Γλυκιά μου, μητέρα, αγωνιούσες για μένα,
το ξέρω φοβόσουν για την κόρη σου, ανησυχούσες
και το ΄βλεπα ότι πόναγες, δεν κάνω λάθος,
γιατί, μητέρα, οι νέοι καταλαβαίνουν,
νοιώθουν το πέρασμα της αγάπης,
αυτό το άγγιγμα της ψυχής στον άνθρωπο,
στο δικό σου άνθρωπο, την όμορφη ελαφίνα σου!
Έβλεπα,λοιπόν,καταλάβαινα,ένοιωθα την ανάσα σου,
αυτό το τρεμάμενο τιτίβισμα των χειλιών σου,
και μέτραγα στις λέξεις και στους ήχους της αγωνίας σου,
όλους τους αναστεναγμούς της κάθε μητέρας,
καθώς αναμένει μάταια το παιδί της, όταν,
όταν κοιτάζει μέσα απ’ το πέλαγος των ματιών της,
εκεί στην άδεια κάμερα των πρώτων ελπίδων της,
στο άδειο κρεβάτι, στον καθρέπτη, στο μικρό κάδρο,
ψάχνοντας μέσα στις αναμνήσεις, όλα τα γιατί,
αυτά τα ανεξήγητα γιατί της φθοράς των νέων,
για το Γιώργο και τη Mαρία, για την Έλενα,
για το μικρό της το Γιάννη, για τη Στέλλα,
για όλα τα παιδιά του κόσμου που έφυγαν,
γι’ αυτά που φεύγουν άδικα κάθε μέρα...
Και είναι αλήθεια, εσύ ήξερες πολλά, μητέρα,
τόσα πολλά πράγματα για τη ζωή, για μένα,
κι ίσως να χες προσδιορίσει τη δική μου πορεία,
τη δική μου κατάληξη, μητέρα, το δικό μου δρόμο,
γι’ αυτό και ανησυχούσες και πόναγες για μένα,
κάτι που εγώ παραθεωρούσα ασυλλόγιστα,
που δεν μπορούσα να διανοηθώ τότε.
Ναι, μητέρα, όλα τα σκέπτομαι τώρα,
τέτοιες σκέψεις πληγώνουν τη ζωή μου, μητέρα,
εδώ στην άκρη των ονείρων μου, στο ξένο δάπεδο,
σ’ αυτό το κελί του τέλους των ελπίδων,
στο τέλος του δρόμου, μητέρα, στο τέλος..
Καλή σου νύκτα,μητέρα !.
