Φίλες και φίλοι καλησπέρα.
Καταρχάς ευχαριστώ την ΚΟ Ρεθύμνου του ΚΚΕ για το βήμα που μου δίνει και θα εκμεταλλευτώ την επαγγελματική μου ιδιότητα για να θίξω ένα θέμα το οποίο προβληματίζει το Λαό της πόλης μας, μοιάζει ως «τεχνικής φύσης» αλλά στην ουσία του είναι ζήτημα οικονομίας και επομένως πολιτικό.
Πρόκειται για το κρίσιμο ζήτημα της έλλειψης εργατικής-λαϊκής κατοικίας, το οποίο αποτελεί ένα μόνιμο θέμα συζήτησης τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους εργαζόμενους, στις νέες οικογένειες, στους φοιτητές, στους εκπαιδευτικούς αλλά και στους εκατοντάδες ή χιλιάδες εποχικούς εργαζόμενους στον κλάδο του Τουρισμού οι οποίοι βρίσκονται προσωρινά στο Ρέθυμνο για δουλειά μίας σεζόν. Παρατηρούμε ότι το ενοίκιο σε μια απλή γκαρσονιέρα ή δυάρι κυμαίνεται πλέον στα 450 ευρώ και μαζί με τα πάγια έξοδα μιας κατοικίας (λογαριασμοί, κοινόχρηστα κτλ), το κόστος υπερβαίνει το 50% του μέσου μισθού.
Η δυνατότητα αγοράς κατοικίας, η οποία μπορεί να υπήρχε ως τέτοια πριν από αρκετές δεκαετίες μέσω δανειοδότησης, αποτελεί πλέον όνειρο απατηλό. Οι τιμές των ακινήτων έχουν εκτοξευτεί! Χωρίς καμία υπερβολή υπάρχουν διαμερίσματα 20ετίας και βάλε τα οποία βγαίνουν στην αγορά προς 4,000 ευρώ/τ.μ.. Δεν συζητάμε καν για τα νεόδμητα… Σε πολλές περιπτώσεις ο πληθωρισμός του ίδιου ακινήτου μέσα σε 20 χρόνια (παρόλο που «γερνάει» δηλαδή το ίδιο) ξεπερνάει το 100%. Για να γίνει κατανοητό, ένας νέος εργαζόμενος αμειβόμενος με το μέσο μισθό χρειάζεται σήμερα γύρω στα 25 χρόνια αδιάκοπης εργασίας, χωρίς να ξοδεύει ούτε ένα ευρώ, προκειμένου να αποκτήσει ένα μεσαίου μεγέθους 3αρι. Και αυτό με την υπόθεση ότι οι τιμές δεν θα συνεχίσουν στη διαρκή αυξητική τους τάση…
Τι φταίει για το παραπάνω; Μήπως έχουμε έλλειψη σε μηχανικούς και οικοδόμους και δεν μπορούμε να φτιάξουμε σύγχρονες-ποιοτικές κατοικίες για να καλύψουμε τις ανάγκες μας; Μήπως υπάρχει έλλειψη σε οικοδομικά υλικά, μηχανήματα ή τεχνογνωσία; Μήπως πληθύναμε πολύ; Ή μήπως πλουτίσαμε και δεν το πήραμε χαμπάρι; Τίποτα από τα παραπάνω. Εδώ και δεκαετίες ζούμε την αντίφαση, ο τεράστιος πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι, να τοποθετείται σχεδόν αποκλειστικά στον Τουρισμό αντί να καλύπτει τις ανάγκες στέγης. Πάλι χωρίς καμία υπερβολή, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κατασκευάζονται ξενοδοχεία 20.000 τ.μ., σε ένα νησί το οποίο υποδέχεται κάθε χρόνο εκατομμύρια τουρίστες, τους παρέχει τα πάντα και με το παραπάνω αλλά μοιάζει αδύναμο να υποδεχτεί λίγες χιλιάδες φοιτητές, δασκάλους ή υγειονομικούς. Λένε ότι είναι ουτοπία η ανθρωπότητα του 21ου αιώνα να καλύπτει μια από τις πιο βασικές ανάγκες του εργαζόμενου. Λένε ότι έχουμε πολυσυγκεντρωθεί στο Ρέθυμνο και έχουμε την «επιλογή» να αυτοεξοριστούμε 20-30 χιλιόμετρα μακριά για να βρούμε σπίτι. Οι ξενοδόχοι, διαρκώς αχόρταγοι για κέρδη, δηλώνουν ότι «για τα επόμενα δεκάδες χρόνια η Κρήτη δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα υπερτουρισμού» γιατί έχουμε, άκουσον - άκουσον, πολύ δρόμο ακόμα για να γίνουμε Μαγιόρκα! Εντελώς κυνικά βγαίνουν περιχαρείς να μας αναγγείλουν τα δήθεν «θετικά» της κλιματικής αλλαγής: «διευρύνεται η τουριστική σεζόν»! Δεν έχουμε, δηλαδή, νερό να πιούμε και δήμοι της Κρήτης βγαίνουν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγο λειψυδρίας αλλά, ας μη φοβόμαστε, το νερό στις θερμαινόμενες πισίνες των ξενοδοχείων, Γενάρη μήνα, δεν θα λείψει! Καλά θα πάει κι αυτό….
