Πάνε χρόνια πολλά από τότε που στο πατάρι της εφημερίδας είχαμε οργανώσει το δικό μας το Λημέρι.
Ο Μανώλης Χριστοδουλάκης, ο Δημήτρης Βαονάκης, ο Ζαχαρίας Χατζηδάκης, ο Νίκος Δερεδάκης, ο Αντώνης Μαυράκης, ο Νίκος Καραγιαννάκης, μαζί τους κι εγώ.
Και πάνω που πήγαινα να τα λησμονήσω όλα τούτα ήλθε μια φωτογραφία από το προφίλ του Ηλία του Λουλούδη να με γυρίσει χρόνια πίσω και να θυμηθώ.
Από εκείνη την παρέα δυστυχώς έφυγε απρόσμενα και γρήγορα ο Μανώλης με τον στίχο του Λευτέρη Παπαδόπουλου στα χείλη του:
- Απρίλη στην Αργαλαστή πιάσαν τον Λιόντα τον ληστή.
Πού'χε τα χέρια τέσσερα τα πόδια δέκα τέσσερα κι έβλεπε κι απ' την πλάτη με ένα μεγάλο μάτι.
Πρόσφατα έφυγε και ο Δημήτρης συνεχίζοντας και αυτός με τον ίδιο στίχο.
-Τί φταίει πού' γινες Ληστής
τον ρώτησε ο Δικαστής.
-Φταίει πού'χα τα χέρια τέσσερα
τα πόδια δέκα τέσσερα μα πιο πολύ το μάτι που έβλεπε από την πλάτη.
Ανάμεσα από τους δύο όμως έφυγε ο Ζαχάρης όλων μας!!!
Ο μέντορας μας. Ο καθοδηγητής μας στα κοινά. Ο δίκαιος Δικαστής όλων. Ο αδέκαστος Εισαγγελέας των ταπεινών.
Ο Ζαχάρης που δεν δίστασε να χαστουκίσει κάποτε έναν Δήμαρχο στο γραφείο του και κάποιον άλλο να αφρίζει, όταν διάβαζε το "πενάκι" του Ζαχαρία
Την ημέρα της αναχώρησης του Ζαχαρία οι μαθητές του και τα "Τζόβενα" αντί να ψάλλουμε τα λόγια του Ιωάννη του Δαμασκηνού, μαζευτήκαμε στο δικό μας το Λημέρι και αγκαλιά απαγγέλαμε χωρίς δάκρυα στα μάτια!!!
- Δεν είχε κάνει φονικά, ούτε χρωστούσε δανεικά... Μόνο που αυτό το μάτι του, το πίσω από την πλάτη του
τήραε τον Αγά τον ψεύτη τον Κοτζάμπαση τον κλέφτη!!!
Γιατί ο δικός τους ο Λιόντας, ήταν ο δικός μας ο Ζαχάρης!!!
Μ.Θ.Κ
