Με δάκρυα στα μάτια η Κατερίνα Αμάνσκαγια περιέγραψε τον πόλεμο που βιώνει η οικογένεια της, η οποία είναι εγκλωβισμένη στην πόλη Σούμι, στην ανατολική Ουκρανία, κοντά στα σύνορα με την Ρωσία. «Νιώθω τον πόλεμο σαν να είμαι εκεί. Μιλάω δεκάδες φορές την ημέρα με την οικογένειά μου και πάντα η πρώτη μου ερώτηση είναι: «Ζείτε όλοι;» είπε, ενώ το τηλέφωνό της δεν έπαψε ούτε στιγμή να λαμβάνει μηνύματα και φωτογραφίες από τη φρίκη του πολέμου, σταλμένα είτε από την οικογένεια της είτε από φίλους της από διάφορες πόλεις της Ουκρανίας.
«Βιώνω τον πόλεμο μέσω της επικοινωνίας με την οικογένειά μου»
Η Κατερίνα Αμάνσκαγια, μητέρα δύο παιδιών που ζει κι εργάζεται στο Ρέθυμνο τα τελευταία 26 χρόνια, περιγράφει: «Την πρώτη μέρα του πολέμου η μητέρα μου τηλεφώνησε στις 7:00 το πρωί. Κατάλαβα αμέσως, μόλις είδα το νούμερό της, ότι ο πόλεμος ξεκίνησε. Νιώθω ότι βρίσκομαι εκεί και ζω αυτόν τον πόλεμο, από εκείνη την πρώτη στιγμή. Μιλάω συνέχεια με την οικογένειά μου και τους δίνω κουράγιο. Προσπαθώ να μείνω δυνατή για να τους βοηθήσω ηθικά».
«Η πόλη μου λέγεται Σούμι είναι στα σύνορα Ουκρανίας - Ρωσίας. Από εκεί πέρασαν οι Ρώσοι όταν ξεκίνησαν τον πόλεμο. Εκείνο το πρωί η οικογένειά μου ξύπνησε από τις βόμβες που έπεφταν».
«Βιώνω τον πόλεμο μέσω της επικοινωνίας με τους ανθρώπους που γνωρίζω στην Ουκρανία. Μου περιγράφουν τη φρίκη του πολέμου, το φόβο τους, την ανασφάλεια τους, τις ελλείψεις τους. Βλέπω στις φωτογραφίες που μου στέλνουν την απόλυτη καταστροφή, τα δεκάδες νεκρά παιδιά και πονάει βαθειά η ψυχή μου».
Η Κατερίνα σταματάει για λίγο παίρνει μια ανάσα και συνεχίζει «Τα μάτια μου δεν έχουν στεγνώσει από εκείνη την πρώτη στιγμή. Η σκέψη μου είναι συνέχεια στην Ουκρανία και στους ανθρώπους που παλεύουν για τη ζωή τους».
Η ίδια τονίζει πως δεν ανησυχεί μόνο για την οικογένειά της. «Ανησυχώ για όλους και για αυτούς που γνωρίζω και γι’ αυτούς που δεν γνωρίζω. Όλοι είναι δικοί μου άνθρωποι και όλοι ζουν στην ίδια κόλαση.»
Πρώτη σκέψη η επιστροφή για βοήθεια
Η πρώτη της σκέψη ήταν όπως λέει, να επιστρέψει στην Ουκρανία για να βοηθήσει όπως μπορεί τους συμπατριώτες της. «Ο λόγος που δεν έφυγα ήταν, όταν μου είπε ένας φίλος μου, ότι αν φύγω τα παιδιά μου θα ανησυχούν, όπως εγώ ανησυχώ τώρα για τους γονείς μου τον αδερφό μου, τη γυναίκα του και τους υπόλοιπους. Δεν ήθελα να τους δώσω τέτοιο πόνο κι έβγαλα από το μυαλό μου την επιστροφή». Στη συνέχεια η Κατερίνα Αμάνσκαγια, ξεκίνησε να μιλάει για την προπαγάνδα που γίνεται από την πλευρά των Ρώσων και η φωνή της σκλήρυνε: «Η ρωσική τηλεόραση κρύβει από τους Ρώσους πολίτες αυτά που γίνονται στην Ουκρανία. Αποτέλεσμα, οι Ουκρανοί να μιλούν για βόμβες σε ανθρώπους που είναι φίλοι τους και ζουν στη Ρωσία κι εκείνοι να μην τους πιστεύουν». Και υπογράμμισε: «Έχω συγκεκριμένο παράδειγμα με μητέρα που ζει στην Ουκρανία, ενώ ο γιος της είναι στη Ρωσία. Όταν οι δυο τους μίλησαν στο τηλέφωνο γι’ αυτό που συμβαίνει, ο γιος είπε στη μητέρα του, ότι δεν υπάρχουν βομβαρδισμοί και ότι όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο λένε ψέματα. Αυτό το παιδί δεν πίστεψε τη μάνα του και της έλεγε πως κάνει προπαγάνδα».