Είναι αυτού του τύπου οι αντιφάσεις ανάμεσα στην καπιταλιστική κερδοφορία και στις ανάγκες της εργατικής τάξης, στο θέμα της στέγασης, αλλά και σε κάθε πλευρά της ζωής, όπως η υγεία, η παιδεία, οι μισθοί, οι παραλογισμοί που αντιμετωπίζω καθημερινά στη δουλειά μου διαβάζοντας την πολεοδομική νομοθεσία, τα χωροταξικά σχέδια, τις προτάσεις για τα Τοπικά Πολεοδομικά, μεγάλα θέματα όπως η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, σε πολέμους αλλά ακόμα και τα πιο μικρά, όπως μία παιδική χαρά στη γειτονιά, που με έφεραν αντικειμενικά δίπλα στους Κομμουνιστές και στο ΚΚΕ.
Δεν έλειψαν, βέβαια και σε μένα, οι εσωτερικές αντιφάσεις. Ως νέος φοιτητής επηρεάστηκα από οπορτουνιστικές δυνάμεις και συγκεκριμένα τα ΕΑΑΚ στη σχολή μου. Έπασχα, βλέπετε και εγώ, από τα γνωστά στερεότυπα και προκαταλήψεις που η αστική ιδεολογία φυτεύει παντού απέναντι στο Κόμμα και στην ΚΝΕ και ανθίζουν σε τέτοιους πολιτικούς χώρους. Ευτυχώς, και σχετικά γρήγορα, κατάλαβα ότι εκφράζουν συμφέροντα μακριά από τα δικά μου. Δεν είχαν καμία σχέση με την εργατική τάξη πρακτικά, οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν περισσότερο κοινωνικές, ιδεολογική-πολιτική ενότητα δεν υπήρχε και πότε-πότε δέρνονταν μεταξύ τους. Η «πολιτική» τους, τα διάφορα μεταβατικά προγράμματα, που δήθεν είναι για το «σήμερα», αποδείχτηκαν τελικά όχημα στήριξης στη λεγόμενη «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πράγματι, δρούσαν από κοινού οι δυνάμεις των ΕΑΑΚ με αυτές του ΣΥΡΙΖΑ στη σχολή μου. Στις συνελεύσεις του φοιτητικού συλλόγου, στα κοινά τους πλαίσια, σε κοινή δράση και αλλού.
Έκτοτε, βρέθηκα δίπλα στην ΚΝΕ, γνώρισα το Κόμμα και γνώρισα την τάξη μου, την εργατική. Τη γνώρισα μέσα από αγώνες, από απεργιακές φρουρές σε εργοστάσια και μεγάλες επιχειρήσεις, από τα μπλοκ του ΠΑΜΕ στις πορείες. Γνώρισα την Ιστορία της από την εύκολη πρόσβαση που μου παρέχει το Κόμμα με άφθονο υλικό στα ιντερνετικά του μέσα και σε φθηνό-ποιοτικό βιβλίο. Γνώρισα την Τέχνη της από εξαιρετικά αφιερώματα και συναυλίες που οργανώνει το Κόμμα, από το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Γνώρισα το Διεθνισμό όταν, το βράδυ που για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες η Πανσπουδαστική κέρδιζε τις φοιτητικές εκλογές στη σχολή μου, πρώτη μας πράξη ήταν να κατεβάσουμε τη σημαία της ΕΕ από τον ιστό και να υψώσουμε τη σημαία της Παλαιστίνης.
Το ΚΚΕ με προφύλαξε από παγίδες, όπως το 2015 στο ψευτοδίλημμα του Δημοψηφίσματος. Είδα ότι εκφράζει πραγματική λαϊκή-εργατική αντιπολίτευση απέναντι σε όλες τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Όχι όπως τα άλλα αστικά κόμματα που ψηφίζουν σχεδόν τα πάντα χέρι-χέρι. Έσωσε την τιμή του Ελλ. Λαού και ΔΕΝ χειροκρότησε τους φασίστες του τάγματος Αζόφ όπως όλοι οι άλλοι. Και πολλά-πολλά ακόμα… Κυρίως ευχαριστώ του Κομμουνιστές που έφυγαν από τη ζωή και έφτιαξαν το ΚΚΕ πριν από 1 και βάλε αιώνα. Έτσι σήμερα υπάρχει στην Ελλάδα Κόμμα της εργατικής τάξης, υπάρχει το ΚΚΕ. Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα! Όπως λένε και ξένοι συνδικαλιστές που έρχονται στη χώρα μας και αυτοί ένα τέτοιο Κόμμα χρειάζονται στην πατρίδα τους.
Σήμερα, λοιπόν, έχουμε το ΚΚΕ με την ιδεολογία του, με την πολιτική του, με το Πρόγραμμά του και με την πείρα των αγώνων του εργατικού κινήματος στα σωστά και στα λάθη. Για το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, για να πάρει ο Λαός το πλούτο που παράγει στα δικά του χέρια. Σε αυτό τον αγώνα συμβάλλω κι εγώ από το δικό μου μετερίζι και καλώ κάθε εργαζόμενο, κάθε αγρότη-κτηνοτρόφο, κάθε μικρό επαγγελματία-αυτοαπασχολούμενο, κάθε φοιτητή αλλά και αυτούς που βλέπουν τον πόλεμο να φουντώνει και ανησυχούν να πράξει το ίδιο και βρεθεί πλάι-πλάι με το ΚΚΕ.
Γιατί έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη. Κόκκινη από ζωή. Σκέτο.
Σας ευχαριστώ και καλούς αγώνες να έχουμε.
