Τα μέσα της δεκαετίας του '70, με βρήκαν νεαρό Ίκαρο στην Σχολή Ικάρων.
Αρχές κάθε Ιουλίου, στο Τατόι, που ήταν η σχολή, με την κάψα που επικρατούσε, έψηνες αυγά στην πίστα του αεροδρομίου και στο Νότιο μέρος της σχολής.
Αυτό το γνώριζαν οι διοικούντες και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι Ίκαροι φεύγαμε με καλοκαιρινή άδεια είκοσι ημέρες για τα σπίτια μας.
Εγώ άφηνα το δυάρι που "κρατούσε" η Μαίρη στην πλατεία Βικτωρίας και μαζί ετοιμάζαμε τα πράγματα και τις βαλίτσες μας για τις διακοπές μας στο Ρέθυμνο.
Κατεβαίναμε στον Πειραιά με χτυποκάρδι παιδιού, που πάει πρώτη ημέρα στο σχολείο, και ψάχναμε το χανιώτικο βαπόρι που το έλεγαν "ΚΥΔΩΝ" !!!
Δεν είχαν "βγει" ακόμα τα ιπτάμενα δελφίνια ούτε τα θηριώδη Sea Jet's. Διαλέγαμε ένα κομμάτι από το κατάστρωμα δίπλα και πίσω από την τζιμινιέρα του βαποριού, απλώναμε το διπλό στρατιωτικό sleep bag και αράζαμε, με ένα νες καφέ φραπέ στο χέρι αγναντεύοντας το γαλάζιο του Αιγαίου!!!
Το επάνω κατάστρωμα ήταν κατειλημμένο από παρέες συνομήλικων φοιτητών που με κάτι τεράστια κασετόφωνα και καφάσια από μπύρες στήναμε ένα ολονύχτιο πάρτι στο πέλαγος. Όταν φτάναμε στο λιμάνι της Σούδας ξεχυνόμαστε σαν πρόβατα επί πανικού... και "μπέναμε βελάζοντας" στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ, που μας περίμενε σχεδόν "αρόδο" στην προβλήτα!!!
Μετά την άφιξη μας στο σπίτι της Μαίρης και τα σχετικά καλωσορίσματα των πεθερικών και των λοιπών συγγενών, πέφταμε "δίκην κοτόπουλου" για τούφες στο πιο σκοτεινό μέρος του σπιτιού!!!
Το σούρουπο που ξυπνάγαμε, αφού ντυνόμαστε αναλόγως, περνάμε τον δρόμο που έβγαζε στο παλιό Ενετικό λιμάνι!!!
Ο τουρισμός είχε δημιουργήσει διάφορα στέκια... Bar, Restaurants, Café, Patisserie Confisserie, σε ουκ έστιν αριθμούς!!!
Ακόμα και σήμερα θυμάμαι με νοσταλγία εκείνες τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Τους φίλους μου που είχαν μετατραπεί σε τουριστικά "καμάκια" και τα στέκια τους στο Ενετικό λιμάνι του Ρεθύμνου!!!
Το BLΟΟDY MORGAN του Μιχάλη Χριστοδουλάκη, Το REMEZZO του Βαγγέλη Ηλιακή. Tο VASSILI'S του Βασίλη Πατεράκη, O ΟΔΥΣΣΕΑΣ του Μήτσου Παλάση. Η ΧΕΛΩΝΑ του Βενιζέλου και του Παρνή.
Η ΑΓΚΥΡΑ του Μπαρμπούνη. Το ΜΟΥΡΑΓΙΟ του Θωμά Καργάκη. Το BΑRBAROSSA του Γιάννη Κανδυλάκη και το Μπαράκι του Ξύδη.
Τα χρόνια όμως πέρασαν.
Τα στέκια εκείνα χάθηκαν.
Τα καμάκια έγιναν παππούδες.
Σχεδόν... όλοι μας μεγαλώσαμε.
Κάποιοι έφυγαν νωρίς.
Κάποιοι ακόμα μπορούμε να θυμόμαστε.
Το λιμάνι είναι ακόμα εκεί, λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από τα νιάτα μας για να μας θυμίζει τις δικές μας ανάγκες... για "διακοπές"!!!
Μ.Θ.Κ
