Τα Γυμνάσια Συβρίτου και Κράνας δεν πρέπει να κλείσουν, ούτε όμως και να παραμείνουν ως έχουν, μοιάζοντας με σκιές του παρελθόντος τους ή με ετοιμοθάνατους ασθενείς.
Δεν πρέπει να κλείσουν, όσο και αν ελαττώνονται οι μαθητές τους, διότι:
(α) το κλείσιμο των σχολείων συντελεί ακόμη περισσότερο στην υποβάθμιση της υπαίθρου και την εγκατάλειψή της ακόμη και από τους τελευταίους κατοίκους της,
(β) τα σχολεία εύκολα κλείνουν, αλλά πολύ δύσκολα ξανανοίγουν (ΑΝ ξανανοίγουν ποτέ), ώστε κι αν ακόμη στο μέλλον αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών στην περιοχή, η πείρα λέει ότι τα σχολεία δεν θα ξαναλειτουργήσουν, αλλά τα παιδιά θα συνεχίσουν να μετακινούνται στα σχολεία με τα οποία «συγχωνεύτηκαν».
Το κόστος λειτουργίας σχολείων με μικρό μαθητικό πληθυσμό επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά το κράτος δεν είναι κερδοσκοπική επιχείρηση, ώστε να ενδιαφέρεται πρωτίστως για το οικονομικό κέρδος. Το ενδιαφέρον του οφείλει να στρέφεται στο συμφέρον των πολιτών του, πράγμα που δυστυχώς δεν βλέπουμε.
Ωστόσο τα σχολεία κλείνουν σε όλη την Ελλάδα (υποτίθεται, δεν «κλείνουν», αλλά «συγχωνεύονται» με άλλα) και η ύπαιθρος ερημώνει, επειδή το κράτος δεν επιθυμεί να αντιστρέψει αυτή την πορεία, που έχει τεράστιες συνέπειες για την κοινωνία, την οικονομία και την ποιότητα ζωής στην πατρίδα μας. Και δεν θα διασωθούν, αν δεν υπάρξει γενναία στροφή στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων προς αυτή την κατεύθυνση.
Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις (Συβρίτου και Κράνας), το Αμάρι ερημώνει από πληθυσμό έτσι κι αλλιώς, η δε Κράνα – όπως εξήγησε ο Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης νομού Ρεθύμνης – θα μπορούσε να έχει ακόμη και 100 μαθητές, όμως οι οικογένειες της περιοχής προτιμούν να στέλνουν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία.
Είναι αυτονόητο ότι κάθε οικογένεια επιθυμεί το καλύτερο για τα παιδιά της και θα τα στείλει στα πιο οργανωμένα σχολεία, ενδεχομένως μάλιστα στην πόλη, όπου θα έχουν τη δυνατότητα και για άλλες δραστηριότητες. Δεν πρόκειται καμία οικογένεια (και έχει απόλυτο δίκιο) να αφήσει το παιδί της σε ένα σχολείο υποβαθμισμένο από το ίδιο το κράτος, απλώς και μόνο για να το κρατήσει ανοιχτό. Αν λοιπόν η πολιτεία επιθυμούσε τη διατήρηση των σχολείων, θα φρόντιζε να είναι οργανωμένα, χωρίς εκπαιδευτικά κενά, πλήρως εξοπλισμένα και κατάλληλα για τη μόρφωση και την κοινωνικοποίηση των παιδιών, ώστε όλες οι οικογένειες της περιοχής να στέλνουν με χαρά και ελπίδα για το αύριο τα παιδιά τους σ’ αυτά.