«Ο Πούτιν είναι ψυχικά άρρωστος»
Αναφερόμενη στον Βλαντίμιρ Πούτιν είπε, ότι λέει ψέματα και κάνει προπαγάνδα. «Λέει ότι ήρθε να απελευθερώσει την Ουκρανία και το πρώτο πράγμα που έκαναν όταν μπήκαν στην πόλη μου, ήταν να τη βομβαρδίσουν κι ύστερα να κατεβάσουν τις ουκρανικές σημαίες και να ανεβάσουν τις ρωσικές. Έτσι ήρθε να φέρει την Ειρήνη ο Πούτιν, βομβαρδίζοντας μία ξένη χώρα, γιατί έτσι θέλει;» Η Κατερίνα δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτά που κάνει ο πρόεδρος της Ρωσίας στην Ουκρανία, μπορεί να τα κάνει ένας λογικός άνθρωπος: «Ο Πούτιν είναι ψυχικά άρρωστος. Είναι τρελός δεν έχει όρια, θεωρεί ότι μπορεί να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Νόμιζε ότι θα μπει να πάρει την Ουκρανία σε δύο μέρες. Όμως οι Ουκρανοί δεν παραδόθηκαν και ούτε θα παραδοθούν. Εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανοί που λείπουν από τη χώρα τους και ζουν σε άλλα μέρη του κόσμου, επέστρεψαν στην πατρίδα τους εθελοντικά για να βοηθήσουν. Ακόμα και οι γυναίκες βγαίνουν στο δρόμο κι επειδή δεν έχουν όπλα, πολεμούν με μολότοφ».
Και πρόσθεσε: «Η Ουκρανία είναι το εξιλαστήριο θύμα του δικτάτορα Πούτιν. Είναι η χώρα που θυσιάζεται ώστε να καταλάβει ο κόσμος τι είναι ο Πούτιν και τι θέλει να κάνει. Ο Πούτιν δεν έχει σοβαρό στρατό, έστειλε μερικά μικρά και άπειρα παιδιά στον πόλεμο, πιστεύοντας ότι απλά θα κάνει παρέλαση. Όμως ο ουκρανικός λαός πολεμάει για τη χώρα του, για το σπίτι του, για την οικογένειά του και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να παραδοθεί. Θεωρώ ότι οι δυνάμεις του τελειώνουν. Αυτός ο πόλεμος κοστίζει στη Ρωσία 60 δισεκατομμύρια τη μέρα. Τα χρήματα του τελειώνουν, το πολεμικό υλικό τελειώνει, δεν θα μπορέσει να συνεχίσει. Αντίθετα η Ουκρανία μαζεύει από παντού τα παιδιά της, τους στρατιώτες της και εξοπλίζονται με όπλα και από την Ευρώπη και από την Αμερική».
«Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τον πόλεμο»
«Έχω στεναχωρηθεί πολύ με τους ανθρώπους στην Ελλάδα που υποστηρίζουν τον Πούτιν. Πιστεύω ότι όλο αυτό γίνεται γιατί η Ελλάδα έχει να κάνει με τους Ρώσους τουρίστες τους οποίους δεν θέλει να χάσει. Επίσης πολύς κόσμος εδώ δεν το ψάχνει πολύ το θέμα. Απλά δηλώνουν εναντίον του ΝΑΤΟ. Δεν αντέχω να ακούω δικαιολογίες για το γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες σκοτώνονται άμαχοι σκοτώνονται ηλικιωμένοι σκοτώνονται μικρά παιδιά. Καμιά δικαιολογία δεν υπάρχει!
