω να σχεδιάσεις να καλύψεις τις βασικές σου ανάγκες, τότε το όλο οικονομικό σύστημα είναι σαθρό, είναι αναποτελεσματικό, είναι επικίνδυνο και ουσιαστικά λειτουργεί εναντίον του πολίτη.
Εγώ αυτό ξέρω. Αυτό πιστεύω και όλα τα λοιπά τα βλέπω και τα ακούω ως βαρύγδουπα ψεύδη καταδυνάστευσης των πολιτών που είναι υποχρεωμένοι να ζουν σε ένα σύγχρονο ιδιότυπο σύστημα μεσαιωνικών προτύπων με επιστημονικό επίχρισμα ως αιτιολογική βάση για να μας κλέβουν με άνεση και τεχνητή νομιμότητα.
Το φυσιολογικό είναι να δουλεύουμε, να καλύπτουμε όλες τις βασικές μας ανάγκες και να ζούμε αξιοπρεπώς.
Όλα τα άλλα είναι… αέρας, επιστημονικά τεκμηριωμένος και επαίσχυντα νομιμοποιημένος μεν, αλλά… κοπανιστός!