Αν επιθυμούσε τη διατήρηση ζωντανής της ελληνικής υπαίθρου, θα λάμβανε μέτρα για την κάλυψη των βασικών αναγκών των κατοίκων της, ώστε να παραμείνουν (ή να επιστρέψουν) στα χωριά τους, να ζήσουν ποιοτικά, να αναπτυχθούν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους και να ακμάσουν. Οι βασικές αυτές ανάγκες είναι γνωστές σε όλους:
1. Κατοικία (με διευκολύνσεις για την ανακαίνιση των ερειπωμένων σπιτιών στα χωριά μας, με στόχο οι ιδιοκτήτες τους να ζουν σ’ αυτά και όχι μόνο να τα εκμεταλλεύονται τουριστικά – τραγική ειρωνεία, σε μια χώρα όπου οι πολίτες αρχικά υποβαθμίστηκαν οικονομικά και τώρα χάνουν τα σπίτια τους, μη μπορώντας να αποπληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια!).
2. Εργασία, που μπορεί να αφορά στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα, αλλά μπορεί και όχι – και αυτό συμπορεύεται με τα οδικά δίκτυα, ώστε να μπορεί κάποιος να ζει στο χωριό αλλά να εργάζεται αλλού.
3. Τρόφιμα και λοιπά είδη πρώτης ανάγκης, πράγμα που προϋποθέτει ανάπτυξη τοπικής αγοράς, αλλά και εύκολη πρόσβαση στην πλησιέστερη αγορά.
4. Περίθαλψη, με οργανωμένα κέντρα υγείας, ιατρεία και άμεση μεταφορά των σοβαρών περιστατικών στο πλησιέστερο νοσοκομείο (τραγική ειρωνεία, με ένα σύστημα υγείας υπό κατάρρευσιν!).
5. Παιδεία (αυτό που λέγαμε), δηλ. μόρφωση και επαγγελματική κατάρτιση με σχολεία και εκπαιδευτήρια όσο το δυνατόν πλησιέστερα, με εύκολη πρόσβαση.
6. Ασφάλεια από κινδύνους κάθε είδους, π.χ. πυρκαγιές, θεομηνίες, δράση κακοποιών. Πυροσβεστικούς σταθμούς, αστυνομικά τμήματα, σοβαρές μελέτες και οργάνωση για την προστασία από φυσικές καταστροφές.
7. Οδικά δίκτυα και συγκοινωνίες, όπως προείπαμε.
8. Καλαισθησία, δηλ. ένα όμορφο περιβάλλον στους δρόμους, τις πλατείες, τα σπίτια, τη φύση γύρω μας.
9. Ψυχαγωγία. Δεν εννοώ (μόνο) καφετέριες και «κλαμπ», αλλά πρωτίστως ευκαιρίες για δημιουργική και ανθρώπινη ψυχαγωγία: ανθρώπους που ξέρουν να παίζουν μουσική, να τραγουδούν και να χορεύουν (παραδοσιακούς μερακλήδες δηλαδή), ευκαιρίες για δραστηριοποίηση στη ζωγραφική, στη γλυπτική κ.λ.π., θέατρο, κινηματογραφικές προβολές και γενικά – με μια λέξη – πολιτισμό (ανάσταση του πολιτισμού, που άκμαζε στην ελληνική ύπαιθρο μέχρι το πρόσφατο παρελθόν).
10. Εννοείται ότι χρειάζεται ενέργεια και καθαρό νερό σε προσιτές τιμές, αποχετευτικό δίκτυο κ.τ.λ.
Χαιρόμαστε γιατί οι δήμοι Μυλοποτάμου και Αμαρίου δεν ενέκριναν το κλείσιμο («συγχώνευση») των σχολείων. Το ίδιο ζητούμε και από τους κρατικούς φορείς. Στη συνέχεια, ας προσπαθήσουμε όλοι για το καλύτερο, μήπως ξημερώσει επιτέλους ένα αισιόδοξο αύριο.
Και αισιόδοξο αύριο δεν θα ξημερώσει όσο η Ελλάδα κυβερνιέται από πολιτικές φατρίες που ενδιαφέρονται μόνο για την εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων και όχι για το δικό μας καλό, το καλό του λαού που θα έπρεπε να υπηρετούν. Το αποδεικνύουν κάθε μέρα, σαν να μας προκαλούν να τους ρίξουμε από το θρόνο τους! Θα το κάνουμε;
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ «ΝΙΚΗ»
Υπεύθυνος ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
