Κι ο πάροικος του κόσμου τούτου έπεσε στην παγίδα…
ναι ,πλανεύτηκε από της σάρκας τα πλάνα τα θέλγητρα
και μέθυσε… και ύψωσε τον εαυτό του… και ξέχασε…
Ναι, ξέχασε …ξέχασε το νόημα της παρουσίας του,
αυτή την πραγματική αξία της καταξίωσης του…
το αληθινό, το όμορφο , το Θεϊκό περιεχόμενό της.
Κι έβαλε σε δεύτερη θέση αρχές κι αξίες και ιδανικά,
όλα στο περιθώριο… όλα… και μόλυνε την αλήθεια…
και ζήτησε άλλη τροφή… ναι, τα ξυλοκέρατα…
Για δες …η εικόνα του Θεού να αντιπαλεύει …
να μάχεται το φως … το καλό να αρνείται...
να θέλει τα σκουπίδια …τα ξυλοκέρατα…
Ναι, προτίμησε τα ξυλοκέρατα της αποστασίας…
και παραμέρισε τη δύναμη της αγάπης,
την ταπείνωση και την καλοσύνη, την ευσπλαχνία.
Κι είναι ανήκουστο …αδιανόητο… φοβερό…
αυτό το ξεστράτισμα … η ισοπέδωση όλων …
αυτό ανόητο γκρέμισμα… το σκέπασμα του ήλιου !
Τα ξυλοκέρατα, λοιπόν, η τροφή… έτσι επέλεξε…
αυτό θέλησε εν τη ελευθερία του… τον όλεθρο…
την καταστροφή της ψυχής την ομορφιά.
