Είναι στιγμές που μια φωτογραφία «ξεφυλλίζει» την ζωή, αλλά και ξεχειλίζει την μνήμη και την λευκή ανάμνησή σου. Γυρίζει γρήγορα τα φύλλα των χρόνων σου, όπως εκείνο το πρόχειρο τετράδιο που κουβάλαγες στην κωλότσεπη των ξεριζωμένων τώρα πια νεανικών σου χρόνων.
Να... όπως αυτή εδώ που σήμερα σου κοινοποιώ!!!
Και αν μπορούσα να βάλω έναν τίτλο θα έγραφα:
«Εις ανάμνησιν στιγμών ελπιστικών...».
«Ρεθυμνίων Νόστος», 2006. Τούτη η φωτογραφία ξέμεινε στην σελίδα του «τετραδίου» 181... και φέρνει πίσω, δύο καλούς «φίλους» της καθημερινότητας των νεανικών σου χρόνων. Δημιούργησαν μια φιλική σχέση με υλικά που ήταν φτιαγμένα από όνειρα και ελπίδες. Μια φιλία που άντεξε στον χρόνο και τον δύσκολο χώρο της πόλης μας.
Μια πόζα και μια «στάση» στο μακρινό Καφενείο του ΓΡΗΓΟΡΗ!!!
Αμφίδρομη η εκτίμηση και η φιλία ανάμεσα στον Γιάννη και τον Γρηγόρη, που καταγράφηκε στην συνείδηση των κοινών φίλων...
Ο Γιάννης αργότερα θέλησε να γίνει «Πάτερ Κοσμάς» και... έγινε. Γεύτηκε την ευτυχία αλλά και την δυστυχία σε ένα ασπρόμαυρο Ρέθυμνο πάντα με πολύχρωμο χαμόγελο.
Στην πιο κρίσιμη «στροφή» της πορείας του επέλεξε να τα «λέει» με τον δικό του Θεό!!!
Τους γνώριζε ούλους ... και τα ήξερε ούλα, όπως συνήθιζε να λέει!!!
Όμως... ποτέ δεν δίκασε αλλά και πιο πολύ δεν σταύρωσε κανένα, αν και μπορούσε να το κάνει!!!
Βέβαια καινούργιοι ήλθαν... Παλιοί έφυγαν και εμείς παλιώσαμε.
Και τότε που έσμιγα με τον Γρηγόρη στο στέκι τού Κανακάκη του λουκουματζή μαζί με άλλους φίλους, πάντα ήθελα να του ψιθυρίσω για τον Γιάννη, τα χρόνια μας και για τα λαϊκά που είχαμε χορέψει... Αλλά δίσταζα να του τα πω!!!
Φοβόμουν πως θα με έπερναν τα κλάματα και δεν του τα είπα ποτέ. Γι’ αυτό σήμερα, που ταξίδεψε και ο Γρηγόρης, στα γράφω εσένα αδερφέ!!!
Στην φωτογραφία: 1990. Γρηγόρης Μαραγκάκης
Γιάννης Σπανουδάκης