«Πιστεύω ότι κάποιοι ψάχνουν δικαιολογία για τη χώρα τους. Μιλάω με φίλους μου από τη Ρωσία και το μόνο που τους ζητώ είναι να κλάψουν μαζί μου και να πουν ένα συγνώμη. Ωστόσο, επειδή οι Ρώσοι δεν δίνουν πληροφορίες, οι γονείς των στρατιωτών ψάχνουν τα παιδιά τους στην Ουκρανία. Έμαθα από Ρώσους που ζουν εδώ, ότι μια μητέρα από τη Ρωσία αναζητά το 18χρονο γιο της, που τον έστειλαν μαζί με χιλιάδες ακόμα άπειρους στρατιώτες για να χτυπήσουν την Ουκρανία. Ως άνθρωπος προσπαθώ να καταλάβω και το δικό τους πόνο, όμως ως Ουκρανή αυτό μου είναι δύσκολο. Γιατί αυτός ο στρατιώτης θα μπορούσε να απειλεί τη ζωή της οικογένειάς μου. Αυτό, να ξέρετε, με τρομάζει πάρα πολύ, το ότι δηλαδή, δεν μπορώ να νοιαστώ και να λυπηθώ για το τι συμβαίνει σε ένα 18χρονο παιδί. Πραγματικά προσπαθώ να διώξω αυτές τις σκέψεις γιατί έχουμε να κάνουμε με παιδιά και από την άλλη πλευρά, αλλά δυσκολεύομαι πάρα πολύ. Το καλύτερο που μπορώ να ευχηθώ, είναι να είναι αιχμάλωτος, δηλαδή να είναι ζωντανός αλλά να μην είναι απειλή για τη χώρα μου».
«Για καταφύγια έχουν τα υπόγεια των σπιτιών»
Μιλώντας και πάλι για την οικογένεια της είπε ότι ζουν στον φόβο και την ανασφάλεια. «Μία βόμβα που έπεσε κοντά στο πατρικό μου σπίτι, «ξήλωσε» όλα τα παράθυρα και τώρα όταν δεν είναι στο καταφύγιο και γυρίζουν στο σπίτι πέρα από όλα όσα έχουν να αντιμετωπίσουν, αντιμετωπίζουν και το τσουχτερό κρύο».
Σε ερώτημα αν είναι ασφαλή τα καταφύγια χαμογέλασε και είπε ότι δεν είναι κανονικά καταφύγια: «Είναι υπόγεια σπιτιών που οι άνθρωποι μιας γειτονιάς μαζεύονται εκεί όταν ακουστούν οι σειρήνες. Αν εκεί τους βρει μία βόμβα δεν θα τους ανακαλύψει ποτέ κάνεις».
Στη συνέχεια έδωσε πληροφορίες για την εικόνα που της μετέφεραν από το Σούμι εκείνη τη μέρα και είπε: «17 παιδιά που ζούσαν σε ορφανοτροφείο σκοτώθηκαν σε βομβαρδισμό στην πόλη μου, ενώ ένας παππούς εκτελέσθηκε από Ρώσο στρατιώτη, όταν ο στρατιώτης του ζήτησε φαγητό και εκείνος αρνήθηκε να του δώσει.»
Αναφερόμενη στο πως θα μπορούσε να τελειώσει όλο αυτό, η Κατερίνα είπε: «Πιστεύω ότι ποτέ κανείς δεν θα μάθει στο τέλος την αλήθεια, για το πως πραγματικά θα τελειώσει όλο αυτό. Αύριο μπορεί να μας πουν ότι αυτοκτόνησε ο Πούτιν, κανείς όμως δεν θα ξέρει τι ακριβώς έγινε».
Κλείνοντας τόνισε: «Η πόλη μου, το Σούμι είναι από τις λίγες πόλεις που οι κάτοικοι του δεν μπορούν ή είναι σχεδόν ακατόρθωτο να την εγκαταλείψουν, καθώς είναι στην ανατολική πλευρά στα σύνορα με την Ρωσία. Εκεί υπάρχει πάρα πολύς στρατός και τα πάντα είναι κλειστά. Αν μπορούσε να φύγει η οικογένειά μου, φυσικά θα ερχόταν εδώ σε μένα».
