Και να που καμιά φορά, ένα tabloid χρησιμοποιεί τη δημοσιογραφία για να πολεμήσει κάποια αδικία. Κάτι που οι εν ισχύ πολιτικοί προσπάθησαν να αποκρύψουν γιατί δεν ενισχύει την πολιτική γραμμή.
Όλα ξεκίνησαν όταν η εφημερίδα Guardian άρχισε να αποκαλύπτει μεμονωμένες ιστορίες ανθρώπων που είχαν μεταναστεύσει από την Καραϊβική, ως ενήλικες ή παιδιά, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι μεγάλες απώλειες του πολέμου ανάγκασαν τη Βρετανική κυβέρνηση να ενθαρρύνει τη μετανάστευση από τις τότε αποικίες της. Η λεγόμενη ‘γενιά Windrush’ θα ενίσχυε την οικονομία, η οποία υπέφερε από μεγάλες ελλείψεις σε εργατική δύναμη.
Δεκαετίες αργότερα, αφότου οι άνθρωποι αυτοί είχαν δουλέψει, πληρώσει φόρους και είχαν χτίσει τη ζωή τους στη Βρετανία, το Υπουργείο Εσωτερικών τους ζητούσε να ‘αποδείξουν’ ότι έχουν το δικαίωμα να βρίσκονται στο αφιλόξενο αυτό νησί. Ο Albert Thompson, για παράδειγμα, συνειδητοποίησε ότι υπάρχει πρόβλημα, όταν πήγε στο νοσοκομείο για την πρώτη του ραδιοθεραπεία. Μετά από 44 χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο, φόρους και εργασία τριών δεκαετιών, το νοσοκομείο του ανακοίνωνε ότι, είτε θα πρέπει να βρει 54.000 λίρες, ή η θεραπεία δεν μπορούσε να γίνει. Το κράτος του είχε αφαιρέσει το δικαίωμα για δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Παρόμοιες περιπτώσεις συνέχισαν να δημοσιεύονται στην εφημερίδα. Λίγους μήνες πριν, όλα έδειχναν ότι επρόκειτο για δημοσιογραφική φωνή που εβόα εν τη ερήμω. Οι πληγέντες ήταν ‘ασήμαντοι’, φτωχοί ή και άστεγοι, και συχνά ηλικιωμένοι. Αντιθέτως, το Βρετανικό Υπουργείο Εσωτερικών φάνταζε παντοδύναμο, αλλά και όλο και πιο επιθετικό.
Μέσα σε δέκα ημέρες όμως, όλα άλλαξαν. Αρχικά, η υπουργός εσωτερικών ξεκίνησε με πλήρη αδιαφορία στις σκληρές μαρτυρίες που δημοσιεύονταν στη Guardian, συνεχίστηκε με την ‘αναγνώριση’ ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα, κατόπιν ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε τίποτα για κάποια πολιτική μεταναστευτικού ‘εχθρικού περιβάλλοντος’, ζήτησε συγνώμη τέσσερις φορές, και σε κάθε μια από αυτές τις συγνώμες ήταν όλο και πιο αναστατωμένη. Τελικά, το θεατρικό αυτό έργο τελείωσε με την παραίτηση της.
Ήταν όμως αργά για δάκρυα για την Amber. Τα θύματα της ακραίας μεταναστευτικής πολιτικής είχαν χάσει τις οικονομίες τους και κάποιοι ηλικιωμένοι είχαν ήδη σταλεί πίσω στο ‘σπίτι’ τους, στο οποίο δεν είχαν πια τίποτε και κανένα να τους περιμένει.
Η μεταναστευτική πολιτική ‘εχθρικού περιβάλλοντος’ όμως, ήταν η φιλόδοξη έμπνευση της τωρινής πρωθυπουργού. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι η υπουργός Amber Rudd ήταν το εξιλαστήριο θύμα μιας ολόκληρης κυβέρνησης που κρύβονταν πίσω της.
Ο πόλεμος ενάντια στους παράνομους μετανάστες συνεχίζεται, σύμφωνα με την πρωθυπουργό.
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι, η γενιά Windrush, αποτελείται από νόμιμους μετανάστες, που τους είχε καλέσει η Βρετανία περίπου εβδομήντα χρόνια πριν.
