Συντρόφισσες και σύντροφοι/ φίλοι και φίλες,
Ονομάζομαι Μάσκας Θωμάς και είμαι δάσκαλος, 13 χρόνια τώρα, σε δημοτικά σχολεία, κυρίως του Ρεθύμνου. Από το 2021 είμαι ¨διορισμένος¨ (χωρίς όμως διοριστήριο). Ο λόγος φυσικά, η συμμετοχή μου στην απεργία από την ατομική αξιολόγηση, που έχει κηρύξει ο κλάδος μου μέσα από την Ομοσπονδία του. Μία αξιολόγηση αντιεπιστημονική και αντεργατική ταυτόχρονα.
Αυτή την στιγμή όμως, δεν θέλω να επεκταθώ και να αναλύσω περαιτέρω το συγκεκριμένο ζήτημα. Και αυτό διότι, τη στιγμή αυτή συντελείται μέσα στα σχολεία ένα ακόμη κυβερνητικό έγκλημα.
Αν και βρισκόμαστε πια στα τέλη του Νοέμβρη, υπάρχουν ακόμη δεκάδες παιδιά (μόνο στο Ρέθυμνο), η φοίτηση και η ισότιμη συμμετοχή των οποίων στις σχολικές δραστηριότητες, γίνεται με διαρκή κίνδυνο. Πάνω από όλα βρίσκεται σε κίνδυνο η υγεία και η ασφάλεια αυτών των παιδιών. Ο λόγος;
Τα παιδιά αυτά έχουν την ατυχία να πάσχουν από σοβαρές παθήσεις (όπως ζαχαρώδη διαβήτη) και να έχουν την άμεση και συνεχή ανάγκη παρουσίας, νοσηλευτικού προσωπικού στο σχολείο. Παιδιά που χρειάζεται να λαμβάνουν κατά το ωράριο του σχολείου, φαρμακευτική αγωγή, σε ενέσιμη ή άλλη μορφή, που απαιτεί υγειονομική κατάρτιση και εμπειρία που μόνο το νοσηλευτικό προσωπικό μπορεί να διαθέτει. Και ρωτώ.
Είναι δυνατόν, μετά από 3 ολόκληρους μήνες λειτουργίας, να υπάρχουν σχολεία (και κατ’ ουσία παιδιά) χωρίς τους απαραίτητους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που δικαιούνται; Δυστυχώς η πραγματικότητα μάς απαντά, με τον πιο κυνικό τρόπο. Τρανό παράδειγμα, και όχι μοναδικό, το μεγαλύτερο σχολείο του Ρεθύμνου, το 14ο.
Όμως η απάντηση και κυνισμός της, έχει προέλευση και αιτίες. Και αυτές είναι οφθαλμοφανείς και ξεκάθαρες. Η κυβερνητική αναλγησία και η αδιαφορία για οποιοδήποτε δημόσιο κοινωνικό αγαθό.
Απέναντι λοιπόν σ΄αυτούς που συνεχώς υποβαθμίζουν την ποιότητα της δημόσιας παιδείας και κατ΄επέκταση, την ποιότητα της ζωής του λαού και των νέων, πρέπει όλοι και όλες να πάρουμε θέση. Να αποφασίσουμε, αν τελικά το δίκαιο είναι να παλεύουμε για το κέρδος ή για τη ζωή.Αν θέλουμε εμπορεύματα ή αγαθά.Αν τα σχολεία μας θέλουμε απλά να εξειδικεύουν ή να μορφώνουν ολόπλευρα.Αν χρειαζόμαστε επενδυτές ή παραγωγικούς αγρότες.Αν η φύση είναι μια πρώτη ύλη και καύσιμο για την κερδοφορία ή είναι το σπίτι μας.Αν είμαστε με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ή με την ειρήνη και φιλία των λαών.Αν μπορεί άνθρωπος να εκμεταλλεύεται άνθρωπο.
Εδώ και πολλά χρόνια, προσωπικά, είχα επιλέξει τις δικές μου απαντήσεις. Όμως δε φτάνουν. Δεν έφτασαν και ούτε θα έφταναν ποτέ. Γιατί ο κόσμος για να γίνει καλύτερος, χρειάζεται εκτός από την εσωτερική φλόγα και τους αποσπασματικούς αγώνες, μια ρητή – συλλογική – κοινωνική – επαναστατική στρατηγική. Ακριβώς αυτή την στρατηγική έχει διαμορφωμένη, χαραγμένη, διατυπωμένη και πιο ώριμη από ποτέ το ΚΚΕ.
Από την καρδιά της κοινωνίας, που είναι η εργατική τάξη, πρέπει να κοινωνήσουμε τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό ως ανάγκη. Συνώνυμο της προόδου, της εξέλιξης και της ανύψωσης κάθε ανθρώπινου επιτεύγματος σε κοινωνική παρακαταθήκη και κληρονομιά.
Ο τρόπος είναι δύσκολος αλλά εξίσου όμορφος και σαφής. Με όση λοιπόν σαφήνεια αποτυπώνεται στο πρόγραμμα του ΚΚΕ, με ακόμη τόση περηφάνια, αποφάσισα κι εγώ να συμπορευτώ με το ΚΚΕ. Και με την ίδια πίστη και σιγουριά, μπορώ να παρακινήσω όλους και όλες που ακόμη το σκέφτονται, να πράξουν το ίδιο. Με το ΚΚΕ λοιπόν, για την αυριανή ευτυχία του κόσμου.
