Της Ευρώπης δηλαδή τα παρεκτός, όσα διαχρονικά ως ενιαία Ευρ. Εν. ή μεμονωμένα οι χώρες της άφηνε απέξω για την Ελλάδα. Η εγγυήτρια Βρετανία παραδείγματος χάρη για την Κύπρο όπου βρέθηκε εκεί από την άλλη άκρη της γης όπως στις Ινδίες, την Αφρική, τη Ν. Αμερική και κρέμαγε τους Κύπριους αντί αποχωρώντας να δώσει μια λύση, ευκαιρία έστω, υπέρ των αιωνίως φίλων της Ελλήνων. Τι έπραξε, όμως, το 1974 και η σύμπηκτος ΕΟΚ τότε; Να μην κουκουλώνουμε τις Ελληνικές ευθύνες και ανευθυνότητες, αλλά προ των ενεργειών Χούντας Ιωαννίδη, κατά την εξέλιξή τους και τα μετά γεγονότα (Σαμψών κλπ τραγικά), στις αποβάσεις, κατοχή της Τουρκίας, η Ευρ.Εν πού παραθέριζε; Η Κύπρος ανήκει στην Ευρώπη, όχι στην Ανταρκτική. Για να πάρτι της η Βρετανία είχε στείλει τον στόλο της στα Φώκλαντ. Αργεντινή!

 Κατά την 7ετή δικτατορία η ΕΟΚ προστατεύει θεσμούς, λαούς και πολιτεύματα; Θετική στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όμως μόνον η Γαλλία πρωτοστάτησε κι’ αυτή κατόπιν της Κίσιγκερ πρωτοβουλίας. Ως της προσκολλήσεως απλώς, των ΗΠΑ. Πού, πώς βοήθησαν; Με το αεροπλάνο του Ζισκάρ;

Πού επενέβη η Ε.Ε; Τι εγγυήθηκε; Τι αποσόβησε; Τι απαίτησε ή επέβαλλε; Μηδέν. Ουδέν. Ανύπαρκτη. Μόνος τότε ο Καραμανλής, μόνη της η Ελλάδα. Μόνη και η έρμη Κύπρος. Οι ψιλολέλεκες Γάλλος – Γερμανός προστρέξανε και βάλανε πλάτη κατ’ εξαίρεση και ύστερον κάπως...

Οι Έλληνες (στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αρνητικοί και αντίθετοι ΠΑΣΟΚ – ΚΚΕ, πλείστοι πάντως απλών οπαδών ήταν υπέρ) θεοποίησαν την ΕΟΚ, δεν διέθεταν άλλωστε καλύτερους ορίζοντες με την πτώση της Χούντας. Στη μνήμη ακόμα ζεστή η γελοιότητα, τα γέλια, «είναι ντιρεκτίβα της ΕΟΚ». Η αιτιολόγηση, η ψεύτικη δικαιολογία, το πρόσχημα ανάλογα την περίπτωση, φράση που κατέδειχνε ακριβώς την ένδοια, υποτέλεια, άγνοια, μεταφορά – αποποίηση ευθυνών, το άγνωστο, το ακατανόητο, το αδιέξοδο. Τα κουλουβάχατα (Αραβικό) της ιστορίας, η Ελληνική αδυναμία, μεμψιμοιρία, ο πεσιμισμός και η επικρατούσα πεσιμιστική αντίληψη.

Υπό το πρίσμα της ιστορίας, Ελλάδα – Ευρώπη συντυχαίνουν από τις Ελληνικές προϊστορικές εξορμήσεις στην Ευρώπη, τις Ελληνικές αποικίες στις Μεσογειακές Ευρωπαϊκές χώρες, η Βρετανία των Αλβιώνα και Βρεττού, σχέσεις που ανανεώνονται και συσφίγγονται στην PAX ROMANA της προ Χριστού Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπου οι Έλληνες μεταλαμπαδεύουν εκεί μέχρι και το Δωδεκάθεο, οι αποικίες σε Ιταλία – Σικελία χωρίς να υπάρχει ενιαίο Ελληνικό κράτος. Εντατικοποιούνται με το Βυζάντιο των 1100 ετών σε τρεις Ηπείρους, αν με μαγική τσιμπίδα αφαιρεθεί ο Ελληνισμός από τις χιλιετίες ρωμαϊκής – Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, καταρρέουν, καταρρίπτονται τα πάντα. Μέχρι τη ναυμαχία της επανάστασης του 1821 που απελευθέρωσε την Ελλάδα, τη συνθήκη του Λονδίνου το 1830 που όσο κάλυψε τόσο μας αδίκησε καθώς εξαιρούσε  Κρήτη, Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη.

Και οι Ευρωπαίοι αντίστοιχα αισθάνονται και αποδέχονται το Ελληνικό DNA στις φλέβες (η Ρωσία συμπεριλαμβάνεται στην Ευρώπη, η Βυζαντινή διείσδυση, εκεί, όχι η τέως ΕΣΣΔ, το 1/6 της γης.) Εσθονία, Λευκορωσία, επίσης Λετονία με προσοχή στον όρο Ευρώπη στα εκεί γύρω του χάρτη. Μνείες, αναφορές σύνδρομα, συγγένειες, επαφές, συναισθηματικοί δεσμοί επελαύνουν ιππαστί, εντείνονται πότε, πότε ατονούν.

Και το σήμερα παρατεντωμένο, πολλαπλώς, πολλαχόθεν, πολλαχού, πολλαχώς πολυμερές και πολυμέτωπο, πολύμορφο, πολύβουλο και πολυσύνθετο. Με μεταβλητές. Η σημερινή Ε.Ε πέμπει το μήνυμα μιας δυνατής πανίσχυρης Ένωσης παντού ενόσω καλύπτει ισότιμα όλα τα μέλη της; ΟΧΙ.

Χαράζει ενιαία στρατηγική (άμυνα – οικονομία – πολιτισμός – πορεία) με εγγυήσεις και μέλλον για τα μέλη καθώς μάλιστα αυτά διευρύνονται ολοένα από Αλβανία μέχρι Ουκρανία; ΟΧΙ.

Παρέχει έστω δείγματα απεξάρτησης έστω σε κάποιους τομείς από τις ΗΠΑ, να αρκείται η Ε.Ε στο ρόλο συνεργάτη και τίποτα παραπάνω ώστε να διατηρεί αυτοδυναμία και ανεξαρτησία κινήσεών της οπουδήποτε, σε κάθε πεδίο; ΟΧΙ.

Παρέχει έστω ελπίδα, υπόσχεται έστω απατηλά ότι θα οικοδομήσει, θα πασχίσει για αυτοδυναμία – ανεξαρτησία της, σύσφιξη μεταξύ των μελών της κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά; ΟΧΙ.

 Ελπίδα να επανέλθει η Μεγάλη Βρετανία; Πώς η Ε.Ε θα συνεχίσει δίχως της; Ουδεμία ελπίς.

Να αναμένει στο βάθος χρόνου η Ελλάς μια παροχή ουσιαστικότερη στα πάσης φύσεως προβλήματά της, όχι στάγδην, στάζοντας, σταγονίδια, στιγμιαία, αλλά αδελφικά, μακρόπνοα, κρουνηδόν κάπως, κάποτε, για κάτι;

Να αναμένει ή παραπετάχτηκε στο ίδιο τσουβάλι με τους λοιπούς Βαλκάνιους;